مجله سبک زندگی و لایف استایل در ایران

فرارو- دنباله فیلم «پنج شب در فردی» با بازگشت ماسکات‌های انیماترونیک، تجربه‌ای ضعیف و سرسری از ترس و خشونت ارائه می‌دهد که بیشتر سرگرمی سطحی برای نوجوانان است. به گزارش فرارو به نقل از ورایتی،   «پنج شب در فردی ۲» یک فیلم اسلشر بر پایه بازی ویدیویی با عناصر ماوراء طبیعی است که از لحاظ سادگی و خامی، واقعاً شگفت‌آور است. اما این فیلم نه سرگرمی ساده و بی‌خطر است و نه تجربه‌ای لذت‌بخش؛ در واقع، می‌توان گفت حتی از فیلم اول هم بدتر است. «هیولاها» در نگاه اول جذاب و سرگرم‌کننده‌اند، حداقل برای چند دقیقه: آن‌ها ماسکات‌های انیماترونیک ده فوتی هستند که با صدای زنگ و فلز به هم کوبیده حرکت می‌کنند و از خرابه‌های کثیف رستوران «فردی فازبیرز پیتزا» فرار می‌کنند؛ مکانی متروکه برای جشن تولد کودکان. آن‌ها می‌توانند با ظاهر تهدیدآمیز خود ترس ایجاد کنند، اما واقعاً وحشتناک نیستند و کارگردان، اِما تامی، که از فیلم اول بازگشته، خشونت را طوری صحنه‌آرایی کرده که گویی شما نسخه‌ای سانسورشده از یک فیلم ترسناک شبکه‌های تلویزیونی را می‌بینید، با حذف قسمت‌های جذاب و هیجان‌انگیز. این اتفاق تصادفی نیست. یکی از دلایل موفقیت عظیم «پنج شب در فردی» دو سال پیش، تعریف دقیق آن از یک فیلم ترسناک مناسب برای رده سنی PG-13 بود: نه به‌اندازه کافی هیجان‌انگیز، نه ترسناک، اما به اندازه کافی جذاب در برند و مفهوم خود که میلیون‌ها نوجوان علاقه‌مند به بازی‌های ویدیویی را به سالن‌های سینما کشاند. (هیچ تعجبی نخواهد داشت اگر بخش زیادی از هواداران این فیلم با طرفداران مجموعه فیلم‌های «سونیک» همپوشانی داشته باشند.)…

فرارو- ملک‌الشعرای بهار در 18 آذر 1268 در مشهد متولد شد و در 1 اردیبهشت 1330 دار فانی را وداع گفت. خدمات بهار به ایران و ادبیات ایران، از شماره بیرون است. به گزارش فرارو، پرویز ناتل خانلری معتقد بود که بهار آخرین ادیب بزرگ ایران است. گذشته از صحت و سقم گفته خانلری، باید اعتراف کرد که بهار یکی از معدود افراد موجود در تاریخ معاصر جهان است که از هر زاویه‌ای که به زندگی او نگاه کنیم، از هوش و ذکاوت وی شگفت‌زده خواهیم شد. مرد همه‌چیز تمام تاریخ معاصر ایران در روزهای آخر پاییز سال 1265، میرزا محمدکاظم صبوری صاحب فرزندی شد و نام او را محمدتقی گذاشت. هوش و ذکاوت محمدتقی از همان روزهای کودکی دیگران را شگفت‌زده می‌کرد. هفت‌ساله بود که سرودن شعر را تحت تعلیم پدرش آغاز کرد و خیلی زود به شاعری چیره‌دست بدل شد. محمدتقی، درس‌های ابتدایی ادبیات را در محضر پدرش که او نیز ملک‌الشعرای دوره قاجار بود، آموخت. در ادامه درضمن پیگیری درس در مکتب، همراه با پدرش در محافل سیاسی روزگار شرکت کرد و همین مسئله سنگ بنای شخصیت سیاسی وی شد. روزگار کودکی و نوجوانی بهار با شرکت در جلسات سیاسی و بحث‌وفحص‌های ادبی سپری شد. هجده‌ساله بود که پدرش را از دست داد و کفالت خانواده‌اش را عهده‌دار شد. علارغم ممنوعیتی که پدرش برای او در مورد شاعر شدن قرار داده بود، مسیر شاعری را در پیش گرفت و دیری نپایید که لقب ملک‌الشعرایی پدر را به ارث برد. دادن این لقب به او، برای بسیاری از…

فرارو- حیدر رقابی، چهره‌ای مبهم و درعین‌حال آشنا برای همه مردم ایران است. ممکن است که تا به حال نام او را نشنیده باشیم، اما قطعا همه ما در زندگی‌مان، لااقل برای یک بار هم که شده با شاهکاری که او خلق کرد روبه‌رو شده‌ایم. به گزارش فرارو، حیدرعلی رقابی، سال‌های سال به نوشتن شعر و ترانه مشغول بود. بااین‌حال حتی یک بیت از این ترانه‌ و شعرها امروزه در ذهن مردم ایران نیست، مگر تنها ترانه او که یکی از آشناترین ترانه‌های تاریخ موسیقی ایران است؛ ترانه مرا ببوس. داستان خلق ترانه ماندگار «مرا ببوس» روایت‌ها در مورد زندگی رقابی زیاد هستند. به‌سبب گمنامی‌ای که او در طول سالیان داشته است، جزئیات دقیقی از زندگی او در دست نیست. بااین‌حال نمی‌توان به‌سادگی از نام او گذشت؛ چراکه رقابی خالق یکی از مهم‌ترین، زیباترین و ماندرگارترین ترانه‌های تاریخ موسیقی ایران است. رقابی در 19 آذر 1310 در تهران زاده شد و در 23 آذر 1366 در تهران درگذشت. به‌سبب شرایط خانوادگی‌ای که داشت، خیلی زود به سمت ادبیات و سیاست رفت. او از اقوام بیژن ترقی، ترانه‌سرای معروف و محمدحسین شمشیری، کاسب  نام‌آشنای دوره پهلوی، بود. رقابی برای خودش تخلص «هاله» را برگزیده بود و با این نام اشعارش را به چاپ می‌رساند. بااین‌وجود شعرهای او هرگز راه به جایی نبردند و زندگی شاعرانه وی چندان زندگی پرباری نبود. بعداز کودتای 28 مرداد، رقابی که از طرف‌داران پروپاقرص دکتر محمد مصدق بود، به زندان افتاد. پس‌از چندی، با وساطت محمدحسین شمشیری، حیدر رقابی با این شرط از زندان آزاد شد که…