مجید رضا (استاد علوم ارتباطات) یادداشتی را در روزنامه Etemad با عنوان “پیرکر” منتشر کرد. این نت می گوید:
کمی ؛ به هر حال ، ما در وسط بازی هستیم. ما در حال بازی “کاغذ” هستیم: دو نوع نقش ؛ نقش واقعی و نقش های غیرواقعی ما. نقش هایی که مال ما نیستند. سینما گاهی بهانه ای است. این سینما چقدر خوب است ؛ چون؟ این نقش های غیرواقعی در سیاست دارد. و نه اشتباه نیست
دوم ، فیلم پیر پیر به ما دکترین داد تا یک قدم جلوتر برویم. بیایید به نگرش ها و نگرش ها ، پشت یا تازه و تا پایان نگاه کنیم. اتفاقاً! چرا باید مرتباً از “بدیهیات” صحبت کنیم؟ این سینما چارچوبی است که از واقعیت های جامعه گرفته شده است. “رد واقعیت” یا “پذیرش واقعیت” یک اقدام شایسته برای شناسایی نگرش های مناسب برای زمان یا برعکس ، نگرش های باستانی و نه با هم نیست. در غیر این صورت ، چرا فیلم قاب و در نتیجه این واقعیت که برخی نگران و ناراضی هستند؟ این یک چیز واضح دیگر است.
مجید رضایان
سوم: دوره ارتباطی در این مورد چیست؟ هر بار که “اساس انتقاد” را یاد می گیریم “پذیرش نگاه دیگر” است. صحنه تمام این جلسات کاملاً متفاوت است. آنچه هایدگر گفت ، چه نظری دیگر ، شرق ، خواجه ناصر یا معمار گفتگو ، هرگز بدون پذیرش فکر دیگری شکل نمی گیرد. ارتباطات در همان اصل می چرخد. با پذیرش یک فکر دیگر ، هر دو “گفتگو” باز می شوند و “انتقاد” شکل می گیرد. سپس ، یک روز می توانید سینمای ما را بگیرید و این اصل را بازی کنید و یک روز واقعیت های موجود در زمینه روابط بین الملل. این که آیا این هنر کم و بیش است ، هر دو به نوعی به اصول و اصول ارتباطات بستگی دارند.
سرانجام ، از دیدن واقعیت تا پذیرش دیگر ، به یک دیدگاه جدید و به روز شده می رسیم و بنابراین ، ما نقش مؤثر و حتی با دوام ایفا می کنیم. علاوه بر این ، شرایط امروز و شکننده آتش سوزی Alto نیازی به شواهد و شواهد ندارد. با ما کافی است ، فقط این که لحظه ای را درک کنیم تا بفهمیم چه چیزی باید. زمان ما ، از دست دادن فرصت های پی در پی واقعاً چقدر مناسب است؟ این دید باید به گونه ای تقویت شود که همه چیز بیشتر نباشد و تنها نباشد. در همه زمینه ها به همین دلیل
۵۹۲۴۳
