نقد فیلم «کفایت مذاکرات»/ اثری که حرفی برای گفتن ندارد
توسط:
فرارو- اکران فیلم سینمایی «کفایت مذاکرات» ساخته سهیل موفق از ۵ آذر در سینماهای کشور آغاز خواهد شد.
به گزارش فرارو، در نگاه اول مخاطب احساس می‌کند که با فیلمی در ژانر سیاسی روبرو است اما «کفایت مذاکرات» اثری کمدی که می‌توان آن را ترکیبی از فیلم‌های گذشته دانست. این فیلم را باید در لیست شگفتی‌های چهل‌و سومین جشنواره فیلم فجر قرار داد، نه از باب کیفیت بالا، از آن جهت که سطح کیفی «کفایت مذاکرات» پایین است که مخاطب از خود می‌پرسد چرا چنین اثری در مهم‌ترین جشنواره فیلم کشور حضور داشته باشد.
ماجرا درباره مردی به نام نادر است که خیلی غیرمنتظره از استانبول برگشته و به خانه خواهرش می‌رود، اتفاقی که همه را درگیر سلسله‌ای بلند از حوادث می‌کند. نادر برای تغییر شرایط به زنی به نام مرضیه پیشنهاد می‌دهد تا در ازای پولی هنگفت رحمش را به خانواده‌ای ثروتمند اجاره دهد اما چیزی بر اساس برنامه‌ریزی پیش نمی‌رود.
شوخی‌های تکراری و روایتی پراکنده بدون خنده
«کفایت مذاکرات» از همان فرمول تکراری کمدی‌های سال‌های اخیر استفاده می‌کند؛ شوخی‌های سطحی و گاه مبتذل، همراه با لودگی‌هایی که جذابیت چندانی ایجاد نمی‌کنند. فیلم از نظر پیام و محتوا دست خالی است و مجموعه‌ای از سکانس‌های رقص و آواز، همراه با صداهای اغراق‌آمیز، عملاً جای خالی روایت جذاب را پر می‌کند. به نظر می‌رسد معنا و کارکرد کمدی در سال‌های اخیر به چند شوخی ضعیف جنسی تقلیل یافته که بیشتر برای فضای مجازی کاربرد دارد تا سالن سینما. «کفایت مذاکرات» نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ موقعیت‌های خنده‌دار شکل نمی‌گیرد و اتفاقات بیشتر بر پایه تمسخر بنا شده‌اند.
این اثر را می‌توان در ادامه همان کمدی‌های موسوم به «شانه تخم‌مرغی» دانست که در دهه ۸۰ رواج داشتند؛ آثاری کم‌اهمیت که روی پرده سینما جایی نداشتند و در قالب CD و در سوپرمارکت‌ها کنار شانه‌های تخم‌مرغ فروخته می‌شدند. بازیگران نیز همان تیپ‌های همیشگی را تکرار می‌کنند. ترکیب غفوریان و کیایی در این فیلم قرار است جایگزین الگوی سابق بازیگران طنز شود و مخاطب را جذب کند، اما نتیجه چیزی جز بازی‌هایی تکراری و خسته‌کننده نیست. در عین حال، فیلم به‌قدری درگیر خرده‌روایت‌ها شده که پیرنگ اصلی در میانه راه گم می‌شود.
در نهایت «کفایت مذاکرات» نه توانایی سرگرم‌کردن مخاطب را دارد و نه حرف تازه‌ای ارائه می‌دهد. نتیجه آن است که تماشاگر پس از پایان فیلم احساس می‌کند وقت خود را بیهوده صرف کرده است.
