نقد و بررسی سریال «Malice»
توسط:
فرارو- در میانه رقابت آثار تلویزیونی پرزرق‌وبرق سال ۲۰۲۵، «Malice» با ترکیب تعلیق روان‌شناختی، نمایش زندگی لوکس و شخصیت‌پردازی چندلایه، به یکی از توجه‌برانگیزترین تریلرهای سال تبدیل شده است.
به گزارش فرارو به نقل از گاردین، حضور جک وایتهال در کنار دیوید دوچاوْنی در یک تریلر تلویزیونی پرزرق‌وبرق از تولیدات سال ۲۰۲۵، برای بسیاری از مخاطبان اتفاقی غیرمنتظره است. وایتهال که مسیر حرفه‌ای خود را عمدتاً با نقش‌های کمدی شناخته‌شده آغاز کرده بود، این‌بار در قالب یک شخصیت جدی، حضوری متفاوت و قابل‌توجه دارد؛ حضوری که نشان می‌دهد بازیگر پیشین آثار کمدی اکنون در مرحله‌ای جدید از حرفه‌اش ایستاده است.
سریال «Malice» روایت‌گر داستان آدام، معلم خصوصی جوانی است که در خانه خانواده‌ای بسیار ثروتمند در یونان مشغول به کار می‌شود. او به‌سرعت به جایگاه مهمی می‌رسد و به نظر می‌رسد هدفی پنهان را دنبال می‌کند: تخریب زندگی جیمی تنر، تاجر قدرتمند و پرنفوذی که نقش او را دوچاوْنی ایفا می‌کند.
هنوز مشخص نیست آدام تنها به دنبال انتقام از جیمی است یا کل خانوادهٔ تنر و اطرافیان آنان را نیز نشانه گرفته، اما حضور او از همان ابتدا با نشانه‌هایی از نیرنگ، هوشمندی و رفتارهای کنترل‌شده همراه است. ماجرا از ویلای مجلل خانواده تنر در یکی از جزایر یونان آغاز می‌شود؛ جایی که آدام قرار است معلم فرزندان دوستان نزدیک خانواده، جولز و دیمین، باشد. او با دانش گسترده‌اش درباره اسطوره‌های یونان و توانایی‌اش در انجام امور خانه، پخت‌وپز و حتی همراهی جیمی در تفریحات شبانه، به‌سرعت خود را به شخصیتی قابل‌اعتماد و مؤثر تبدیل می‌کند.
در ظاهر، او فردی خدمت‌گزار، آرام و خوش‌رفتار است، اما رفتارش نشانه‌هایی از برنامه‌ریزی دقیق و انگیزه‌ای ناشناخته را آشکار می‌کند. با گذشت زمان، آدام اطلاعات ریز و درشتی درباره این خانواده جمع‌آوری می‌کند؛ اطلاعاتی که نشان می‌دهد آن‌ها شاید به دلیل یک مسئله خانوادگی حل‌نشده، بیشتر در حال پنهان‌شدن‌اند تا گذراندن تعطیلات. در همین مسیر، او دست به اقداماتی می‌زند که ماهیت واقعی‌اش را آشکار می‌کند: از انداختن پاسپورت جیمی در دریا گرفته تا مسموم‌کردن غذا، ایجاد اختلال در روابط خانوادگی و نزدیک‌شدن به همسر جیمی.
او به‌تدریج نقشی تهدیدآمیز پیدا می‌کند؛ نقشی که هر بار لایه‌ای تازه از پیچیدگی‌هایش را نشان می‌دهد. در مقابل، جیمی تنر نمونه‌ای از یک ثروتمند مغرور و بی‌پروایی است که موفقیت مالی و قدرت اجتماعی‌اش او را از تبعات بسیاری از اشتباهاتش محافظت کرده است. دوچاوْنی با بهره‌گیری از ویژگی‌های همیشگی‌اش، از طنز خشک تا بی‌اعتنایی ظریف نسبت به جهان، این شخصیت را به شکلی باورپذیر و جذاب زنده می‌کند.
او مردی است که در نگاه اول مستبد و خودمحور به نظر می‌رسد، اما داستان به شکلی پیش می‌رود که مخاطب می‌تواند بخش‌هایی از انسانیت پنهان در لایه‌های زیرین شخصیت او را نیز احساس کند. در پایان دو قسمت نخست، خانواده تنر به لندن و به عمارت بزرگ خود بازمی‌گردند؛ جایی که پرتره‌ای بزرگ از چهره‌های خندان‌شان بر دیوار آویخته شده است. اما زیر این ظاهر آرام، تنشی ناپیدا جریان دارد.
سریال با استفاده از نشانه‌هایی نه‌چندان ظریف، از حضور ماری در استخر گرفته تا دیالوگ‌هایی که درباره عجیب بودن آدام تکرار می‌شود، فضای تعلیق را پررنگ‌تر می‌کند. در لحظاتی، آدام بالای سر جیمی بی‌هوش می‌ایستد و از اینکه فعلاً قصد ندارد او را بکشد سخن می‌گوید؛ لحظاتی که نشان می‌دهد قصه به سمت پیچیدگی‌های بیشتری می‌رود.
در مسیر پیشبرد داستان، برخی موانع از سر راه آدام کنار می‌روند؛ از کارآگاه یونانی که پیگیر پرونده نزاع جیمی با مالک زمین است، تا شرایطی که مانع اجرای نقشه‌های او می‌شود اما به‌سرعت بی‌اثر می‌گردد. با این حال، واضح است که در ادامه راه چالش‌های بیشتری برای او و خانواده تنر شکل خواهد گرفت؛ به‌ویژه وقتی آن‌ها متوجه می‌شوند زندگی کاملشان ترک برداشته و فرد تازه‌وارد بیش از حد بی‌نقص به نظر می‌رسد.
این سریال درون‌مایه‌ای شبیه آثار موفقی چون «White Lotus» و «The Talented Mr Ripley» دارد. تمرکز بر زندگی لوکس، روابط پیچیده، نابرابری طبقاتی و حضور یک شخصیت مرموز که می‌خواهد تعادل زندگی افراد فوق‌ثروتمند را بر هم بزند، «Malice» را به تجربه‌ای سرگرم‌کننده تبدیل کرده است. ترکیب جذاب فضای تجملی، تعلیق روان‌شناختی و شخصیت‌پردازی چندلایه، مخاطب را با پرسشی مداوم روبه‌رو می‌کند: آیا در پس این زندگی طلایی، حقیقتی تاریک پنهان شده است؟
جک وایتهال در نخستین نقش درام جدی خود حضور قابل‌قبولی ارائه می‌دهد. او در انتقال تهدیدهای ظریف و رفتارهای چندپهلو موفق است، هرچند در برخی لحظاتِ صریح و تند، کمی از شدت اثرگذاری‌اش کاسته می‌شود. در سوی دیگر، دوچاوْنی همچنان یکی از چهره‌های توانمند بازیگری در نمایش شخصیت‌های پیچیده باقی می‌ماند؛ شخصیتی که هم کاریزماتیک است و هم به اندازه کافی آسیب‌پذیر تا مخاطب با او همراه شود.
