سعده شیوا رضاییزاد از سال 4 وارد دنیای گزارش ها شد. وی گفت ، مسیری که ، کاملاً تصادفی بود ، اگرچه ریشه های علاقه وی به عملکرد و رسانه ها از کودکی شکل گرفته بودند. او در مصاحبه با اخبار آنلاین او به یاد می آورد: “من همیشه جلوی آینه متوقف می شدم و نقش مدیران را بازی می کردم.” در مدرسه ، من اولین کسی بودم که برنامه ها را اجرا کردم. یک روز ، گروه فیلمبرداری برای مصاحبه به مدرسه ما آمد. آنها از من خواستند که امتحان کنم و همان تست ساده نقطه شروع مسیری بود که هنوز هم اتفاق می افتد و به آن افتخار می کند. “
رضای زاده معتقد است که گزارش ها به بیش از هر چیز مانند گزارش نیاز دارند: “برای یک روزنامه نگار مهم نیست که خورشید یا باران باشد ، در وسط خیابان یا در رسمی ترین مراسم شرکت کنید ؛ همیشه باید آماده باشد. حتی قبل از اینکه فرصتی برای باز کردن چشمان خود داشته باشید ، ضبط شما باید واضح باشد. تماشاگر جمعیت و مصاحبه در همان زمان.”
به نظر وی ، خبرنگار باید بتواند به طور مؤثر ارتباط برقرار کند: “ارتباط برقرار کنید ، خوب گوش دهید ، سؤال درست را بپرسید و جزئیات را در مورد فضا انجام دهید. این کار ساده ای نیست و نیاز به رویکرد ، دقت و تسلط دارد. “
اما این حرفه در دیگری است ؛ مشکلاتی که گاهی اوقات کمتر قابل مشاهده است. رضی زاده گفت: “بارها وجود داشته است که ناسازگاری ها ، شرایط سخت محیطی یا مشکلات فنی این کار را دشوار کرده است.” زیارتی که به طور ناگهانی زیر صدای موتور یا بوق ماشین شکسته می شود ، یا گزارشی که باید چندین بار به دلیل باد یا گرمای زیاد تکرار شود. “در چنین لحظاتی ، خستگی می تواند به شما برسد ، اما عشق به کار که دوباره انرژی می بخشد.”
نه تنها یک حرفه ، بلکه یک عشق ماندگار را در نظر بگیرید: “بودن صدای مردم ، روایت کردن از قلب وقایع و انتقال معنای زنده لحظه به شنونده ، یک لذت با هر چیز دیگری ندارد.
در پایان ، رضای زاده بر اهمیت عشق و تعهد در این مسیر تأکید می کند: “اگر عشق کار نکند ، گزارش ها دوام نخواهد داشت. زیرا مشکلات آنها بسیار دشوار است. این تنها عشق به مردم و رسانه ها است که میکروفون را دوباره و دوباره روایت می کند.
۵۹۲۴۳
