هومایون اسدیان ، مدیر سینما د سینما و دبیر جشن ، با مدیریت هوشمند خود ، توانست در “ما نگران باشیم ؛ ما بد هستیم زیرا مردم کارهای خانه خود را به خوبی انجام دادند ، اما مقامات چه کردند؟” این بازتاب واقعیت جامعه امروز است: مشکلات اقتصادی ، معیشت و پیامدهای جنگ اخیر.
در سایر بخش های این مراسم ، ستاره های اسکنداری در مورد ممنوعیت همکاران ، شکایات مجالس ، خواسته های حامد در مورد آزادی بیان و انتقاد از رفتارهای دیکتاتوری اظهار داشت و نگرانی های آزاده صمدی برای آینده سینمای بازتابی ، منعکس کننده خواسته های جامعه بود. این نشان می دهد که ادعای بخشی جدایی ناپذیر از حقوق شهروندی است و باید در زمینه گفتگو و تعامل پاسخ داده شود.
جنگ شش روزه اخیر همچنین نشان داد که هنرمندانی که گاهی اوقات “سیاه” خوانده می شدند ، جاسوسی یا فیلم علیه کشورشان نبودند. در مقابل ، این هنرمندان می توانند به عاملی برای تقویت وحدت و وحدت ملی با درمان هوشمند و تعامل سازنده تبدیل شوند.
جشن امسال تحت عنوان “بزرگداشت داستانهای با دوام سینمایی” برگزار شد. یادآوری خاطرات جمعی فیلمسازان و جشن هنرمندانی که با دوام یا در حال حاضر غایب هستند ، بخشی از تاریخ سینمای ایران را نشان می داد. سوال اصلی این است که چرا گاهی اوقات کوچکترین کلمه یا رفتار برخی از هنرمندان یک تهدید محسوب می شود.
این جشن می تواند فرصتی برای طراحی مشکلات اساسی سینمای ایران باشد. شرایطی که سینما و فن آوری های جدید را به چالش کشیده است. لازم است در این مرحله به معیشت و شرایط زندگی سینما توجه کنیم تا “خانه سینما” به یک موزه بی حرکت تبدیل نشود.
صحنه دیگری در این جشن توجه را به خود جلب کرد: مرد جوانی با پوشش ساده و کلاه متفاوت ، که باعث شد چشم او مورد توجه قرار گیرد. او کارگردان فیلم “پیرر” بود. کارهایی که به مدت سه ساعت عموم مردم را به پایان رساند ، موفقیت غیرقابل مقایسه در سینمای ایران. این نشان می دهد که طعم مخاطب در حال تغییر است و نیاز به آسیب شناسی و تفریح آینده سینما بیش از هر زمان دیگری احساس می شود.
این مشکلات امروز برای آینده سینمای ایران بیشتر از گذشته ضروری است.
5959
