کامبیز سابری ، مجسمه ساز و استاد هنرهای تجسمی ، بر اهمیت مجسمه سازی به عنوان “هنر مادر” تأکید کرد. وی با اشاره به تحولات جهانی و توانایی های بومی ایران ، ضعف در آموزش مجسمه سازی را یکی از دلایل عقب ماندگی در طراحی و صنعت توصیف کرد و معتقد است که این هنر می تواند نقش اساسی در تفریح هویت هنری و صنعتی ایران داشته باشد.
سابری ، که در جشنواره هنرهای تجسمی سی ثانیه به عنوان داور کارگاه مجسمه سازی ظاهر شد ، در یک چشم انداز تاریخی از روند آموزش هنر معاصر به صورت آنلاین گفت: “اگر به عقب نگاه کنیم ، از انقلاب صنعتی و انقلاب فرانسوی به جنگ جهانی و تحولات اقتصادی ، همه این وقایع باعث شده است
وی گفت: “ایران جامعه ای است که در دهه های اخیر تحولات بسیاری را متحمل شده است که این یک مخزن عالی برای ایده ها است.” “به همین دلیل ، هنر شرقی و به ویژه ایران در سالهای اخیر به طور فزاینده ای محبوب شده است ، زیرا زمینه ای چالش برانگیز تر برای ایجاد آثار هنری فراهم می کند.”
سابری توضیح داد: “هیچ فرصتی برای مکالمات طولانی با دانشجویان وجود ندارد ، بنابراین ما بر اساس آثار و پیشینه آنها قضاوت می کنیم.” هدف ما شناسایی کسانی است که ذهن بازتر و خلاق تری برای درک و گسترش فضا دارند. “به ویژه ، دانش آموزان شهرها می آیند ، این رویداد فرصتی برای آزمایش ایده های خود در فضایی مشابه سمپوزی ها است.”
وی با انتقاد از ضعف روابط نسل جدید با دارایی های بومی ، گفت: “یک تجزیه فرهنگی وجود دارد. دانشگاه ها در برقراری ارتباط بین دانش آموزان و توانایی های بومی بسیار موفق نبوده اند. اگرچه برای ایجاد یک اثر هنری کافی نیست ؛ باید فکر کنید و خلاقیت.” مجسمه سازی هنری است که باید ایده را درک کند ، استریل شده و به نماد بصری در دید بصری “باید فکر کند و خلاقیت”.
سابری ادامه داد: “متأسفانه ، بسیاری از دانش آموزان به جای تبدیل ایده به زبان بصری ، به توضیحات کلامی اعتماد دارند.” در حالی که در هنرهای تجسمی ، تصویری اولین شرط است. مفاهیم هنر بخش کوچکی از هنر است و تمام آموزش ها نباید مبتنی بر آن باشد. هنرمند باید یاد بگیرد که ایده را به زبان بصری و فرم تبدیل کند. “
این مجسمه ساز همچنین به اهمیت تجربیات تاریخی در هنر ایران اشاره کرد و افزود: “هنرمندان ایرانی در عقیم سازی نقش ها و نمادها پیشگام بوده اند ؛ از ابریشم و سرامیک های سوز تا اندازه های آبزیان و ساسانیدها. این تعلق می تواند الهام بخش آموزش و ایجاد آثار معاصر باشد. “” “
سابری گفت: “از آنجا که دونده و ژیمناستیک مادر ورزش هستند ، مجسمه مادر هنر است و خاطرنشان کرد که مجسمه” هنر مادر “است. کشورهایی که توانسته اند هنر را در این زمینه مصادره کنند نیز در صنعت و طراحی رهبری کرده اند. آلمان با میراث هنری خود با باوهاوس و ایتالیا نمونه های روشنی از این واقعیت است. “اما ما هنوز نتوانسته ایم حتی یک ماشین کاملاً با طراحی ایرانی ارائه دهیم ، و این ضعف مبتنی بر آموزش مجسمه سازی است.”
در پایان ، وی تأکید کرد: “فرمولوژی و زیبایی شناسی در مجسمه سازی می تواند یک طراحی صنعتی ، لوازم و حتی صنعت خودرو را اعطا کند. نمونه های جهانی نشان داده اند که یک طراحی زیبا می تواند ارزش محصول را چند برابر کند. بنابراین ، توجه به مجسمه سازی به معنای توجه به اساس هنر و صنعت یک کشور است.”
۵۹۵۹
