Homayoun Shajrian و هزینه اجتماعی یک ایده/ قطبش مردمی جامعه ایران و تأثیر آن بر هنرمندان

Zainab Kazemkhah: در همین حال ، موجی از اظهارنظرها ، توهین ها و حتی حملات به نمایندگی از پدرش ، پروفسور محمد رضا شجاران ، نشان داد که امروزه محبوبیت هنری شکننده و در معرض دید امروز در جامعه ایران وجود دارد. سوال اصلی این است: چرا جامعه ای که سالها با اشتیاق به او یک هنرمند را تعقیب می کند؟ برخی معتقدند که این پاسخ باید در قطبش فضای اجتماعی و سیاسی ایران جستجو شود. وضعیتی که در آن هر موضوعی ، حتی موسیقی و هنر ، به سرعت به حوزه رویارویی سیاسی تبدیل می شود -اجتماعی.

حسین ایمانی جاجرمی جامعه شناس در مصاحبه با آژانس خبری ، پدیده ای که امروز در مورد Homayoun Shajrian می بینیم این نمونه ای از “رد اجتماعی و فرهنگی” است؛ ؛ فرایندی که به سرعت در جوامع قطبی رخ می دهد.

پدیده محرومیت اجتماعی هنرمندان نه تنها به معنای اعتراض به یک اثر یا رفتار خاص است. اما بیانگر نحوه تعامل جامعه با قدرت ، ارزش ها و هنجارها استاین است در این فرایند ، یک جامعه یا گروهی از افراد تصمیم می گیرند “غیرقابل قبول” یک شخصیت عمومی یا هنرمند که به نظر می رسد “غیرقابل قبول” برای عموم است.

این پدیده ، ترکیبی از واکنش عاطفی ، سیاسی سازی و فشار رسانه های اجتماعی این است در جوامعی که قطبی و حساس هستند ، می توان هنرمندان را حتی بدون قصد سیاسی رد کرد. زیرا رفتار یا ایده ای که آنها ارائه می دهند است تعبیر مختلف سیاسی یا فرهنگی این همان اتفاقی است که در رویداد کنسرت خیابانی برای هومایون شاجریان اتفاق افتاد و بسیاری به او حمله کردند.

البته ایمانی جاجامی تأکید می کند: “درست نیست که همه مردم به این امر پاسخ داده اند. واقعیت این است که برای همه این مسائل فرقی نمی کند ، بنابراین در این مورد که نمی توان آن را به چوب سوق داد. اکثر افرادی که حمله را ایجاد می کنند ، کسانی هستند که سیاستمدار هستند یا سیاستمدار هستند.

قطبش جامعه و واکنشهای عاطفی

واقعیت این است که چه زمانی جامعه به قطب های افراطی تقسیم می شود ، هر جنبش اجتماعی ، فرهنگی یا هنری به طور غیر ارادی در معادلات قدرت و هنجارهای گروهی است.بشر این باعث می شود واکنش ها شدید و غیر منطقی به نظر برسند. مثال ایرانی وی پاسخ به کنسرت خیابان Homayoun Shajrian است. جایی که یک ایده فرهنگی ساده در کمترین زمان به یک مسئله سیاسی و اجتماعی تبدیل شد.

هاامی با اشاره به این دو قطبی و تقسیم ملت و دولت معتقد است که در سالهای اخیر خواسته های اجتماعی مردم را نادیده می گیرد. وی می گوید: “در چنین جو ، هیچ مسئله ای بی طرف وجود ندارد.” حتی در صورت عدم بحث و گفتگو ، حتی به روزنامه نگاران و محققان نیز مورد حمله قرار می گیرند. یک قطب دولتی و یک قطب ضد دولت وجود دارد که دو قطب افراطی هستند و در نتیجه تعصب شدید ایجاد می شود. این همان چیزی است که ما در فوتبال نیز دیدیم. تاریخ سرود ملی یا حمایت از تیم ملی به یک مبارزه سیاسی تبدیل شد. دلیل این امر این است که ایران از وضعیت جامعه عادی که باید در آن فکر کنیم ، دور نیست. “

عادی سازی چیزها این یکی از برداشت هایی بود که مردم از کنسرت خیابانی Homayoun Shajrian گرفتند. عادی سازی موضوعات با هدف ایجاد صلح اجتماعی و کاهش تنش ، در جامعه قطبی امروز در ایران ریسک بالا و هزینه بالا تبدیل شده است این پدیده نشان می دهد که حتی افراد دارای اعتبار و تأثیر اجتماعی نمی توانند بدون برخورد با انتقاد شدید ، نقش متعادل را ایفا کنند.

استاد دانشگاه گفت: “Shajrian یا هرکسی که می خواهد نقشی برای حرکت به سمت عادی سازی داشته باشد ، توسط قطب های افراطی به دام می افتد و مورد حمله قرار می گیرد ، که خوب نیست زیرا باعث می شود کسانی که معتبر هستند و از شهرت خوبی برخوردار هستند وارد عرصه عمومی شوند.”

وی گفت: “کنسرت در سالن های رسمی ، مانند وزارت کشور یا حتی استادیوم ها ، به طور کلی مشکل ساز نیست.” اما ایده یک کنسرت خیابانی رایگان ذاتاً یک حرکت محبوب از پایین به بالا است و با هرگونه مجوز رسمی و دولتی مغایرت دارد. “این کنسرت ها به هیچ وجه مجوز نمی خواهند ، اما ایده چنین ایده ای از مسیرهای دولتی در جامعه قطبی فعلی حساس و تنش است.”

هزینه اجتماعی برای هنرمندان

ورود این هنرمند به اقدامات اجتماعی اجتماعی ، از یک زمینه هنری نسبتاً ایمن شما یک میدان پرخاشگرانه را می شناسید لازم است که انتقاد ، حملات و فشارها در هر دو طرف افراطی جامعه اجتناب ناپذیر باشد ، چیزی که جاجرمی معتقد بود که این هومایو شجاریان است. به گفته وی ، “تصور می شد كه این هنرمند فراتر از نقش صرفاً هنری است و انكار می خواهد اقدامات اجتماعی را انجام دهد ، بنابراین او در برگهای قطبش افراط گرایی ماند. حتی كسانی كه قبل از هم اکنون موضع خود را در مورد شجاریان نداشتند ، اکنون در قالب قطبی موجود هستند. نتیجه این است كه این هزینه هزینه های بالا اجتماعی و سیاسی را پرداخت نکرده است.”

۵۹۵۹