حسن بنی عاماری ، در یادداشتی با عنوان “شما میراث سیمین دانشوار را غارت نمی کنید” ، با اعتراض به وضعیت ناگوار سیمین دانشوار و جلال الحمد ، و آن را یک منطقه صادقانه در نظر گرفته و به جای پناهگاه قلم تزریق کرده است.
در این یادداشت به ایسنا ، نویسنده به شدت از تغییر خانه سیمین دانشوار و جلال الحمد ، به عنوان سمبل سهل انگاری میراث ادبی ایرانی انتقاد کرده و از اشتیاق جامعه نویسندگان شکایت کرده است. او معتقد است كه خانه ای كه باید در داستان ها راویان ، آموزش ، ترجمه و ملاقات مردم قلم مؤمن باشد ، به یك فروشگاه رسانه ای نامربوط رسیده و از هویت فرهنگی آنها محروم است.
بنی امری از محدودیت اموال نویسندگان و وراث آنها ، دستمزدهای ناعادلانه برای نویسندگان و عدم احترام به حقوق سازگار آثار ادبی انتقاد می کند. او می خواهد قوانین مالکیت معنوی را به نفع نویسندگان تغییر دهد تا آثار او تا ابد به آنها و وراث آنها تعلق داشته باشد.
حسن بنی عاماری
در بخشی از این مقاله ، وی با رمان “Suson” سر و کار دارد و در مورد امکان سازگاری تطبیقی بدون مشورت با جامعه ادبی هشدار می دهد و به وسواس و دقت سیمین دانشوار در طول زندگی خود اشاره می کند. او می گوید اگر سوشون انجام می شد ، باید توسط مدیران باتجربه با حضور قبیله پر انجام شود ، نه با بی دقتی و عدم احترام به لحن کار.
وی همچنین به تفاوت بین عقاید و نویسندگان فیلمسازان اشاره کرد و ادعا کرد که راویان ایرانی همیشه ناخودآگاه اما قدرتمند بوده اند ، راوی عمیق تر جامعه و فرهنگ ایرانی.
با تأکید بر اینکه رمان “سوشون” ، با حساسیت بالای نویسنده خود تا زندگی خود ، هشدار داد که سازگاری با کیفیت بدون مشورت با قلم و کارگردانان جهت مانند مهروجی ، توانبخشی و بیزی را شایسته چنین آثاری توصیف می کند. بنی -اهاماری برای محافظت از حقوق نویسندگان و جلوگیری از سوءاستفاده فرهنگی ، از قانون دائمی درخواست کرد و از جامعه ادبی خواست تا سکوت را رها کند.
59243
