امروز ، 9 ماه مه روز بازیگر ملی است و ما این انگیزه بازیگری را که در برابر مضرات زندگی خم نشده است به یاد می آوریم ، تا اینکه واپیشی سعی کرد به جای زانو زدن در تهران ، قامت خود را حفظ کند ، با مصیبت ها برخورد کند. او ورزش خود را از دست نداد و به قطار رفت. او به دلیل حرفه هنری خود بارها مورد اصابت قرار گرفت و به تبعید رفت و با این همه او بزرگترین افتخار خود را با خوشحال کردن قلب مردم می دانست.
به گفته ایسنا ، ما بخشی از گفتگوی آن با Nasim (Somayeh) Ghazizadeh را در شماره دوم مجله پاراگراف ، که برای مورتزا احمدی بود ، خواندیم. این گفتگو پس از مرگ احمدی ارسال شد.
احمدی در مورد ورود خود به ماسه موقت گفت:
“دبیرستان شرف تنها مدرسه ای بود که در آن زمان کار می کرد ، و من در سال 6 در اولین تئاتر در آنجا کار می کردم. من به دنبال مونزاوی در سینمای سپه بودم که یک آهنگ طنز می خواند. بله ، پوشش گیاهی. او گفت:” 4 دلار در بالا قیمتی است. ” آنها برای سنتی بودن او در آن شب با من قرارداد بستند.
مسئله بیشتر موارد فوق طنز سیاسی شدید بود. به یاد می آورم که به دلیل عملکرد قبلی Quds Shahin در پاییز ، به مدت شش ماه به کرمان تبعید شدم. با توجه به این اقدامات سیاسی ، من چندین بار مورد ضرب و شتم قرار گرفتم تا اینکه ترسیدم به خانه بروم و مادرم را با آن سر و شکل ببینم ، اما این تمرین پوست را پرتاب کرده بود. به هر حال ، من به طور کلی در سال گذشته خواندن را رها کرده ام.
بعد از کودتا ، وقتی تئاتر ما را آتش نامید و ما را پرتاب کرد ، تصمیم گرفتم این چیزها را ترسیم کنم و به کارم بروم. من عملکرد را کنار گذاشتم و درخواست انتقال به آهواز را کردم. به هر حال ، تمام حساب های من اشتباه بود. روز دوم که به آهاز رسیدم ، هنوز پست خود را به رادیو آهاز تحویل ندادم و گفتم که این باعث جمع آوری فرزندان خردسال ما و آموزش عمل می شود. “من 5 سال برای آنها افتخاری کار کردم و تا اینکه تهران به همان کاسه به تهران رسید و همان تعظیم برای من اتفاق افتاد.”
و سرنوشت راه نه تنها به یکی از مضاعف های تأثیرگذار کشور در رادیو و تلویزیون تبدیل شد ، بلکه یک کار به یاد ماندنی را نیز در زمینه بازیگری به یاد آورد. در مورد کتاب ها و تحقیقات شما ، در مقاله دیگری خواهیم گفت که این بار مناسب نیست.
۲۴۴۵۷
