اشکان رحار ، نویسنده و کارگردان انیمیشن که سال گذشته در جشنواره فجر با انیمیشن “ژولیت و شاه” حضور داشت ، در مقاله ای با عنوان “فلسفه روایت در انیمیشن ایرانی ؛ روایت داستانها به زبان اسطوره و ناخودآگاه” با انیمیشن از دیدگاه دیگری برخورد کرده است.
در این مشاوره به isna نوشت:
“انیمیشن هنری است که در حد فانتزی و واقعیت شکل می گیرد و بنابراین زمینه ای منحصر به فرد را برای روایت داستانهایی که عمیقاً ریشه ادبی دارند فراهم می کند ، و این بیش از یک برکت ، در متن ، در متن ، در متن ، در متن ، در متن ، در متن ، بیش از یک گونه است ، بیش از یک زمینه است ، در متن ، بیش از یک زمینه ، در متن ، در متن ، در متن.
سینما زمینه نفوذ و نفوذ است. در همین راستا ، پس از تماشای فیلم “رده” نولان ، ما از برخی از دوستان شگفت زده شدیم و این سؤال مطرح شد: اگرچه سینمای ایران در نوع خود بسیار درخشان است ، چرا هرگز فیلم ها ، حتی نیمی از داستان ها ، در زمینه علمی -FI و به آینده در ایران نگاه می کنیم؟ و چرا حتی معدود تلاش ها موفق و استریل نیستند؟
پاسخ ساده بود: در کشوری که بیش از هفت هزار سال تاریخ دارد ، ما نمی توانیم قدرت آنچه را که مانده ایم نادیده بگیریم. صدای زیبا و آوایی از گذشته ایران شنیده می شود ، و به ناخودآگاه از هر هنرمند ایرانی یا ایرانی زمزمه می کند: “مرا بخوان.”
چنین فرهنگ و تاریخ باستانی که پر از شاهکارهای ادبی و تاریخی است ، کشوری که می تواند جرات تأیید آن را داشته باشد ، یکی از مبانی اساطیر در تاریخ اسطوره ای جهان نیست ، نمی توان نادیده گرفت. بنابراین ، هنرمند ایرانی ، و بهتر است بگوییم که فیلمساز یا به طور دقیق تر ، فیلمساز انیمیشن که یک ابزار انیمیشن بسیار قدرتمند دارد ، این گنج غنی را نمی داند و سعی می کند آن را انتخاب کرده و آن را از این اقیانوس بی نهایت ارائه دهد.
واضح است که چنین رویکردی در کشور نیز مورد استقبال مخاطبان قرار می گیرد ، زیرا مخاطب ، به عنوان خالق ، نمی تواند این داستان عالی را نادیده بگیرد ، و هر جا که شغلی به داستان شهنامه یا ایرانی انجام شود ، کنجکاو است که با کار را ببینید و ارتباط برقرار کنید.
اما آنچه مورد غفلت قرار می گیرد ، یا شاید عامل برخی از این آثار ، عدم درک دقیق نویسندگان این زمینه است. عاملی که گاهی اوقات نویسندگان انیمیشن را به خود جلب می کند ، از وفاداری به اصل کار ، البته این رویکرد با ستایش مخاطبان عمومی قبل از آن و برای مدت کوتاهی مطابقت دارد ، اما هرگز نمی تواند آغاز کننده گفتگو درباره آثار بزرگ ادبیات ایران یا تاریخ ایران باشد. از آنجا که چنین آثاری یکی از مهمترین اصول سینمای انیمیشن است ، یعنی سرگرمی و عمدتاً سرگرم کننده یا هیجان انگیز نیست.
نویسنده و فیلمساز این انیمیشن باید آثار اسطوره ای را با دانستن ماهیت اسطوره و با دانش علم اساطیر و با استفاده از خلاقیت و دانش خود ، مطالعه کند و می تواند یک برنامه جدید را طراحی و ارائه دهد. چنین رویکردی از مخاطب انتقاد خواهد کرد و از طرف دیگر ، مخاطبان جدید را تحت تأثیر قرار می دهد و گفتگو را ایجاد می کند. همانطور که می بینیم چنین سخنرانی در آثاری مانند ماسترو بهرام بیضئی.
برای دستیابی به این هدف ، تکنیک های متنوعی پیش از نویسنده وجود دارد: زمانی که او برای قهرمانان تاریخ تا زمان سفر بازی می کند. یا روایت از زاویه دیگری از آنچه در تاریخ یا اسطوره تعریف شده است. به توسعه داستانهای اساطیری یا تاریخی و ترکیب آنها با جادوی سینما. همه این استراتژی ها بارها توسط معلمان فیلم جهانی ارائه شده است ، چه در زمینه انیمیشن و چه در زمینه سینمای زنده. یا گاهی اوقات ، هنرمند ایرانی به طور غیرمستقیم ماهیت داستان یا واقعه تاریخی و اساطیری را در یک زمینه جدید و با شخصیت های جدید قرار می دهد.
بنابراین ، آنچه از این میانبر بیرون می آید این است که جوهر ملی و تاریخی کشور ما ، ایران ، با مستند و تاریخ اسطوره ای خود ارتباط بسیار غنی و قدرتمندی دارد. یک فیلمساز یا انیماتور باید بتواند آثار نفیس ایجاد کند که به طور ناخودآگاه باز شود و به گفتگو در قلب هر ایرانی اعتقاد داشته باشد ، و ماهیت اساطیر و مطالعه اسطوره ها یا تاریخ کشور را با دقت درک می کند. و از طرف دیگر ، شما می توانید با یک روایت سرگرم کننده و زیبا با مخاطبان خارجی ارتباط برقرار کنید و آنها را با این داستان غنی آشنا کنید. “ما چندین دهه شاهد چنین تمرکز بر تولید سینمای انیمیشن ژاپنی هستیم.”
۲۴۴۵۷
