هسته اصلی ارتباط این مذاکره ؛ خطر را کاهش دهید

درسهای ارتباطی مانند زمینه علمی و سایر مناطق خاطرنشان می کند که اقتصاد و دبلی ، دو منطقه بسیار “خطرناک” در ایران ، به پول و تسهیلات بیشتری نسبت به پول و تسهیلات نیاز دارند. این مذاکره شایسته نتیجه گیری است که خطر در اقتصاد و سیاست ایران به حدی کاهش می یابد که “امکانات جدید” و “فرصت های جدید” بوجود می آیند و سپس “ثبات” را جایگزین می کنند. جایگزینی چیست؟ متأسفانه ریسک بالا تاکنون ، این “اقتصاد ملی” را از یک سو و “نرخ مشارکت و سرمایه اجتماعی” از طرف دیگر گرفته است. خیلی

صریح ترین و البته صادقانه ، حق ضروری ما ؛ درک این “حقوق خاص” نیاز به “پنجره جدید” دارد. مهم نیست چه

دوم ، هسته سه گانه این مذاکرات ، صرف نظر از شکل مستقیم و غیرمستقیم آنها ، یک ترکیب متناقض یا دوگانه را به معنای ایالات متحده و متحدین آن ، به ویژه با جنگ تعرفه ایجاد کرده است. درست همانطور که ما در ایالات متحده همان دیدگاه ایالات متحده را نداریم ، آنها نیز نسبت به ایران تعدد دارند. معنی آن چیست؟ دقیقاً برخی در کاخ سفید به دنبال جنگ و تنش هستند و تیم سرمایه گذار به دنبال توافق و صلح است و سرانجام در ایران سرمایه گذاری می کند.

ترکیب غیر همگن در کاخ سفید همچنین “امنیت منطقه ای” را جدا از مکالمات هسته ای در نظر می گیرد. این همان چیزی است که طبق مذاکرات ایران “در حال حاضر” است. بدون شک ، آنها می توانند از پارادوکس در کاخ سفید بهره مند شوند و از گسترش حلقه مذاکره نترسند. زیرا نتیجه مهمتر از خود مذاکره است.

بنابراین ، تقویت “جناح سرمایه گذاران” در برابر “سخت سخت” دقیقاً نکته ای است که مواضع ما را تقویت می کند و منجر به امتیازات بیشتر در منافع مضاعف ملی امنیت ملی می شود.

جالب است بدانید که ارزیابی ها نشان می دهد که ترامپ نسبت به جنگجویان کاخ سفید به گلهای سرمایه گذاران نزدیکتر است.

سوم) ابتکار عمل تهران را در پاسخ مثبت مثبت به مشکلات سوخته این مذاکرات پیچیده و البته ، اما غیرممکن نیست.

فراموش نکنیم که بقایای یک استخوان ، پس از 5 سال ، منجر به “توافق سست” بین ایران و ایالات متحده خواهد شد که با کمترین تنش ناپدید می شود.

اکنون زمان حل تنش های موجود است ، به جز مشکل هسته ای.

سرانجام) قراردادهای سرمایه گذاری و همکاری بین دو کشور “هرگونه توافق نامه را در هر سطح” تضمین می کنند. راه دیگری وجود ندارد. البته ، در قراردادها ، منافع طرفین در نظر گرفته می شود و باید در نظر گرفته شود. اما توافق ، اولین قدم و نتیجه گیری همکاری های اقتصادی ، به ویژه در زیرساخت ها و سپس فناوری مصنوعی و اطلاعات ، گردشگری و آینده انرژی در منطقه ، در مرحله دوم در مقایسه با رقبا و همسایگان. علاوه بر یک نیاز استراتژیک ، این امر باعث بازگشت جدی ایران به معادلات غیر اقتصادی نیز می شود. خطر را به حداقل می رساند و ایران در سال 6 در موقعیت دیگری قرار می گیرد. دریغ نکنید.

به یاد داشته باشید که “ظرفیت های این کشور” غیر ضروری است. ظرفیت هایی که حق ضروری ما نیز هستند ؛ البته برای ایجاد آینده ای درخشان. از هوای پاک گرفته تا نخبگان به کشور بازگشت. همه.

مجید رضایان/استاد دانشگاه و محقق روزنامه نگاری

۵۷۵۷