دوم) توسعه ادامه می یابد: هر دولتی با هر سیاست و موضوع توسعه باید در حال توسعه باشد. این ضرر که ناگزیر دولت و مردم را به حرکت در می آورد. ما تا الان اشتباه کردیم. هیچ یک از توسعه یک ذره جدی نیست. تجزیه و تحلیل فنی بسیار ساده از “تجزیه و تحلیل محتوا از کلمات پر کاربرد” مدیران و نمایندگان مجلس ، صدای دولت و مردم ، به وضوح نشان می دهد که چه چیزی کمتر مفید است. کلمه “آینده” با “توسعه ایران فردا” است. چه شرایطی؟ با “ضد انعطاف پذیری خاورمیانه” ، تا سال 2 ، به “ارتباط در خاورمیانه” تبدیل می شود که ما نمی فهمیم و نمی دانیم. زمان معلم خوبی است ؛ خواهیم دید
سوم) غزالی ها: اگر اجماع زبان اولین مانیفست را داشته باشد ، این حفظ “اعتبار معنایی” وی خواهد بود. او باید گفته بود که حداقل شما عزت معنایی من را رعایت کرده اید. جالب اینجاست که ، “سایتهای روی میز” ، اگر متأسفانه جدول را در نظر بگیریم ، به مفهوم و عملکرد آن آسیب رسانده ایم تا نشان دهد که بدیهیات یک موضوع ملی برای برخی از آنها ارزش ملی ندارد. چه اتفاقی می افتد اگر من گرسنه باشم ، هر چه بوی وحدت ملی باشد ، ایران و زمین روی دیوار نمی افتد. برای ارائه این موضوع به همان معلم ؛ من وقت می دهم
سرانجام) دوباره صبر کنید: هیچ راه دیگری جز افزایش امید و باز کردن مهلت وجود ندارد. اصلاً
با طعنه آمیز تجربه را امتحان کرد. ماندن از تجربیات “استاتیک” نیست و در دو شرط مختلف دو درس متفاوت به ما می دهد. با این حال ، همان اجماع متوسط و متوسط ، و همان صداقت برای حل مشکلات و رکودهای موجود ، این امید و این انتظار را واقعی و البته منطقی می کند. اما نه با “تصمیمات دیرهنگام”. غیر منطقی نبود که ارسطو “ناقص” را به عنوان یک گزاره مستقل در قوانین منطق توصیف کرد. حداقل ما به این فرصت فکر می کنیم ، تا دو ماه پیش ، و اکنون بسیار کم ؛ تصمیمات دیرهنگام ، به عنوان پذیرش احتمالی FTF ، در مورد اقدام صحیح اما ناقص است. همه این چالش ها بنابراین منتظر هنوز هم ؛ اگرچه کمتر از گذشته ، بسیار کمتر.
مجید نماز ؛ روزنامه نگاری و استاد محقق
منبع: روزنامه Etemad
۵۷۵۷
