حراج تهران ؛ یک آیین باستانی یا یک سیستم اقتصادی جدید؟

اکنون که مشکل حراج تهران شیک است ، نوشتن هر دیدگاه کاهش یافته یا با ارزش فراتر از خرید و فروش منظم به نظر می رسد. می توان گفت که این رویداد ، پس از بیست و پنج دوره ، به یک آیین مدرن تبدیل شده است که در آن سرمایه ، تاریخ ، زیبایی و قدرت در هم تنیده است. آیا این حراج صرفاً یک بازار هنری یا بخشی از یک سیستم پیچیده است که منعکس کننده تحولات اقتصادی ، تغییر الگوهای قدرت و حتی حرکت محدودیت های فرهنگی در ایران و خاورمیانه است؟

چکش ، یک سندرم برق

هر رویدادی که به طور مداوم تکرار شود و با قوانین خاصی اجرا شود ، فراتر از یک رویداد ساده ، به یک سندرم (سیستم علامت) تبدیل می شود. در نگاه اول ، حراج تهران مکانی است که هنر خرید و فروش آن است ، اما اگر کمی عمیق تر به نظر برسیم ، چیزی فراتر از تبادل آثار هنری است: حراج حراج یک بازی از اقتدار اقتصادی است ، نقاشی ها به سمبل هویت فرهنگی تبدیل شوید و صلاحیت خریداران بازتاب توافق جدید نیروهای پایتخت در خاورمیانه است.

اما این سندرم چه پیامی را منتقل می کند؟ آیا این حراج به سادگی برای بازتولید یک سنت طولانی به شکل مدرن خود است یا یک سیستم اقتصادی جدید مبتنی بر علائم هنری و قدرت رمزگذاری شده است؟

از چکش به اعتبار

در سیستم نشانه شناسی پیرس ، هر نشان به سه سطح تقسیم می شود: نمادین ، ​​ایندکس و نمادین. این سه سطح در حراج تهران پیچیده است: یک چکش حراج: ابزاری ساده که لحظه ای از تصمیم گیری را نشان می دهد ، اما در واقع معنای عمیق تری دارد: تأیید ارزش ، ادغام سرمایه و بیانیه املاک.

صلاحیت خریداران: شاخصی از وضعیت اقتصادی و سرمایه ای که در آن هر پیشنهاد قیمت نشان دهنده میزان قدرت مالی و دولت اجتماعی در شبکه های هنری است.

اثر هنری فروخته شده (نمادین): اثر هنر دیگر فقط یک شیء زیبایی شناختی نیست. در عوض ، این به یک کد اقتصادی تبدیل شده است که پیام های مربوط به ارزیابی فرهنگی ، وضعیت اجتماعی و حتی گفتمان اقتصادی را به همراه دارد.

حراج ، متن multicapa

رولان بارت ، نظریه پرداز نشانه شناسی ، معتقد بود که هر پدیده ای را می توان به عنوان “متن” مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. در این زمینه ، حراج تهران نیز “متن” است که معانی مختلفی را در سطوح مختلف تولید می کند:

در سطح اقتصادی ، حراج منعکس کننده پویایی بازار هنر ایران و ادغام ارزش دارایی های فرهنگی ، در سطح اجتماعی ، نوعی تمایز بین کلکسیونرها ، سرمایه داران و نخبگان هنری ایجاد می کند. این حراج در تلاش است تا هویت هنری ایران را در این رقابت بالا ببرد.

این سؤال پیش می آید که آیا حراج تهران یک الگوریتم اقتصادی و اقتصادی است. قیمت آثار ، برخلاف گذشته که به سلیقه های فردی یا منتقدین بستگی داشت ، اکنون به یک مجموعه داده پیچیده بستگی دارد: سوابق فروش ، موقعیت هنرمند در بازار جهانی ، تعداد نمایشگاه ها و حتی میزان کار در شبکه های اجتماعی دیده می شود.

برخی از آثار ، صرف نظر از سبک و تکنیک آنها ، فقط به دلیل موقعیت نمادین هنرمند به قیمت های نجومی می رسند.

الگوی خرید کلکسیونر نشان می دهد که هنر سنتی ایران (از خوشنویسی گرفته تا نقاشی) یک تعریف مجدد ارزش را تجربه می کند.

ورود سرمایه گذاران جدید و رقابت بین خریداران نشان می دهد که حراج تهران به عنوان یک رویداد فرهنگی اقتصادی با قوانین خود به یک الگوی سرمایه گذاری تبدیل می شود.

حراج تهران ، یک سیستم علائم نوظهور

حراج تهران نه تنها به عنوان یک بازار هنری بلکه به عنوان یک سیستم نشانه ای که در آن هر شی ، هر حرکت و هر قیمت معنای خاص خود را دارد ، می تواند مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. این حراج بستری است که در آن سرمایه ، تاریخ ، زیبایی شناسی و وضعیت اجتماعی به صورت علائمی رمزگذاری می شود که فقط کلکسیونرها و بازیگران اصلی می توانند رمزگشایی کنند.

سرانجام ، سؤال اساسی این است: آیا حراج تهران به سمت یک سیستم هنری سرمایه داری حرکت می کند که فقط برای یک گروه خاص قابل درک و سوءاستفاده است ، یا الگوی جدیدی از هنر و اقتصاد در خاورمیانه است؟ شاید جواب را می توان در همان چکش یافت که هر بار روی میز فرود می آید و هر بار معنای جدیدی را ایجاد می کند.

شاید در آینده نه چندان دور ، نیازی به چکش فیزیکی نباشد. در عوض ، الگوریتم های هوش مصنوعی و سیستم عامل های دیجیتال قیمت ها را تعیین می کنند ، معاملات را تسهیل می کنند و حتی الگوهای سرمایه گذاری جدیدی را تشکیل می دهند.

اما سوال اصلی این است: این حراج یک آیین باستانی را ادامه می دهد که در هر دوره به یک زبان جدید بازتولید می شود و یا به یک کد اقتصادی جدید تبدیل می شود که فراتر از حد هنر است؟ شاید جواب نه در کار هنری ، بلکه در مکانیسم هایی که ارزش آن را تعیین می کنند فروخته نشود.

*روزنامه نگار Plusiz Barati

۵۷۵۷