به روایت صدابردار سینمای ایران با خاطراتی از ساموئل خاچیکیان و امیر نادری/ بهترین صدا در سینما سکوت است.

به گزارش خبرگزاری فارسیرو به نقل از روابط عمومی موزه سینما، نظام الدین کیایی در گفت و گو با مجید اسماعیلی مدیر کل موزه سینما گفت: در سال 1322 در تهران متولد شدم و به گونه ای بزرگ شدم که قبل از دبیرستان با سینمای ایرانی آشنا بودم و خانواده بزرگی را تشکیل دادم. می دانستم از سینماگران و تهیه کنندگان مشهور سینمای ایران هستند.
وی ادامه داد: پدرم با وجود اینکه فردی مذهبی بود، علاقه زیادی به سینما داشت و همیشه با دوستانش فیلم می دید.

وی با بیان اینکه در شش سالگی پدرش او را به سینما برد، اظهار کرد: اولین فیلمی که در سینما دیدیم «میلیونر» نام داشت و بازیگر آن فیلم را شهلا ریاحی به یادگار گذاشت که متاسفانه از دنیا رفت. ، همسایه ما بود و این موضوع برای من بسیار جالب بود. زیرا ابعاد واقعی آن با آنچه در صفحه دیده می شود بسیار متفاوت بود و این چیز برای من نوعی خاصیت جادویی داشت. برای همین بعد از دیدن این فیلم مدت زیادی جلوی در خانه اش ماندم تا آن را ببینم.

این صدابردار پیشکسوت گفت: بعدها به این نتیجه رسیدم که سینما مقوله مهمی است و بدون نگاه عمیق نمی توان به آن نزدیک شد. سینما یک هنر شخصی نیست، بلکه یک چیز گروهی است. به عنوان مثال در بحث صدابرداری باید این روند به گونه ای انجام شود که در نهایت دستورات و خواسته های کارگردان و فیلمبردار برآورده شود. بنابراین لازم است یک صدابردار با زمینه های کارگردانی، فیلمبرداری، نورپردازی، پرسپکتیو و … آشنا باشد.

کیایی بهترین صدا در سینما را سکوت عنوان کرد و افزود: صدابردار اگر بتواند صدای سکوت را ضبط کند می تواند به صداپیشگی خوب خود ببالد. با شکسته شدن سکوت صدا شنیده می شود.
این صداپیشه پیشکسوت گفت: زمانی که وارد سینمای ایران شدم، رابطه من با علی عباسی که مطمئن ترین تهیه کننده سینمای ایران بود نقطه عطفی محسوب می شد. با یکی از دوستانم که با عباسی در خصوص اکران فیلمش جلسه داشتیم به دفتر ایشان رفتیم. عباسی از من خواست که ظهر روز بعد به ملاقاتش بروم. او از من خواست که در صحنه فیلم «هنگام» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان نماینده او باشم.
وی یادآور شد: زمانی که کار شروع شد، خاچیکیان از من خواست که به عنوان دستیار او عمل کنم. در همان زمان دوستی خاصی بین من و خاچیکیان شکل گرفت.
کیایی با ذکر خاطره ای از فیلم «دونده» گفت: امیر نادری فیلم «دونده» را قبل از انقلاب ساخته بود، اما چون نتوانستند صدای آن را ضبط کنند، فیلمساز خوشش نیامد و فیلم نیمه تمام ماند. به پایان رسید. . نام اصلی فیلم «برنده» بود و از من خواست آن فیلم را با نام جدید فیلمبرداری کنم. وجود صدا در آن اثر باعث شد تا روحی تازه به نادر القا شود.
وی در پایان خطاب به جوانان گفت: جوانان امروزی آینده سازان سینمای ایران هستند، در هر اثری متوجه ایرادات می شوند و برای یافتن باطن خود، جلوی دوربین فیلمبرداری می کنند.

۲۴۴