شاید تعداد مفهوم عشق در ادبیات سیاسی بعد از انقلاب کمتر از عدد نام خدا نباشد: عشق به خدا، عشق به آرمان های بلند، عشق به رهبران سیاسی، عشق به شهادت و …. از برنامه های عشق، آنچه نیست، آتش عشق است که چهره ای زیبا در دل دیگری می سوزاند. عشقی که برای چند روز تنهایی عمیق آدم ها را درمان می کند. عشق تنها عنصری نیست که گفتمان سیاسی از زندگی مصادره کرده است. سیاستی که فربه خود را در مصادره مفاهیم جاری در بستر زندگی روزمره می جست و اوج آن را مشروط به خشکاندن منبع حیات می کرد. فیلم «کیک محبوب من» داستان عشق افسرده و نفس نفس بندگان خدا در بستر زندگی روزمره است.
سیاست در ایران امروز صحنه تضاد دامنه اعمال حاکمیت سیاسی و الزامات تداوم زندگی است. جنبش های اصیل سیاسی، نمادها و مفاهیم خلق شده توسط مردم، هنرمندان و صاحب نظران در خدمت توانمندسازی سربازان زندگی هستند که مصمم به فتح سرزمین های اشغالی هستند. ایدئولوژی‌ها و گفتمان‌های سیاسی، در یک دوره طولانی، در این‌ها جان می‌گیرند. کشور را تحقیر کرده بود. زندگی روزمره تبدیل به پادشاهی حیوانات شده بود. مردم مجبور بودند برای نجات خود به او پشت کنند. او که تمام زندگی را لگد زد و به کلی از آن گذشت، تاج جاودانگی و جاودانگی نصیبش شد.
عشق در شکل متعارف و طبیعی خود یکی از اصیل ترین وسایل زندگی برای نجات از ابتذال است. مصادره این مفهوم، زندگی روزمره را از شالوده طبیعی خود محروم کرد. عشق مصادره ای به کلیشه ای در ادبیات سیاسی تقلیل یافت و فیلم «کیک محبوب من» از بقایای آن در حاشیه پنهان زندگی مردم خبر داد. قدرت ارتش های حیات در ایران امروز به حدی است که بدون تعیین تکلیف نمی توان قرارداد جدیدی را امضا کرد. به زندگی و جنبه های متعالی. به نتیجه نمی رسد.
216216
