به گزارش خبرگزاری اخبار آنلاینایران درودی (1315-1400)، نقاش، فیلمساز، منتقد و استاد دانشگاه در آذر 1355، یعنی زمانی که چهل ساله شد، شهرتش از مرزهای ایران فراتر رفته بود. برپایی نمایشگاه 27 اثر او که به گفته خودش حاصل تلاش او در تابستان بود، بهانه ای شد تا خبرنگار کیهان با او مصاحبه ای ترتیب دهد. درودی بین سالهای 52 تا 55، 9 بار به تنهایی و 9 بار به صورت گروهی در خارج از ایران آثار خود را به نمایش گذاشت که آخرین آن در موزه هنر مکزیک بود. همچنین همزمان با نمایشگاه او در آذر 55 در تهران، 26 نقاشی دیگر او در گالری به نام میراث واقع در تورنتو کانادا به نمایش گذاشته شد. مصاحبه ای که کیهان با وی در روز شنبه بیستم آذر 55 در این روزنامه منتشر کرده است را در زیر می خوانید:
این نمایشگاه ها به دعوت گالری ها برگزار می شود یا به درخواست خودتان؟
گالری های خوب و ارزشمند دنیا معمولا سه سال قبل با نقاش قرارداد می بندند و به او فرصت می دهند تا آثارش را آماده و عرضه کند. در نتیجه، این نقاشان هستند که به دنبال آنها هستند و بسیار خوش شانس هستند که مراکز معتبر و غیر اجاره ای این امکان را به آنها می دهند. گالری هایی هم هستند که دیوارهایشان را اجاره می کنند. اعتراف می کنم که 18 سال صبر کردم تا آثارم را در گالری «دوان» به نمایش بگذارم.
آیا این به شما اعتبار می دهد؟
بله اعتبار این گالری و موارد مشابه اجازه ورود هنرمند به گالری های دیگر است. موزه هنرهای زیبای مکزیک امسال در ادامه نمایشگاهی که سال گذشته در مکزیک داشتم از من دعوت کرد و فکر می کنم نمایشگاه موفقی داشتم.
موفقیت را چگونه توجیه می کنید؟
43 روزنامه در مکزیک مطالب انتقادی خود را به نقد و ارائه آثار من اختصاص دادند و بزرگترین منتقدان این کشور من را تنها قهرمان نامیدند.
آیا به این عناوین اعتقاد دارید؟
نه، من نه قهرمانم و نه تنها. من فقط آدمی هستم که با هوش خودش کار می کند. برای من تشویق هموطنانم اهمیت حیاتی دارد.
منظور شما از چه نوع “وطنان” است؟
همه کسانی که هموطن من هستند. برخی از مردم تورنتو با دیدن اطلاعیه نمایشگاه من و همچنین مهمانداران هواپیما احساسات خود را به من ابراز کردند.
درد بی خانمان چه کارهایی که هموطنان ما نمی کنند! آیا توانسته اید نوعی ارتباط فکری و عاطفی با هموطنان خود برقرار کنید؟
منظور شما از سایر هموطنان کیست؟
منظورم انبوهی از مردم است، کسانی که هرگز به تورنتو نرفته اند و نمی دانند مهماندار چه نوع صیغه ای است…
هر کدام از ما به نوعی در ساختن این جامعه سهیم هستیم. و ما چیزی به جامعه می دهیم که در حد امکانات ما باشد. بستگی به این دارد که تا چه اندازه و با چه مشکلاتی در جامعه زندگی می کنیم و توده مردم چگونه با مسائل هنری مواجه می شوند.
بسیاری از آنها جرات ورود به مراکز هنری را ندارند یا آنقدر درگیر هستند که به سراغ این کارها نمی روند.
من معتقدم که مردم لیاقت این را دارند که همان چیزی باشند که هستند و من سخت تلاش کرده ام تا آن چیزی که هستم باشم. و حالا من چیزی هستم که لیاقتش را دارم. خودخواه نباشید، کسانی که به دنبال هدفی والا هستند و در ازای آن رضایت کسب می کنند، سزاوار این آرزو هستند و ارزش دیدن دارند.
بسیاری از مردم نیز ارزش آن آرزو را دارند اما توانایی انجام آن را ندارند.
این دیگر به من مربوط نیست، به آنها مربوط است. شما نباید فکر کنید که هنرمند خودخواه است. روابط باید نزدیک تر باشد. من در شهر مذهبی مشهد و در خانواده ای پایبند به این اصول متولد شدم و چه به عنوان یک زن و چه به عنوان فردی بیش از هرکسی با جامعه سروکار داشته ام. من طعم تلخی زیادی را چشیده ام. اما من به عنوان یک هنرمند این برخوردها را نرم می کنم و این به معنای نشستن در برج عاج نیست. بلکه پذیرش واقعیت زندگی و زمانه است.
برسیم به کار شما، در بیشتر این تابلوها خبری از حضور انسان نیست. چون
من فکر می کنم که انسان بالاتر از آن است که بتوانم او را توصیف کنم. انسان نمی تواند در نقاشی های من شکل خاصی پیدا کند. به تصاویر نگاه کنید، چگونه می شود که در چنین دشت های نورانی افرادی با رویاهای بیشتر و امیدهای بیشتر حضور نداشته باشند. برای من حضور عینی اش مهم نیست، حضور حسی اش مهم است. فقط یک بار در تابلویی که به تابلوی “خون سیاوش” معروف شد، تصویری عینی از یک انسان نشان دادم. البته نام اصلی «شرم تاریکی خون سیاه» بوده که بیتی از حافظ است.
چگونه سکوت را در نقاشی های خود توجیه می کنید؟
این سکوت ایستا و خفه کننده نیست، بلکه مقدمه ای برای صلح است. سکوتی که ایجاد می کنم بسیار مرموز است و کشف این راز را به بیننده واگذار می کنم. ما باید از شعور تماشاگر کمک بگیریم تا این سکوت را به افکار خود تعبیر کند. سکوتی که می تواند حاوی یک فریاد باشد.
نور چه نقشی در چشم انداز این دشت ها می تواند داشته باشد؟
سعی می کنم زمانم را ارائه کنم و هویت ایرانی ام را آشکار کنم. اینجاست که توجهم را به نور معطوف می کنم. در واقع نور عامل اصلی و خالق فضاهای کاری من است. برای من روشن کردن سطح صاف بوم و همچنین تفسیر فلسفی و عرفانی آن مهم است. آن را در دشت های سرزمینم می بینم، در چشم انداز قله های بی صدا و بیابان های خشک.
آیا نور آتشفشان و صحرا بیانگر همین معناست؟
علاوه بر این، در بیابان حاصلخیز است و در بالای آتشفشان آرامش بخش است. محیط ما مملو از فضاهایی برای چنین برداشت هایی است. در واقع می توان نوعی غنای فلسفی و معنوی را با نقش او بیان کرد.
در آثار شما اغلب با متضادهایی مانند گل و کوه مواجه می شویم. یکی شکننده و شکننده است و دیگری قوی و محکم.
شاید منظورم زندگی یا مرگ باشد. می بینید که بیشتر آن را در فضاهای بسته و زیرزمین های پیچ در پیچ یا روی یخ و بیابان گل باران می کنم، زیرا این خواسته من است و می خواهم با تضاد آن پرسش های زمان را مطرح کنم. من از مرگ به عنوان پایان اشتیاق می ترسم، به شدت از آن می ترسم.
خرابه ها و نورهای دور و نزدیک در نقاشی های شما یعنی بیانگر ابعاد زمان در گذشته و حال و آینده؟
درست است، گذشته و خاطرات به شکل ساختمان‌ها و ویرانه‌های فروریخته، گل‌هایی که به معنای زندگی در زمان حال هستند و نورهای دوردست که همیشه راه‌ها را می‌بندند، چه معنایی می‌توانند داشته باشند جز آینده؟
پس زمینه بیشتر نقاشی های شما زمین و کویر است، می خواهید ارتباط معنوی خود را با این سرزمین بیان کنید.
من از نزدیک به خاک سرزمینم نگاه می کنم، این خاکی که درست کرده ام تمیز و عاری از هر نوع آلودگی است. فقط بر آن بار فرهنگی که نسل ما مسئول آن است سنگینی می کند و در این نقطه خاص است که سعی می کنم هویت ایرانی خود را آشکار کنم. نگاه به زمین و جزئی از زمین بودن و در عین حال نگاه عمیق به فضا، ما را به کاری که با فلسفه کشورمان انجام می دهیم ارجاع می دهد.
اگرچه هنر شما ریشه در واقعیت دارد، تخیل نقش محوری تری دارد.
با رویارویی با واقعیت است که افکار من شکل می گیرد و در بازسازی آن به داستانی می رسم که خلق هنر است. مشاهده می شود که من از یک واقعیت عینی و عینی شروع می کنم و به تخیل می رسم و اگرچه عنصر اصلی این تخیل واقعیت است، اما همه عوامل تشکیل دهنده آن ساخته ذهن من است، اما نمی توان گفت. که من یک نقاش ذهنی هستم، زیرا به هر حال آنچه در آثارم وجود دارد. می بینید که خارج از طبیعت بی نهایت نیست.
در بیشتر نقاشی های این نمایشگاه ها رنگ ها آرام، یکنواخت و آشنا هستند اما در برخی از نقاشی ها رنگ ها تیره و تهاجمی است.
مجموع این کارها حاصل سه ماه کار مداوم من در تابستان است. به غیر از نقاشی هایی که گفتید، مربوط به یکی دو سال پیش است که از رنگ های تندتری استفاده می کردم. من هم سعی کرده ام درگیری های درونی ام را در آنها بیان کنم، اما روحیه تهاجمی و سرکش من در همه آنها یکسان است.
اصولا چند سال است که نقاشی می کنید و اولین نمایشگاه خود را کجا و چه زمانی برگزار کردید؟
23 سال است که نقاشی می کنم و 18 سال از اولین نمایشگاهم می گذرد. در این مدت کمتر بیکار بوده ام، نه تنها نقاشی، تدریس در دانشگاه، ساخت فیلم در حوزه هویت یابی هنری، برپایی نمایشگاه های گروهی (که به جرأت می توانم بگویم خودم آن را تأسیس کرده ام) بخشی از کار من بوده است. من در مورد ساخت فرهنگی یک برداشت صحیح تر از هنر نقاشی بسیار نوشته ام و اعتراف می کنم که چیزی جز نفس هنر نمی تواند انگیزه آن باشد.
من جان و جانم را در این هنر گذاشته ام، اما برچسب دیگری به من می زنند. می گویند درودی یک شخصیت بورژوازی است و مانند یک اشراف فکر می کند.
آیا غیر از این می تواند باشد؟
باید دید معیارهای امکان و ثروت در سازمان اجتماعی چنین جوامعی چیست؟ من به اندازه اراده ام از نظر امکانات غنی هستم، و به اندازه تلاش هایم بیهوده، این به من رضایتی می دهد که به دور از غرور و خود راضی است. من به تنهایی و تا جایی که بتوانم کار می کنم و به خودم فشار می دهم. من به هیچ وجه زندگی خصوصی نداشته و ندارم.
شما بیشتر عمر خود را در سفر به غرب می گذرانید، آیا وقت خود را نیز در آنجا صرف نقاشی می کنید؟
نه من فقط در ایران می توانم نقاشی کنم. بهتر است بگوییم فقط در تهران. و برای افتتاح نمایشگاه هایم به خارج از کشور می روم.
آیا بهتر است تابلوهای خود را خارج از ایران خریداری کنید؟
بله، آنجا ارزش واقعی کار من را می فهمند، چون هنر اصیل را می شناسند، اما در ایران اینطور نیست.
اعتراض همه این است که تابلوهای شما گران است.
عنوان هنرمند صرفاً ارزش گذاری یک اثر هنری است. در مورد تجارت و قیمت تابلوها باید بگویم که این نظام اقتصادی جامعه است که آن را تعیین می کند، مسئله عرضه و تقاضا.
در یک سال چند نقاشی می کشی؟
سالی چهل تابلو می‌سازم و این مبلغ با وجود نمایشگاه‌های متعدد آثارم در دنیا، پیشنهادی ناچیز برای بسیاری از خواسته‌ها است. خیلی دوست دارم گاهی کارهایم را داشته باشم، خیلی دوست دارم آنها را بفروشم اما چاره دیگری ندارم. تلاشم این است که آثارم را وارد بازار نقاشی جهان کنم و وارد فهرست نقاشان بزرگ دنیا شوم که آثارشان تقاضاهای جهانی دارد. می توان گفت که به آن رسیده ام.
۲۵۹
