بهزاد صدیقی: مدیریت تئاتر قدیمی و ناکارآمد است

به گزارش خبرگزاری فارسیرو، خانه تئاتر که در سال 1378 تاسیس شد، به عنوان تشکل صنفی هنرمندان و فعالان عرصه تئاتر شناخته می شود، اما این نهاد تا چه اندازه توانسته روندها و اقدامات صنفی داشته باشد، سوالی است که در طول دو دهه گذشته بارها مورد بحث قرار گرفته است. خانه تئاتر در دو دهه اخیر هیچ گاه از نگاه اهالی تئاتر پایدار و تأثیرگذار نبوده و تنها به عنوان «عنوان» وجود دارد و به حیات خود ادامه داده است.

به گزارش مهر، البته در برخی موارد حضور برخی از هنرمندان یا چهره ها در هیات مدیره تئاتر باعث اتفاقات مثبتی شد اما شرایط درونی تئاتر اجازه ادامه این اتفاقات و روندهای مثبت را نداد. .

در حال حاضر خانه تئاتر در وضعیت نابسامانی به سر می برد و نه تنها جایگاه حرفه ای ندارد، بلکه کمی اعتبار خود را از دست می دهد.

از این رو مقرر شد روند و وضعیت خانه تئاتر از دیدگاه اعضای انجمن های مختلف خانه تئاتر بررسی شود.

در همین راستا، بهزاد صدیقی، نمایشنامه نویس، پژوهشگر، استاد دانشگاه و عضو سابق هیئت مدیره انجمن نمایشنامه نویسان و مترجمان تئاتر ایران، دیدگاه خود را درباره خانه تئاتر و روندی که طی کرده است، ارائه کرد.

محدودیت ها و مشکلات فراوان در نظام صنفی تئاتر.

وی درباره روندی که خانه تئاتر طی کرد به خبرنگار مهر گفت: خانه تئاتر که در سال ۱۳۷۸ تاسیس شد، تا کنون فراز و نشیب هایی را پشت سر گذاشته است. البته صعود آنها کم بوده است و شاید در ابتدا چنین تشکل شبه صنفی و جایی نبود که هنرمندان تئاتر بتوانند در آن عضویت پیدا کنند تا این تشکل بتواند مطالبات، مشکلات کارگری، مسائل بیمه و بیکاری را پیگیری کند و کمک کند. توسعه فعالیت های هنرمندان تئاتر. متأسفانه در این سال ها به جای توسعه و پیشرفت با محدودیت ها، کمبودها و مشکلات عدیده ای که در نظام صنفی تئاتر وجود دارد، مواجه شده ایم. این مشکلات را می توان به چند دسته تقسیم کرد که اولین آن مشکلات کاری و معیشتی اعضا است، زیرا تا آنجایی که من به یاد دارم، خانه تئاتر هرگز برای اعضای 17 انجمن خود فرصت شغلی فراهم نکرده است، شاید در موارد نادری. و با توجه به نظارت شخصی تعداد محدودی از اعضا، اقداماتی انجام شده است که جای توجه ندارد. البته در دوره مدیریت آقای مقصود نعیمی ذاکر در جریان مذاکرات، کارهایی را با سیمافیلم و سازمان صدا و سیما انجام داد تا برخی از اعضا به عنوان نویسنده یا کارگردان در تولید تئاتر تلویزیون حضور داشته باشند. امنیت شغلی هنرمندان بر اساس اساسنامه بر عهده تئاتر است که متأسفانه تاکنون شاهد انجام چنین کاری از سوی تئاتر نبوده ایم.

عدم وجود ساختار سیستم و نمودار سازمان اداری در سالن تئاتر.

صدیقی ادامه داد: مشکل بعدی مربوط به مشکلات زیرساختی تئاتر از جمله نبود ساختار نظام و چارت سازمانی اداری است که البته در سه دوره قبلی هیات مرکزی تئاتر در گروه بهسازی تلاش کردند. تا ساختار هیئت مدیره خانه تئاتر را که برای حل این مشکل به ارمغان می آورند، تغییر داده و تکامل دهند. البته این موضوع پس از هفته ها و ماه ها تحقیق و گفتگو در مورد مسائل ساختار اداری و شرایطی که مانع پیشرفت تئاتر شده بود، بررسی شد. محمد امیریار احمدی، نادر برهانی مرند، مسعود الآذری، حمید پورعذری و کروش نریمانی از جمله هنرمندانی بودند که به عنوان اعضای گروه بهزازی با اکثریت آرا در هیات مدیره آن دوره حضور داشتند. اما کم کم و با رفتن هرکدام ظاهرا به دلیل سوء تفاهمی که با سایر اعضای هیات مدیره داشتند و وجود اختلاف نظرهای فراوان با بزرگترین گروه هیات مدیره خانه تئاتر. . ، هیچ اتفاقی نیفتاد در دوره پس از انتخاب آقای شهرام گیل آبادی به عنوان مدیرعامل خانه تئاتر، ایشان سعی در رفع این مشکلات در ساختار اداری داشتند که بخشی از این مشکلات برطرف شد، اما با رفتن ایشان و کمبود بودجه و شاید ناهماهنگی مدیریت و بازگشت تئاتر با سیستم مدیریت قبلی این روند را ادامه نداد و توسعه زیرساخت های تئاتر به بهانه کمبود بودجه متوقف شد. البته آقای نعیمی ذاکر به نوعی تلاش کرد تا مشکلات اساسی و بودجه ای تئاتر را حل کند.

۲۴۴۲۴۵