مگی اسمیت یک افسانه بود

به گزارش خبرگزاری فارسیرو، خبر درگذشت وی توسط پسرانش کریس لارکین و توبی استفنز در بیانیه ای تایید شد.

هنر طنز تیز اسمیت احتمالاً سرچشمه بزرگترین دستاوردهای او بود: معلم زنبور مانند ژان برودی که برای آن برنده جایزه اسکار شد، داستان های دوره ای مانند اتاقی با دید و پارک گاسفورد و مجموعه ای از همکاری ها در تئاتر و فیلمنامه. . با آلن بنت، از جمله “بانوی در ون”. او در سال 2004 به گاردین گفت: “کار من رنگارنگ است.” “کمدی هرگز نباید واقعی باشد.” با این حال، اسمیت در نقش های دراماتیک غیر کمیک نیز بسیار موفق بود، با بازی در مقابل لارنس اولیویه برای تئاتر ملی، برنده جایزه بافتا برای بهترین بازیگر زن برای فیلم The Lonely Passion جودیت هرن و بازی در محصول 1970 هدا گابلر با اجرای اینگمار. برگمن.

اسمیت در سال 1934 متولد شد و در آکسفورد بزرگ شد و بازیگری را در نوجوانی در تئاتر Playhouse شهر آغاز کرد. اسمیت در حالی که در تعدادی از نمایشنامه‌ها از جمله کمدی موزیکال 1957 به اشتراک بگذارید با کنت ویلیامز ظاهر شد، در فیلم نیز پیشرفت کرد، با اولین تأثیر قابل توجه خود در فیلم هیجان‌انگیز «هیچ‌جایی برای رفتن» در سال 1958، که برای آن نامزد جایزه بفتا شد. جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن پس از بازی در فیلم دوگانه گوش خصوصی و چشم عمومی، اسمیت توسط اولیویه دعوت شد تا در سال 1962 به گروه تئاتر ملی بپیوندد، از جمله در نقش دزدمونا در مقابل اتللو او در سال 1964 در تولید سیاهپوست بدنام او ظاهر شد (اسمیت سال بعد این نقش را در نسخه سینمایی اولیویه بازی کرد، که هر دو نامزد اسکار شدند).

در سال 1969، او در فیلم The Best of Miss Jean Brody، اقتباسی از رمان موریل اسپارک در مورد یک معلم مدرسه ادینبورگ که مورد تحسین موسولینی قرار گرفت، بازی کرد. اسمیت در سال 1970 برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد. در همان سال او در نمایش هدا گابلر اثر ایبسن توسط اینگمار برگمان برای تئاتر ملی در وست اند لندن بازی کرد. میلون شولمن، از ایونینگ استاندارد، او را چنین توصیف می‌کند که «مثل یک پرتره غول‌پیکر مودیلیانی صحنه را تحت الشعاع قرار می‌دهد، پوست آلاباستری او با درد پنهان کشیده شده است». نامزدی دیگر اسکار بهترین بازیگر زن در سال 1973 برای اقتباس گراهام گرین از سفر با عمه و جایزه اسکار (برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن) در سال 1979 برای کالیفرنیا سوئیت، یک فیلم گلچین شده توسط نیل سایمون که در آن نقش یک فیلم نامزد اسکار را بازی کرد . ستاره

در دهه 1980، اسمیت به کار موفق خود در سینما و تئاتر ادامه داد. او در کنار مایکل پیلین در فیلم A Private Function، یک کمدی جنگی درباره جیره بندی غذا که توسط آلن بنت نوشته شده بود، بازی کرد و نقش مکمل رنگارنگی را در نقش پسر عموی شایعه پراکنده شارلوت بارتلت در فیلم A Room With a View از Merchant Ivory ایفا کرد که برای آن نامزد شد. یک اسکار او این کار را با شوق تنهایی جودیت هرن دنبال کرد، یک مطالعه شخصیتی که در آن اسمیت نقش زن مجرد ناامیدکننده این عنوان را بازی کرد. در سال 1980، او در فیلم ویرجینیا وولف اثر ادنا اوبراین در تئاتر فستیوال استراتفورد کانادا بازی کرد و در سال 1987 به عنوان راهنمای تور لتیس دفت در فیلم Lettice and Lavage اثر پیتر شفر بازی کرد. او همچنین با بنت برای سریال رادیویی و تلویزیونی Talking Heads با ایفای نقش همسر کشیش که رابطه ای خارج از ازدواج دارد، دوباره به هم پیوست.

نقش‌های فیلم همچنان به جریان افتاد: در مقابل جوآن پلورایت و شر در «چای فرانکو زفیرلی با موسولینی»، یک کنتس زن در پارک گاسفورد، «معمای قتل در خانه روستایی» اثر رابرت آلتمن، و در مقابل جودی دنچ در فیلم «خانم‌های ستاره دار در اسطوخودوس» به نویسندگی و کارگردانی چارلز دنس. او همچنین نقش اصلی مینروا مک گوناگال را در مجموعه فیلم های هری پاتر بر عهده گرفت و در هر قسمت بین سال های 2001 تا 2011 به جز یادگاران مرگ: قسمت 1 ظاهر شد ابی که توسط نویسنده گاسفورد پارک، جولیان فلوز ساخته شده است: او این نقش را در دو فیلم مستقل که در سال‌های 2019 و 2022 اکران شدند، ایفا کرد. اسمیت پس از ایفای این نقش روی صحنه در سال 1999، در کتاب «بانوی ون»، خاطرات آلن بنت درباره زنی که در سالن زندگی می‌کرد، به پیروزی رسید.

اسمیت دو بار ازدواج کرد: بین سال‌های 1967 تا 1975 با رابرت استفنز، و بین سال‌های 1975 تا مرگش در سال 1998 با بورلی کراس.

۲۴۵۲۴۵