«سعید سهیلی» ذاتاً فیلمساز عمیقی است، متفکری با اندیشه ای متفاوت مانند «مردی مثل باران» یا «مردی شیشه ای» اما در مسیر خلق آثارش چه به دلایل اقتصادی و چه او در جستجوی جذب مخاطب بیشتر با انتقال مفاهیم با زبانی ساده و عامه پسند، مسیر فیلمسازی را تغییر داده و به ساخت آثار کمدی پرداخته است که اگرچه بینندگان بیشتری را به خود جذب می کنند، اما طعنه و انتقاد او از شکل مدیریت و اوضاع آشفته در کشور. بسیار قوی و آشکار هستند، مانند «گشت ارشاد 1، 2 و 3» که البته برخی دیگر از آثار او ضعیف هستند. اما بدون استثنا آشکارا و بی پروا برخی تخلفات مسئولان را پشت پرده برملا می کند و برخی خرافات دینی یا قوانین نادرست را برملا می کند.
«پول و پارتی» روایتی است طنز، عاشقانه در بیان مشکلات اکثریت زیر خط فقر در جامعه امروز ایران که مجبور به زندگی در سختی و بدبختی هستند، با کارگردانی سنجیده و استادی در خلق خنده. اما صحنه های تلخ و موقعیت های تاسف بار کمدی! در کنار استفاده از عوامل دیگری مانند بازیگران یا موسیقی که مخاطب را بیش از پیش مجذوب خود می کند، به خصوص در نیمه دوم فیلم.
«ساعد سهیلی» مثل همیشه جذاب، خوش تیپ و جذاب است به خصوص در لحظات عاشقانه و «پردیس احمدیه» هم با خلق موقعیت های شیرین و نمکی محبوبیت دلنشینی را برای مخاطب به ارمغان می آورد، فقط ای کاش «ساعد سهیلی» هم همین طور باشد. همانطور که در فیلم لحظات عاشقانه دراماتیک جوانان به خوبی پخش شد و از بازیگران بزرگتر فیلم مانند «امیر جعفری» و به ویژه «مهدی هاشمی» بهتر استفاده شد و یا از استفاده از لحظات به ظاهر خنده‌دار اما تهوع‌آور مانند ادرار پرهیز شد. آزمایشگاهی و همچنین برخی مشکلات دیگر که چون قرار است فیلمی صرفاً مفرح، اجتماعی، سینمایی باشد، می توان از آن چشم پوشی کرد و به کام تلخ ننشیند.
