به گزارش خبرگزاری فارسیرو، پس از آن همه مرگ دلخراش در فیلم های سیاه و سفید، این بار مرگ در دنیای واقعی به سراغ سعید راد آمد و پس از آن همه مرگ های سینمایی، این بار ماجرا در بستر بیمارستان به پایان رسید. جراحت، پروتزی که به درستی روی کمرش نمی‌نشیند و سکته، داستان این بازیگر خوش‌حال سینمای ایران را پس از نزدیک به یک سال بستری شدن در بستر، به پایان تلخی رساند.
همشهری آنلاین نوشت: سعید راد یکی از نمادهای سینمای مختلف قبل از انقلاب بود. ستاره «جنبش فیلم خیابانی ارزان» دهه 50 که یکی از شاخه های موج نو بود. تابستان 1350 و در روزهایی که «وداع رفیق» آماده اکران بود، دوستان مطبوعاتی امیر نادری سنگ تمام گذاشته بودند. روزهایی که سینمای خیابانی ارزان تیتر اول بود و سعید راد اولین فیلم. در فاصله سال های 1350 تا 1352 استایل و شرق سعید راد به کمک فیلمسازان جوانی که زیر سقف موج نو جمع شده بودند تا داستان های تلخی را روایت کنند، آمدند.
سعید راد را با فیلم‌های سیاه و سفید دهه 50 به یاد می‌آوریم که در فیلم‌های خداحافظ رفیق (امیر نادری، 1374)، صبح چهارم (کامران شیردل، 1378)، صادق کارده (ناصر تقوایی) ظاهر شد. 1378) و «تنگانا» (امیر نادری، 1378) به عنوان بازیگر موج نو سینمای ایران به شهرت رسید، اما بعدها به چهره پرکار سینمای فارسی تبدیل شد. راد در فیلم های «سفر به سنگ» (مسعود کیمیایی، 1377) و «ساخت ایران» (امیر نادری، 1378) ظاهر شد. ) اندکی قبل از فروپاشی سینمای فارسی قبل از انقلاب به اصل خود بازگشت.
راد پس از پیروزی انقلاب با بازی در فیلم «خط قرمز» (کیمیایی، 1361) بهترین حضور خود را جلوی دوربین برد. این فیلم البته اکران عمومی نشد، بنابراین مهم ترین اتفاق در کارنامه سینمایی او با حضور در فیلم «عقاب ها» (ساموئل خاچیکیان، 1363) رقم خورد. پرفروش ترین فیلم سال 64 با قدمتی نزدیک به چهار دهه عنوان پربیننده ترین فیلم سینمای ایران را به خود اختصاص داده است. سعید راد که در دهه 50 به نقش ضدقهرمان سینمای ایران هویت جدیدی بخشید، پس از پیروزی انقلاب بیشتر در نقش قهرمان ظاهر شد. از زمان بازگشت سعید راد به سینما پس از دو دهه غیبت ناخواسته، نقش او در دو فیلم دفاع مقدس «دوئل» و «چ» به یادگار مانده است.
22057
