به گزارش خبرگزاری فارسیرو، مصطفی دانسته – این روزها افکار عمومی به دنبال پاسخی روشن به ابهامات مطرح شده از سوی «عباس پالیزدار» عضو کمیته تحقیق و تفحص قوه قضاییه در مجلس هفتم است. مردم می خواهند بدانند که چقدر از آنچه شما می گویید درست است و چقدر محصول ذهن گوینده است.
به گزارش عصر ایران؛ تا زمانی که اطلاعات دقیق و شفاف در این زمینه ارائه نشود، نمی توان درباره میزان فسادی که در سال های اخیر رخ داده است، قضاوت کرد. تنها راه شفاف سازی، ورود به سازمان های مربوطه و ارائه مدارک مستند است تا فضای عمومی به سمت شفافیت حرکت کند.
در میان این گفتگوهای جنجالی، یکی از خوانندگان قدیمی سوالی اساسی و ساده مطرح کرده است. سوالی که پاسخ به آن نیاز به مدارک پیچیده ای ندارد و مسئولان فردا می توانند پاسخ آن را اعلام کنند. «جواد یساری» در مراسم تجلیل از خود با اشاره به ممنوعیت خود گفت: من عاشق خوانندگی هستم و فقط می خواهم با اجازه بخوانم. من پسر تهران هستم و اهل اینجا هستم، جایی نمی روم. اگر اشتباه خواندم به من بگویید این را نخوانم. جرم من چیست؟”
یک سوال ساده و مستقیم: جرم جواد یساری که به شما اجازه اجرای کنسرت یا انتشار آلبوم را نمی دهد چیست؟ موسیقی شما چه تفاوتی با موسیقی جوانان امروزی دارد؟ یساری مانند بسیاری از خوانندگان قبل از انقلاب توانست به خارج از کشور برود و به کار خود ادامه دهد اما تصمیم گرفت در ایران بماند و کار کند. او امیدوار بود بعد از انقلاب در ایران کار کند. چرا با امیدش اینطور برخورد شد؟
نگذاشتند بخواند و جوابی بدهد. حداقل می توانند صریح به شما بگویند که صدای شما، سبک کاری یا شخصیت شما قابل قبول نیست و بنابراین نمی توانید کار کنید. اینطوری حداقل تکلیف شما مشخص است و مجبور نیستید منتظر روزی باشید که دوباره روی صحنه بروید و برای مردم بخوانید.
برای هنردوستان، نرسیدن به یک رویا چیزی بیش از یک مرگ آهسته نیست. داستان «حبیب» را به خاطر بسپار; او برای تحصیل در وطن به ایران آمد اما انتظار جانش را گرفت.
پس از گذشت 46 سال از انقلاب، برخی از مدیران فرهنگی همچنان در عصر واکمن و ویدئو گیر کرده اند و معتقدند مردم با شنیدن صدای یساری به یاد گذشته خواهند افتاد. آنها تصور می کنند که سانسور و فیلتر کردن همچنان می تواند موثر باشد، اما آنها متوجه نمی شوند که هر اثر سانسور شده می تواند به سرعت در فضای مجازی منتشر شود.
دیگر آن روزها که کارگردان فیلم یا کتاب، فیلم یا کتاب را در کشوی میز اتاقش نگه می داشت و اجازه چاپ نمی داد و دست نویسنده و کارگردان بسته نمی شد، گذشت. دنیا عوض شده اما مدیران فرهنگی ایران نه!
امیدوارم خبرنگاران از وزیر آموزش و پرورش بپرسند چرا این خواننده مجوز ندارد؟ اگر می خواهید روزی «مین» یا دیگر خواننده ها به ایران برگردند، ابتدا باید به افرادی مثل یساری اجازه بدهید تا نشانه های تغییر و گشایش در جامعه دیده شود. نمی شود به کسی که اینجاست گفت نخوان و به کسی که اینجا نیست بگو بیا بخوان. این نه عدالت است و نه امید.
۲۴۴۲۴۵
