علی ورامینی ، منتقد و دبیر گروه فرهنگ روزنامه انسانی ، از کارهای جسورانه مایک لی ستود و گفت: “لی” یک بنیادگرای انقلابی در سینما است. همچنین برای ده ها سال به سینما می رسد و از طرف دیگر ، به عنوان یک جوان خلاق و جسورانه ، آوانت انجام می دهد. در فیلم اخیر خود ، می بینیم که پس از برخی فیلم های تاریخی ، او به سینمای جمع و جور خود بازگشت که پیگیری فیلم های لی را در یادآوری “Kiss Death” ، یکی از اولین فیلم ها و فیلم های باورنکردنی او مشاهده می کند.
به گفته ایلنا ، سینمای یک زندگی روزمره کاملاً عادی و بدون گره های معمولی فیلمنامه کار بسیار دشواری است که نتیجه کار مهم و عالی کار بزرگی است. کارهایی که او می خواند در هشتاد سالگی انجام داده است. در چنین کارهایی ، شکل گیری شخصیت و سپس رابطه بین فیلم است. لی این کار را با سبک خود در تمرینات طولانی و مداوم با بازیگران و ایجاد شخصیت و روابط در طی این تمرینات برنده می کند.
این منتقد فیلم در مورد موضوعات و تفسیرهایی که می توان از این فیلم ساخته شد ، گفت: “ما می توانیم سه جلسه با شخصیت اصلی ، پنسی با بازی ژان باپتیست داشته باشیم.” اولین برخورد با زنی که به وضوح سالم نیست. عصبانیت غیرقابل کنترل است و خوب نیست. نگاه روانشناختی به این شخصیت احتمالاً اولین نمایشگاه هر مخاطب با پنس است. این فیلم همچنین می خواهد ما را به این مرحله برساند. برخورد دیگر ، قرار گرفتن در معرض اخلاقی است. آیا مایع غیر سالم از هر رفتار دیگری به ما اجازه می دهد؟ محدودیت مسئولیت اخلاقی در وضعیت ناامید چیست؟ اما یک برخورد سوم وجود دارد. این یک قرار گرفتن در معرض اجتماعی با یک زن سیاه پوست با تجمع تاریخی رنج است. به نظر من ، این سه جلسه می توانند در فیلم لی وجود داشته باشند.
Mohsen Soleimani Fakhr ، نویسنده و منتقد سینما ، همچنین به تأثیر عمیق فیلم اشاره کرد و گفت: “حقایق سخت” با پرداخت واقع بینانه ، بررسی روابط خانوادگی و اثرات روانی کمبود. مایک لی داستانی انسانی و ملموس را روایت می کند که باعث می شود مخاطب فکر و همدلی کند.
وی “غیبت” را به عنوان موضوع اصلی کار توصیف کرد و گفت: عصبانیت و افسردگی روزانه ، فروپاشی روابط خانوادگی ، عدم وجود عشق و احساسات در زندگی ازدواج مضامین اصلی است. لی بر دو دیدگاه در مورد زندگی (بدبین در برابر سازگار) با تکنیک های روایی مانند ایجاد تعلیق روانشناختی از طریق سکوت و فضا ، استفاده از طنز تلخ برای منعکس کننده پوچی زندگی و پایان باز تأکید می کند و به جای قرار ملاقات بیرونی بر درک داخلی تمرکز می کند.
وی با اشاره به سبک جهت مایک لی ، افزود: استفاده از بداهه نوازی برای ایجاد شخصیت ها و زندگی های عمیق ، واقع گرایی اجتماعی بر زندگی افراد عادی متمرکز شده است ، روایت تدریجی و غیر ضروری و مشارکت روانی عموم در فضای عاطفی فیلم یکی از ویژگی های کار آنها است.
Suleimani Fakhr ادامه داد: توصیف و روند یک پارادوکس معنی دارد. به نظر می رسد که می خواست با انتخاب شخصیت سیاه ، این دوگانگی را حس کند. البته مایک لی می توانست قوس روایت را تقویت کند و یک لحظه بحرانی خاص را برای بهبود روایت اضافه کند و داستان را عینی تر کند. عمق زیر مجموعه ها و بهترین مارک برای انتهای باز می توانست استفاده کند. به عنوان مثال ، حتی یک سکوت متفاوت ، یک جمله کوتاه یا تغییر در جنبه همسر ، می تواند پایان را مفهومی تر و رضایت بخش تر کند.
در پایان ، منتقد افزود: “حقایق سخت یک آینه بی رحمانه اما صادقانه است که نشان می دهد عدم عشق ، تجمع عصبانیت و فرسایش روز به روز می تواند همزمان با جیغ زدن و ساکت ، یکی را خالی کند.”
۲۴۴۵۷
