به گزارش خبرگزاری فارسیرو، «گوستاو کایلبوت» امپرسیونیست فرانسوی از سال 1994 که کاخ بزرگ پاریس صدمین سالگرد مرگ او را با برگزاری نمایشگاه خاطره انگیز نکو جشن گرفت، مورد توجه ویژه قرار گرفت. از آن زمان، این نقاش فرانسوی موضوع نمایشگاه های متعددی از لندن تا واشنگتن دی سی و سوئیس بوده است.
به گزارش ایسنا، «آرت نت» نوشت که هم اکنون «موزه اورسای» پاریس، موزه گتی لس آنجلس و مؤسسه هنری شیکاگو به طور مشترک نمایشگاه بزرگی با نام «مردان نقاشی» برگزار کرده اند که تا ژانویه در پاریس برپا می شود. در بهار سال آینده در لس آنجلس و تابستان آینده در شیکاگو برگزار خواهد شد.
علیرغم تمجیدهایی که از این هنرمند در سه دهه گذشته شده است، او همچنان یک معما باقی مانده است و این نمایشگاه که مصادف با صد و سی امین سالگرد درگذشت وی است، به بررسی آثار او می پردازد.
در حدود سال 1870، کایلبوت از یک خانواده اشرافی بود که مدرسه حقوق را رها کردند و نزد لئون بونا، هنرمند و استاد برجسته‌ای که نسلی از هنرمندان را در سنت‌های آکادمیک فرانسه تربیت کرد، تحصیل کرد.
رابطه کایلبوت با دو برادرش (مارسیال، که از موسیقی و قایقرانی لذت میبرد، و رنه، که در سن 25 سالگی درگذشت) الهام‌بخش او شد تا همیشه به دنبال احساس برادری در اطراف خود، در میان دیگر امپرسیونیست‌های خود و در جوامع اطراف آن باشد.
گوستاو کایلبوت (1894-1848) برای سال‌ها به عنوان یک هنرمند فرعی و جوان‌تر که الگوهای او مانند کلود مونه و ادگار دگا را تحسین می‌کرد و سعی می‌کرد از آنها پیروی یا تقلید کند، کنار گذاشته شد. در واقع، این درست است که «کایبوت» اغلب مضامینی شبیه به مضامین آثار این نقاشان را به تصویر می‌کشد.
Argenteuil، شهری در نزدیکی رود سن، یک مرکز توریستی محبوب برای پاریسی ها بود که به راحتی با قطار قابل دسترسی بود. این روستا توسط پیر آگوست رنوار، کامیل پیسارو و مونه که خانه ای در آنجا داشتند نقاشی شده است.
“زمان در آرژانتین” اثر گوستاو کایلبوت، 1892
ضربات قلم موی امپرسیونیستی در نقاشی «رود سن در آرژانتین» اثر «کایل بات» مشهود است که در نگاه اول اثری تقلیدی به نظر می رسد. اما کایبات این نقاشی را در سال 1892، تقریباً بیست سال پس از آثار مونه و رنوار، در آرژانتین خلق کرد. این اثر یک تصویر نوستالژیک است. در واقع Kaibot کپی نکرد، اما با هیجان به عقب نگاه کرد.
گوستاو کایلبوت هیچ قصدی برای هنرمند شدن نداشت. او از خانواده‌ای ثروتمند بود و بعداً از آن پول برای خلق مجموعه بزرگی از آثار امپرسیونیستی استفاده کرد. مانند بسیاری از جوانان در فرانسه، زندگی او با جنگ فرانسه و پروس در سال 1870 تغییر کرد. پس از خدمت در ارتش، Caillebotte تصمیم گرفت نقاش شود.
کایبوت مانند بسیاری از هنرمندان تلاش کرد تا آثارش در نمایشگاه “Salón Oficial” پذیرفته شود. هنگامی که او در این کار شکست خورد، شش نقاشی، از جمله “زن جوان در پنجره” را در دومین نمایشگاه امپرسیونیست 1876 به نمایش گذاشت. این نقاشی، که برادران کیلبوت را در خانه خانوادگی آنها در پاریس به تصویر می کشد، بسیاری از مفاهیم کلیدی کایلوبوت را به تصویر می کشد. هدف این نقاشی به تصویر کشیدن یک زندگی راحت طبقه متوسط در شهر است. این نقاشی همچنین از یک ایده سنتی به نام “rückenfigur” (نمای پشتی) استفاده می کند که توسط کاسپار دیوید فردریش رایج شده است.
گوستاو کایلبوت عاشق بادبانی بود و یک سری کامل از پاروزنان و پاروزنان را نقاشی کرد. خانواده او صاحب مزرعه ای در سواحل رودخانه یرز بودند و بوم های نقاشی او شناگران، ماهیگیران و مناظر دست نخورده را به تصویر می کشیدند. قایقرانی به طور کلی یک موضوع محبوب برای امپرسیونیست ها بود که نشان دهنده محبوبیت ورزش های آبی در میان طبقات متوسط اواخر قرن نوزدهم بود: ادوارد مانه و برت موریسو از جمله کسانی بودند که به این موضوع پرداختند.
در دهه 1880، سبک کار Caibot نیز تغییر کرد: پالت رنگ او روشن تر شد. زمین های باز زرد روشن در Genvilliers بخشی از مجموعه ای از مناظر بود که او در نزدیکی خانه روستایی خود نقاشی کرد.
“ناستورس” اثر گوستاو کایلبوت، 1892
گوستاو کایلبوت بیشتر وقت خود را در Genvilliers صرف مراقبت از باغ و گلخانه های خود می کرد. او با مونه که در باغش در گیورنی بود و با گل‌های باغ نقاشی می‌کرد، ارتباط نزدیک داشت. «کایل بات» همیشه طبیعت‌های بی‌جان از جمله گلدان‌ها را نقاشی می‌کرد، اما با ادامه فعالیت هنری او این موضوع جسورانه‌تر شد. در اوایل دهه 1890، او مجموعه ای از نقاشی ها را بر اساس گل ها خلق کرد که تقریباً به طور کامل رئالیسم را کنار گذاشتند. «ناستورسس» یکی از آثار اصلی او در این مجموعه است که تحت تأثیر شدید آثار ژاپنی خلق شده است.
کایبوت دو سال پس از خلق این تابلو در سن 45 سالگی درگذشت.
۲۴۴۲۴۵
