نقد و بررسی فیلم «جی کلی» با بازی جورج کلونی

فرارو- فیلم سینمایی «جی کلی‌» با بازی «جورج کلونی» به زودی از نتفلیکس منتشر خواهد شد. 

به گزارش فرارو، این فیلم درباره مردی است که زیر نور شدید شهرت در میانه عمر با خلا درونی عجیبی روبرو می‌شود، «جی کلی» با تکیه بر چهره کاریزماتیک «جورج کلونی» اثری می‌سازد که همزمان جذاب و آزار دهنده است. 

داستان حول محور مردی به نام «جی کلی» ستاره مشهور هالیوودی می‌گردد، مردی که همه‌چیز دارد اما اتفاقاتی رخ می‌دهد که می‌فهمد زندگی‌اش پوچ و تو خالی است. ماجرا از جایی شروع می‌شود که دخترش بی‌خبر راهی ایتالیا می‌شود، کارگردان مورد علاقه‌اش می‌میرد و دوست صمیمی‌اش بعد از سال‌ها اعتراف می‌کند که از او متنفر است. این سه ضربه همچون شبح‌هایی از گذشته، حال و آینده زندگی «جی کلی» را محاصره می‌کند و مجبور می‌کند خود واقعیش را ببیند. 

فاصله‌ای عمیق از تصویر تا حقیقت

پرده اول داستان، مخاطب را به سمت تاریکی‌های شهرت می‌برد اما از میانه فیلم لحن اثر تغییر می‌کند، «جی کلی» با سفر به ایتالیا با مردم عادی روبرو می‌شود و تلاش می‌کند معنای جدیدی از زندگی را برای خود پیدا کند. با این حال قصه گاهی تحت تاثیر روایت‌های سطحی قرار می‌گیرد. ماجرای دزدیده شدن کیف، صحبت با مسافران و مردم به جای عمق بخشیدن به داستان مصنوعی به نظر می‌رسد. 

نقاط قوت فیلم را می‌توان بازی‌های درخشان و پرداخت احساسی برخی از کاراکترها دانست. یکی از قوی‌ترین خطوط عاطفی فیلم رابطه «جی کلی» با دختر بزرگش «جسیکا» است. در یکی از صحنه‌های تکان دهنده او به پدرش می‌گوید که دیدن نقش آفرینی‌های او در قالب پدری مهربان روی پرده دردناک است، زیرا هرگز چنین پدری را در خانه تجربه نکرده. این جمله همان چیزی را آشکار می‌کند که فیلم به دنبال نمایش آن است، فاصله عمیق میان «تصویر» و «حقیقت». 

با این حال نقطه اوج فیلم بازی «جورج کلونی» نیست، بلکه «آدام سندلر» در نقش مدیر برنامه‌های «جی کلی» است، مردی که همه چیزش را وقف دیگری کرده است. رابطه آن‌ها در مرز میان قدرت و وابستگی است و «آدام سندلر» این پیچدگی را بی‌نقص نشان می‌دهد. نگاه او به «جی» نگاه مردی است که بارها زیر آوار خودخواهی ستاره مشهور سینما له شده اما همچنان کنار او مانده است. 

در کنار نقاط قوت، فیلم ضعف‌هایی هم دارد، فیلمنامه در بخش‌هایی بیش از حد مصنوعی است و اجازه نمی‌دهد آشفتگی روحی شخصیت‌ها به درستی نمایش داده شود. در نهایت این سوال باقی می‌ماند، آیا «جی کلی» می‌تواند خودش را پیدا کند و به زندگی عادی برگردد. با این حال قصه در پایان قرار نیست «جی کلی» را ناگهان پدری عالی یا بازیگری تازه متولد شده نشان دهد. انتهای فیلم تلخ، صادقانه و انسانی است، لحنی که نمی‌خواهد مخاطب را به گریه بیاندازد بلکه می‌خواهد بگوید رستگاری همیشه به معنای تغییر نیست، گاه یعنی پذیرفتن حقیقت. در مجموع «جی کلی» شاید فیلمی کامل نباشد اما اثری که تصویری واقعی از شهرت و پشت‌پرده آن نشان می‌دهد.