به گزارش فارسیرو روزنامه هم میهن، وی نوشت: واکنش شدید مرکز پژوهش های تلویزیون به گزارش رسانه ها مبنی بر کاهش مخاطبان رسانه های رسمی بر اساس نظرسنجی ایسپا (مرکز افکارسنجی دانشجویان) نشان می دهد که صدا و سیما بر انکار واقعیت ها اصرار دارد و به خود بزرگ بینی و در واقع خودفریبی ادامه می دهد، در حالی که افول صدا و سیمای غیرخصوصی که به دلیل زاویه ای که با دولت فعلی دارد نمی توان آن را حکومت نامید، یک امر است. واقعیت روشن
صداوسیما رسانه ها را به کاهش مخاطبان تولیدات سازمانی بر اساس نظرسنجی ایسپا با بودجه سالانه 24 میلیارد تومانی به «بی اخلاقی رسانه ای، شیطنت رسانه ای، فریب افکار عمومی و تحریف واقعیت» متهم کرد و خاطرنشان کرد: بدیهی است. به مخاطبان رسانه‌ای فهیم که این گونه فعالیت‌ها (نظرسنجی‌های دانشجویی) نه علمی است و نه اخلاقی، به عبارت دیگر، درک ما بستگی به این دارد که آیا این نظرسنجی را تعمیم دهیم یا نه!
روز شنبه همان هفته روزنامه صداوسیما در گزارشی از «تهاجم ضد ملی صداوسیما به رسانه ملی» خبر داد و در زیرنویس خود با خط درشت نوشت: «نتایج یک نظرسنجی محدود و ارائه تحلیل های بی اساس برای انتقاد از عملکرد صداوسیما برای تضعیف اخبار آن. اقتدار” ایجاد عملیات مسمومیت روانی علیه رسانه ملی را نشان می دهد.
این عبارتی که در زیرنویس آمده و دارای صفاتی مانند «بی اساس» و «مسموم» است، نشان می‌دهد که چقدر به روی دیگران باز هستند، هرچند ادعای مرجعیت خبری آنها حیرت‌انگیز است و همان آمار 10 تا 15 درصدی مرجعیت بخش های خبری از هر ادعایی قابل اعتمادتر است. اگرچه صداوسیما اصرار دارد که خود را یک رسانه ملی معرفی کند (و با وجود اینکه نام آن از رادیو و تلویزیون ملی ایران به صداوسیما جمهوری اسلامی ایران برای حذف کلمه ملی از عنوان آن تغییر یافته است، توصیف آن قابل تفسیر است. به عنوان رسانه ای که ملال ایجاد می کند یا رسانه ای که از مالاول استفاده می کند) زیرا نه تنها مالاول تولید می کند، بلکه خود مالاول است.
از نظر میلان کوندرا سه نوع ملال را می توان تشخیص داد و معرفی کرد: اولی ملال منفعل است. مثل زمانی که از روی بی علاقگی خمیازه می کشیم. دومی به طور فعال خسته است. مثل زمانی که خودمان را وقف یک سرگرمی می کنیم و سومی را به کسالت سرکشی. وقتی با لباس مردان جوان شیشه مغازه ها را می شکنیم.[فلسفۀ ملال/ لارنس اسنوندسن/ برگردان: افشین خاکباز]
کسالتی که رسانه ملول ترویج می کند نه فعال است و نه سرکش. زیرا در بیشتر مواقع فقط مخاطب را به خمیازه وا می دارد. با این حال، انتقاد اصلی متوجه بخش سرگرمی نیست که بر نوع اطلاعات متمرکز است، زیرا بخش سرگرمی با بازنگری قابل اصلاح است و دقیقاً مشخص نیست که چرا در این زمینه خودآزاری می کنند و سرمایه خود را رها کرده اند. و سازندگان برنامه های موفق
در بحث اطلاع رسانی، رفتار صدا و سیما در مقابل انتقادها و هشدارها درباره انتقال اختیارات رسانه ملی به خارج از مرزها و کاهش مخاطب با در نظر گرفتن بودجه هنگفت و نزدیک به 40 هزار کارمند تعجب برانگیز است. . ، می توانید به راحتی از کارشناسان و ابزارهای دیگر برای بررسی خط مشی های خود کمک بخواهید.
بر این اساس می توان گفت که اگرچه صداوسیما دیگران را به فریبکاری متهم می کند اما به نظر می رسد در دام خودفریبی گرفتار شده اند تا جایی که معاون صداوسیما این پاسخ دانشجویان را عادی دانسته است که تنها 18 درصد دانش‌آموزان گفتند که فیلم‌ها و سریال‌های صداوسیما را تماشا می‌کنند و بقیه گفتند از اینترنت دانلود می‌کنند. مهم ترین دفاع صداوسیما البته این است که در نظرسنجی های دیگر تا 69 درصد مخاطب داشته اند.
طبیعی است که به دلیل استفاده رایگان از رادیو و تلویزیون در ایران و نبود سرگرمی های مختلف دیگر، انتخاب جعبه جادویی اجتناب ناپذیر است و هر چقدر هم که از سرگرمی به معنای رایج و امروزی دور باشد، باز هم زمان را پر می کند و عجیب است. اینطور نیست که شهروندان مصرف کننده یکی از محصولات آن باشند، اما این به معنای اعتماد و پذیرش اقتدار نیست.
آیا کسی منکر این است که بازرگانان سریال‌های آی‌فیلم را تماشا می‌کنند یا رانندگان تاکسی به رادیو ورزشی گوش می‌دهند یا زنان خانه‌دار به «به خانه می‌آییم» گوش می‌دهند یا جوانان لیگ فوتبال را از این چارچوب دنبال می‌کنند؟ اما بحث بر سر این نیست و اساسا آیا رادیو و تلویزیون ملی دیگری وجود دارد و مردم این صدا و سیما را ترجیح می دهند؟
می توان گفت انواع و اقسام شبکه های ماهواره ای فارسی زبان فعال هستند، اما همچنان رادیو می بینند، اما آیا شما توانسته اید در اخبار اقتدار مطلق داشته باشید، آیا اعتماد به نفس دارند و در آینه خود فرو می روند یا این یک صدا است؟ و آیا گاهی اوقات تصویر شما قابل توجه است؟
اگر گزارش های رسانه ای ملاک است، آیا 100 درصد مردم با سیاست های فعلی در تنش خاورمیانه موافق هستند و اگر موافق هستند، چه کسانی در خیابان ها، در صف نانوایی ها می بینیم و چه زمانی غذا می خرند؟
در معروف ترین دیالوگ تاریخ سینما در فیلم “نجات سرباز رایان” فرمانده سربازانش را تشویق می کند و زیر آتش شدید دشمن به آنها می گوید: بروید و نترسید! خدا با توست و سربازی می پرسد: اگر خدا با ماست، چه کسی با آنهاست؟ مشکل رادیو و تلویزیون، نگاه مطلق گرایانه است. اگر همه موافق باشند، همانطور که در گزارش های تلویزیونی می بینیم، پس مخالفان و منتقدان چه کسانی هستند؟
وقتی نیمی از صاحبان حق رای در انتخابات شرکت نمی کنند، به این معناست که گزارش های انتخاباتی صدا و سیما بر اساس مشارکت همگان نمی تواند درست و صحیح باشد و زمانی معتبر است که بر اساس آن یکی از آن دو نفر بگوید که شرکت می کنم. رای ندادند یا رای ندادند و وقتی نیمی دیگر به کاندیدای مورد علاقه صداوسیما رای ندادند بار دیگر باید معیارها و معیارهای متفاوتی را از صدای رای دهندگان بشنویم. ، و آیا این حقیقت دارد؟
صداوسیما روشن نیست که واقعیت های واگذاری اختیارات رسانه ای یا تغییر ذائقه مخاطب را بر اساس درصد مخاطب انکار کند که مشخص نیست بر چه مبنایی است. با این حال رسانه ای که خود را ملی می نامد، اما دور از ذائقه اکثریت جامعه ایران است، حداقل می تواند بین شبکه های خود رقابت ایجاد کند، چرا که شرکت تولید ملل حوصله زنده ماندن را نداشته باشد!
در این میان باید به گزارش اخیر روزنامه جام جم که برای نشان دادن محبوبیت سریال طوبی به آمار فضای مجازی اشاره کرد و از دو پلتفرم لو رفته یا به قول خودشان دو پلتفرم اینترنتی شواهدی را به همراه داشت، توجه کرد. که ذکر آن در تلویزیون ممنوع است.
در همین نظرسنجی هم همین موضوع گفته شد و صدا و سیما به جای اصرار بر انحصار و کنترل دیگران، می تواند بخش رسمی را منعکس کند و به دولت بستر بدهد و در حوزه های دیگر برون سپاری کند و صدا و سیمای خصوصی را به رسمیت بشناسد. در آن شرایط می‌توانند به تعداد مخاطب خود ببالند، اما این وضعیت که مثل ناصرالدین شاه قاجار بعد از غسل جلوی آینه بایستیم و بگوییم خودمان را دوست داریم، ماندگار نیست. در فیلم «خانه روی آب» ساخته بهمن فرمان آرا دیالوگی وجود دارد که عزت الله انتظامی در نقش پدر دکتر سپیدبخت (با بازی رضا کیانیان) می گوید: «مادرت نجیبی بود» و دکتر پاسخ می دهد: “من چاره ای نداشتم!”
این یک فیلم و اغراق و طعنه است و مادران و زنان ما نجابت را با گزینه های دیگر سرکوب می کنند، اما صدا و سیما نمی تواند به خوابیدن در باد انحصار ادامه دهد زیرا ارتباطات هر روز پراکنده تر می شود.
شکرنژاد رئیس مرکز پژوهش های صدا و سیما نیز واکنش نشان داد و گفت با جامعه آماری 36 هزار نمونه از سراسر کشور، 72 درصد از مخاطبان رسانه ملی را در نظر می گیریم. گذشته از اینکه بهتر است قلب دلبران در احادیث دیگران ذکر شود و بهتر است یک مرکز مستقل این بررسی ها را انجام دهد، به نظر می رسد چنین آمار و نتیجه گیری هایی مانند نرخ بیکاری است که اگر فردی کار کند. فقط دو ساعت در هفته و در ازای آن حقوق می گیرد، جزو شاغلان محسوب می شود و از جامعه بیکاران حذف می شود.
در این پاراگراف احتمالاً از شما می پرسند که آیا شما حداقل دو ساعت در هفته مخاطب یک ایستگاه رادیویی یا تلویزیونی محلی هستید یا خیر، و بنابراین آنها به 72٪ رسیدند و با این روش می توانید به 82٪ برسید.
21302
