نه تنها اسکار، بلکه هر بستر فرهنگی در دنیا که امکان دیده شدن ایران وجود دارد، حضور با قدرت و عزت لازم است. تنها نکته مهم این است که این حضور قدرتمند و باوقار اگر با «تولید خوب» و «لمس صحیح» باشد، موفقیت و سربلندی چند برابر خواهد شد. «لمس درست» یعنی هر دو منافع ملی ایرانیان در نظر گرفته شود. در کار انتخابی و آگاهی دقیق از نگرش و سلیقه داوران بین المللی. در طول سال، فیلم‌های زیادی ساخته می‌شوند که برای اسکار رقابت می‌کنند. اما ممکن است به چارچوب اولیه فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی نزدیکتر نباشد و در قالب و قالب جهانی قرار نگیرد، در حالی که ممکن است مخاطب جهانی از فرم، ساختار و درک صحیح پیام فیلم راضی نباشد.
در نهایت نه نفر از تماشاگران سینما پس از تماشای فیلم ها و در نظر گرفتن شرایط قانونی، فیلم «در آغوش درخت» را انتخاب کردند. اما هنوز دقایقی نگذشته بود که شبنم مقدمی مجبور به ارائه توضیحات بیشتر شد و فریدون جیرانی تلویحاً مخالفت خود را علنی کرد و احتمالاً اکبر نبوی از روی عکس های بیرون آمده به طور جدی در جلسات حضور نداشت! زین العابادین و فریدزاده از مدیران دولتی و اغلب تماشاچی هستند. برخی دیگر شادی و اشتیاق خود را از انتخاب اثری خوب از ایران نشان نداده و سکوت را ترجیح داده اند. و حتی برخی از تحلیلگران، از جمله من، آن را برای مردم ایران پسندیدند. اما چون در مقایسه با سایر فیلم های راه یافته به اسکار از سراسر جهان و در مقایسه با تولیدات بین المللی (تا آنجایی که من می دانم و دیده ام) و حتی در مقایسه با فیلم های ایرانی انتخاب شده برای اسکار در سال های گذشته، در این فهرست قرار نمی گیرد. همان سطح ابهامات زیادی ایجاد کرده و مشخص است که این دسته از کارشناسان حتی نتوانستند خودشان را قانع کنند! در این عصر شفافیت و سرعت اطلاع رسانی، سکوت و بی توجهی توهین محسوب می شود. چه اشکالی داشت که آقایان و بانوان محترم هیئت در فضای رسانه ای عمومی با خبرنگاران و کارشناسان صحبت کنند؟ برای اینکه فضای تردید ایجاد نشود شاید برای معرفی اسکار به نماینده کار استدلال منطقی می کردند و یا حداقل باعث حمله و تمسخر آقای خواجه پاشا عزیز نمی شدند.
5757
