وی به News Online گفت: “در جشنواره موسیقی جوان ، مردم یکدیگر را می شناسند ، ارتباط برقرار می کنند و آثار خود را ارائه می دهند.” به این ترتیب ، هنرمندان می دانند که آنها در چه مرحله ای قرار دارند. این جشنواره محیطی است که از این هنرمند مورد انتقاد قرار می گیرد و پس از تشکیل گروه ، تمرین و عملکرد نهایی ، ارزش کار و مشکلات آن تعیین می شود. اگر مشکلی در محل کار وجود داشته باشد ، به آنها یادآوری می شود که باعث تشویق و پیشرفت می شود.
افشارنیا بر نقش جشنواره برای هنرمندان شهری تأکید کرد: “این جشنواره تنها مکان برای جوانان در این زمان است.” بیشتر شرکت کنندگان نیز اهل شهرها هستند و با تمام وجود او را دنبال می کنند. دسترسی به هنرمندان شهر از تهران دشوارتر است و جشنواره نیز برای ارائه فرصتی کوتاه و محدود برای دیدن آنها بسیار ارزشمند است.
داور جشنواره در مورد روند کشف استعدادها از طریق جشنواره موسیقی جوان گفت: کشف استعداد به طور مستقیم به تعداد شرکت کنندگان بستگی دارد. هر چه تعداد کوچکتر باشد ، دست ما کوتاه تر و فرصت کمتری برای شناسایی استعدادها. اما افزایش شرکت کنندگان روند کشف و هدایت استعدادها را بهتر می کند. حتی اگر تعداد کمی نیز وجود داشته باشد ، این جشنواره به یافتن مسیر درست خود کمک می کند.
افشارنیا در مورد داوری این جشنواره گفت: “داوری سالهاست که این روند کار مدت زیادی طول می کشد.” اگر جشنواره به طور مداوم انجام نشود ، تولید آن مشخص نمی شود. همچنین باید به دسترسی معلمان به شرکت کنندگان دسترسی داشته باشد. از آنجا که کاهش این دسترسی منجر به کاهش کیفیت کار می شود.
وی خاطرنشان کرد: کاهش روند ابزار نی: اگرچه ساز در دسترس است و با قیمت گران نیست ، اما هیچ پیشرفتی در آن وجود ندارد. به نظر من ، این آموزش و پرورش است که مسیر هنری را تعیین می کند. اگر آموزش و پرورش وجود نداشته باشد ، این هنرمند نمی داند موقعیت او را چه می داند ، او مورد انتقاد قرار نمی گیرد و با دیگران پیدا می شود. این عوامل از پیشرفت جلوگیری می کنند. این جشنواره می تواند به ارتقاء موسیقی و موسیقی کمک کند و فضایی برای انتقاد ، نفس و ارتباط برقرار کند.
وی با اشاره به عدم فرصت برای جوانان ، گفت: “امیدوارم که شرایط برای بهبود عملکرد جشنواره بهبود یابد و جوانان بتوانند کارهای بیشتری انجام دهند.” این یک اجرای است که نقص ها را مورد انتقاد ، انتقاد و شناسایی قرار می دهد. متأسفانه ، این فرصت ها کوتاه و محدود است و حتی کنسرت ها در کشور به ویژه در شهرها بسیار اندک است. این باعث می شود هنرمندان دریابند که کجا هستند و چگونه می توانند ادامه دهند. فاصله بین شهرها و معلمان نیز دسترسی را محدود می کند.
Affharnia از معلمان شهر قدردانی کرد: “یک معلم کار ساده ای نیست و همه قادر به این کار نیستند.” اگر کسی هنوز به عنوان تدریس نرسیده باشد ، اما وارد تدریس می شود ، پس از دو یا سه سال به نقطه مرده می رسد و کار ادامه نخواهد یافت. اما اگر کار از ابتدا انجام شود و معلمی که تدریس می کند به دانش آموز آموخته و آموخته است ، مسیر هنری به درستی پیش خواهد رفت.
وی گفت: “بسیاری از افراد حتی در سطوح بالاتری مانند کارشناسی و معلمان نیز مشکل دارند.” همه نمی توانند معلم خوبی باشند ، اما به دلیل اینکه کار دیگری وجود ندارد ، به خصوص کسانی که در این زمینه تحصیل کرده اند ، مجبورند تدریس کنند. با این حال ، این سؤال باقی مانده است که چه کسی شایسته آموزش نیست.
در پایان ، افشارنیا گفت: “در بعضی از سالها ، مانند سال گذشته ، ما حتی در یک ابزار دانشجویی مدرک و تسلط نداشتیم یا سرانجام یک شخص وجود داشت.” این نشان می دهد که آموزش آموزش در این زمینه صحیح نبود. بسیاری از هنرمندان پس از مدرک دیپلم ادامه نمی یابند یا اگر ادامه دهند ، توانایی انجام اقدامات عملی را ندارند. برای این کار ، باید یک راه حل جدی برای کمک به جریان موسیقی کشور وجود داشته باشد.
۵۹۲۴۳
