سینما یا محراب؟ بازیگرانی که بدن خود را به سینما اختصاص داده اند

Reyhaneh Eskandari: در سینما می توانید محدودیت بازی و نازک تر شدن را ببینید. بازیگرانی در سینمای جهانی وجود دارند که نه تنها نقش ایفا می کنند بلکه از طریق آستانه بدن و روان زندگی می کنند.

تغییرات جسمی آگاهانه در سینما همیشه به دلیل شوک یا ظاهر ظاهر نبوده است. آنها غالباً نسبت به یک نگرانی داخلی ، نیاز به لمس حقیقت ، به عطش برای رسیدن به عمق انسان واکنش نشان می دهند. واکنش هایی که می تواند مخاطب را همانطور که در بازیگر انجام می دهد ، ایجاد کند.

بعضی اوقات ، بازیگر آنقدر به نقشی نزدیک می شود که بیننده تعجب می کند که وقتی بازیگر نه تنها دیالوگ ها را حفظ می کند ، بلکه بدن خود را به ابزارهای روایی تبدیل می کند ، چه اتفاقی می افتد. هنگامی که رژیم غذایی ، ساعت خواب شما ، شکل صدا و حتی رنگ پوست یا ساختار دندان شما در خدمت ایجاد شخصیت است.

این جنون و بی قراری به شخص دیگری تبدیل می شود که می تواند کل زندگی را تغییر دهد و روان این هنرمند گاهی اوقات داستانهایی ایجاد می کند که حتی جذاب تر از خود فیلم است.

در این گزارش ، ما به شش نمونه از چشمگیرترین و جسورانه ترین تغییرات جسمی در تاریخ سینما رسیده ایم. اقداماتی که باعث ایجاد لبه بین بازیگری و اتومبیل شد.

کریستین بیل در “مکانیک” (1) ؛ تغییری که به پاها رفت
در یکی از شدیدترین تغییرات جسمی در تاریخ سینما ، کریستین بیل نقش Torvor Rosenik ، یک کارگر شبانه بی خوابی را که در حال فروپاشی است ، بازی خواهد کرد ، به 5 کیلوگرم وزن داده و وزن را در 5 کیلوگرم کاهش می دهد. وزنی که در آن کریستین بیل برای این نقش برنامه ریزی کرده بود برای یک مرد 5 سانتی متری بسیار خطرناک بود. برای رسیدن به این وزن روزانه فقط یک سیب ، یک قهوه و گاهی یک قوطی ماهی بخورید. عضلات او مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت ، صدای او تغییر کرد و پیاده روی او مانند راه رفتن برای یک مرد مرده بود. او عملاً یک شبح شد و کل جهان را شگفت زده کرد. این اجرای فیزیکی تنها تجلی تعهد غیرقابل انکار بیل به نقش هایی بود که بعداً به یکی از بازیگران متعهد در نسل خود تبدیل شد.

کریستین بیل در مصاحبه ای گفت: “وقتی آنقدر نازک می شوید که حتی نمی توانید از پله ها صعود کنید ، به یک موجود ذهنی و فکری تبدیل خواهید شد ، گویی که واقعیت نبودید.” وی گفت: “من عاشق چالش و کمی تمایل به اتوماسیون در بدنم هستم.” همان در مغز من آرامش ویژه ای ایجاد کرد. “این یک تجربه واقعاً آرامش بخش بود.”

این جنبش برای بدن او چنان خطرناک بود که اندکی پس از اکران این فیلم ، یکی از فیلمسازان فیلم به رسانه های ردی گفت: “دکتر خاطرنشان کرده بود که عضلات بیل از استخوانهای آنها جدا شده است ، اگر می خواست دقیق تر بگوید ، عضلات او از بین رفته و بدن او بیشتر نیست.”

در آن زمان ، تمام رسانه ها ، از جمله بی بی سی ، از تعهد و جنون کریستین بیل قدردانی کردند.

این فیلم که با بودجه 5 میلیون دلار ساخته شده و کل فروش ملی و خارجی آن به 1.5 میلیون دلار رسیده است. در این سایت ، RatTheWiWs برنده فیلم 2 ٪ شد و نمره IDB فیلم به طور متوسط ​​4.3 به دست آمد.

در دنیای فیلم تجاری ، این فیلم نتوانست در این رقابت پیروز شود ، اما تغییرات جسمی بیل و مفهوم فرهنگی و اجتماعی فیلم باعث شده است که آن را در یادآوری فیلمسازان ابدی داشته باشد.

وی در گفتگو با بیل گفت: “روز قبل که می خواستیم اولین سکانس او ​​را بدون لباس خود بدست آوریم ، او چهار ساعت غذا نخورد تا بدن خود را ترسناک تر و استخوان نشان دهد و من فکر نمی کردم که او تا این حد پیش برود.” کارگردان افزود: “بیل 2 پوند (1.5 کیلوگرم) از دست داد ، من واقعاً فکر کردم که فقط 5 کیلوگرم از دست می دهم ، اما خیلی زیاد بود. چرا دروغ می گویید؟ این دقیقاً تأثیر روانی بود که شخصیت مورد نیاز فیلم را مورد نیاز است.”

یادداشتی که در مجله Time De Los Angeles منتشر شد ، ثابت می کند که بیل در آن زمان فقط دو ساعت شب بود و اگرچه تمام انرژی بدن وی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت ، اما او یک رویکرد ذهنی عالی داشت. در پادکست بی بی سی ، همچنین ذکر شد که همسر این بازیگر نگران سلامتی و بی قرار بود.

نکته مهم در مورد تغییرات جسمی بیل این بود که نه تنها بدن او بود. با انجام این کار ، او به طور رسمی وارد دنیای روانشناختی و ترسناک آن شخصیت شده بود.

شارلیز ترون در “هیولا” (1) ؛ زنی که زیبایی خود را پشت صحنه گذاشت

شارلیز ترون زیبایی هالیوود خود را به دلیل نقش آیلین ورنوس ، یک قاتل سریالی در فلوریدا ، ترک کرد. وی وزن 5 کیلوگرم را اضافه کرد و پوست را با یک کیپ آرایش خشن و ترک خورده پوشانده و دندان مصنوعی را ترک کرد و ابروهای خود را تمیز کرد. بازی روانکاوی و در عین حال اسکار خود را برای بهترین بازیگر زن این نقش ساخته است. بعداً ، Tron گفت که این نقش نیز روان او را تغییر داده است: “من زیبایی خود را برای دستیابی به رنج واقعی رها کردم.”

این فیلم که توسط پتی جنیکنز نوشته و کارگردانی شده است ، در 5 دسامبر در ایالات متحده اکران شد. بودجه این فیلم 5 میلیون دلار بود و فروش ملی و جهانی آن به 5 میلیون دلار رسید.

Tron اسکار را برای این فیلم در سال 6 گرفت و اظهار نظرهای بسیار مثبتی از مأمورین به دلیل تغییرات شگفت آور خود دریافت کرد.

شالیز ترون در مورد دشواری این تغییرات گفت: “من می توانم در نقش آن دختر برای همیشه بمانم.” اما مجبور شدم با آنچه همیشه بود متفاوت باشم. من مجبور شدم همه چیز را بیرون بیاورم و کسی نبود. “

جنیکنس درباره این بازی گفت: “من مجبور شدم این کار را انجام دهم.” “من نمی توانستم یک زن دوست داشتنی و زیبا باشم و در عین حال نقش مخاطب را ترسانم.”

گری اولدمن در “تاریک ترین ساعت” (1) ؛ ورود تاریکی به همه ابعاد وجود

آرایش سنگین ، تغییر صدا و زبان بدن جدید ؛ اینها سنگ بنای کاری بود که گری اولدمن با آنتونی مک کارن برای بازی در تاریک ترین ساعت انجام داد.
اولدمن با استفاده از پروتز ، آرایش و ساعتهای آموزش جسمی و صوتی ، وینستون چرچیلی شد که کمتر معتقد بود که بازیگر او او است. او به مدت سه ساعت در روز زیر آرایش نشسته بود تا صورت خود را بازسازی کند و صدای رسمی و سنگین چرچیل را بازآفرینی کند. این نقش او را اولین اسکار به ارمغان آورد و نشان داد که چگونه یک بازیگر می تواند با تکنیک تاریخی و روانکاوی شخصیت سیاسی را زنده کند.

این فیلم با بودجه 30 میلیون دلاری آغاز شد و سرانجام 5 میلیون دلار فروش کل را ثبت کرد.

اولدمن معمولاً 4 ساعت در صندلی آرایش می نشست. چهره وی پروتزهای سنگین داشت ، به جز لب و بینی ، و با کمک موسیقی متن فیلم ، صدای چرچیل را در حنجره خود ایجاد کرد.

او درباره سخت کوشی می گوید: “من قصد داشتم چهار ساعت گریم را انجام دهم.” بعد از 2 ساعت گریم ، من به آینه نگاه می کردم و دیگر روحم را حس نمی کردم. شگفت انگیز بود “او همچنین در مصاحبه دیگری در مورد تجربه ذکر کرد:” این سخت ترین نقش در زندگی من بود. آیا روزهایی بود که فکر کردم چه کاری انجام می دهم؟ این فقط تغییرات جسمی نبود. وقتی روح آن مرد را حس کردم ، همه چیز سرگرم کننده بود. “برای تبدیل شدن به چرچیل ، شما باید به عنوان یک چرخ کالباس عمل کنید ، تحقیق کنید و منتظر باشید تا تولید خوب باشد.”

با وجود مشکلات این نقش برای اولدمن ، این ماندگارترین تصویر چرچیل در ذهن عمومی برای طرفداران است که شایسته اولدمن است.

نیکول کیدمن در “ساعت” (1) ؛ افسردگی و صورت شکسته
کیدمن در نقش ویرجینیا گرگ ، نویسنده بزرگ انگلیسی ، با چهره ای متفاوت ظاهر شد. بینی او با پروتز تغییر کرد ، صورتش بیشتر شکسته و آرایش او را به یک خسته ، افسرده و عید مرگ تبدیل کرد. کار درخشان او نه تنها منتقدین را غافلگیر کرد ، بلکه جایزه آکادمی خود را برای بهترین بازیگر زن نیز به ارمغان آورد. وی بعداً گفت كه نقش این نقش او را برای ماهها به افسردگی سوق داده است.

این فیلم ، به کارگردانی استفان دالداری ، بر اساس رمان میشل کانینگام ، بودجه 5 میلیون دلاری داشت و سرانجام به 5 میلیون دلار رسید.

در این فیلم ، تولید کنندگان یک بینی سیلیکونی عالی را برای کیدمن درست کردند که مدت زمان زیادی برای نصب آن در هنگام آرایش طول کشید.

در مصاحبه ای با نیویورک تایمز ، آن راث گریمور درباره تغییرات باورنکردنی نیکول کیدمن گفت: “من به نیکول گفتم که نمی توانم در سال 4 کلاه بگذارم ، در حالی که بینی خیلی خوب است.” ما بینی را در انگلستان برای او انجام دادیم و من هر روز سه ساعت آن را می گذراندم. “

نیکول کیدمن همچنین در بیانیه ای گفت: “من از ناشناس بودن لذت بردم. جالب بود که وقتی این تریلر بیرون آمد ، هیچ کس من را نمی شناخت. من راهی برای من احساس می کردم. چیزهایی در درون من وجود داشت که من به دلایلی نشان نمی دهم ، اما این باعث می شود آنها ظاهر شوند. لحظه ای که در صحنه اتفاق می افتد آماده است تا زندگی من بمانم. سرگرم کننده است وقتی همه چیز را با هم می بینید. “

رونی مارا در “دختری با خال کوبی اژدها” (1) ؛ جسمی که سوراخ و مجروح شده بود

ظاهر شدید ، از جمله اصلاح ابرو و حفاری بدن برای نقش “لیسبوت سالاندار” ، یک زن هکر آسیب دیده تغییر می کند. در این فیلم ، او ابروهای خود را کاملاً تراشیده ، بدن خود را به بدن نافذ تبدیل کرد ، رژیم خاصی گرفت و ظاهر خود را با دقت تغییر داد.

او ساعت ها فیلم مستند را دید ، روانشناسی حومه را مورد مطالعه قرار داد و حتی هنگام فیلمبرداری با تنهایی مطلق زندگی کرد. این نقش اولین نامزدی اسکار و شهرت جهانی را به همراه آورد.

به کارگردانی دیوید فینچر ، این فیلم بودجه 5 میلیون دلاری در برابر 5 میلیون دلار داشت.

رونی مارا نه تنها برای تغییرات جسمی بلکه به دلیل تغییرات روانی که سایه ای در تمام چهره داشت ، برای مخاطبان کاملاً غیرمسئولانه بود.

“رفتار عجیب ، ضرب و شتم ، ناامیدی ، تنهایی و هر آنچه که به خودم اعتقاد داشتم ، تلاش برای شرکت در نقشی بود که جدا کردن از خودم دشوارتر از آن بود.”

جارد لئو در “فصل 1” (1) ؛ صندلی چرخدار
لتو بدن خود را کاملاً دگرگون کرد تا نقش مارک دیوید چاپمن ، قاتل جان لنون را بازی کند. افزایش شدید وزن سی کیلوگرم باعث آسیب دیدگی پاهای آنها و نشستن در ویلچر برای مدتی شد. با این تغییر ، او یک مرد روانی ، چاق و منزوی را بازسازی کرد.

اما بعداً گفت که این نقش یکی از آزار دهنده ترین تجربیات او بود.

جارد لتو می گوید: “این تا حدودی احمقانه بود ، من قطره را گرفتم ، کلسترول آنقدر افزایش یافت که پزشکان لیپیتور را برای افراد مسن تجویز کردند.” بدن من در شوک بود. مشکلات پا به حدی افزایش یافت که با ویلچر سفر می کرد. “این نقش نه تنها فیزیک ، لحن من را تغییر داد و حتی احساساتم را به دیگران تغییر داد.”

در خاطره جالبی که در آپوژهای اضافه وزن خود بود ، می گوید: “در یک مهمانی اسکار ، وقتی هنوز وزن داشتم ، به دارون آرنوفسکی نزدیک شدم و او من را نمی شناخت.” آیا می توانم کمک کنم؟ “” وقتی خودم را معرفی کردم ، رسماً به زمین افتادم. “

اوج هنر بازیگری جایی است که لبه ها ناپدید می شوند. مرز بازیگر و نقش ، حد ظاهر و فضای داخلی ، مرز بدن و روان. این بازیگران هنگام عبور از محدودیت های متعارف ، بیشتر از نقش های روشن به ما دادند و به یاد می آورند که حقیقت گاهی از قلب تغییر بیرون می آید. تغییرات واقعی ، دردناک و فوری.

۵۹۲۴۴