به گزارش خبرگزاری فارسیرو، دلون در مصاحبه ای در سال 1996 در برنامه تلویزیونی ایتالیایی «رای 1» خود را فرانسوی الاصل اما در دل ایتالیایی معرفی کرد.
به گزارش ایسنا، این بازیگر که زبان ایتالیایی را روان صحبت می کرد به خبرنگار جیجی مارزولو توضیح داد که دقیقا در ایتالیا و در جریان جشنواره ای از زندگی خود به عنوان یک هنرمند و بالاتر از همه از زندگی خود به عنوان یک مرد صحبت کرد. دلون همچنین گفت که مفتخر است که زبان و شیوه زندگی را در ایتالیا آموخته است که نوستالژی زندگی رومی را در اوایل دهه 1960 تداعی می کند که فدریکو فلینی به خوبی در آثارش به تصویر کشیده است.
آلن دلون که دیروز پس از چندین سال بیماری در سن 88 سالگی درگذشت، هنوز 25 ساله نشده بود که در سال 1959 با لوکینو ویسکونتی فیلمساز ایتالیایی آشنا شد. دو سال بعد، تحت هدایت ویسکونتی، در فیلم روکو و برادرانش، در فضای تاریک میلان در دوران معجزه اقتصادی، دوره ای از مهاجرت دسته جمعی مردم فقیر جنوبی به مناطق آباد و در حال توسعه، نقش یک تبعیدی ایتالیایی را ایفا کرد شمال تشکیل شد
در سال 1963، دوباره در یک فیلم ویسکونتی، دلون چهره خود را قرض داد تا لحظه مهم دیگری در تاریخ ایتالیا را به تصویر بکشد، در نقش تانکردی، پسر اشراف فاسد سیسیلی، در شاهکار پلنگ برنده نخل طلا. جشنواره فیلم کن
در همین حال او در فیلم «کسوف» (1962) اثر استاد بزرگ ایتالیایی میکل آنژ آنتونیونی در کنار مونیکا ویتی بازی کرد و یک دهه بعد در فیلم «اولین شب صلح» (1971) ساخته والریو زورلونی ظاهر شد. او در سردرگمی سیاسی و اخلاقی دوران پس از 1968 نقش فردی بدون گذشته و آینده را بازی کرد و در سال 1969 در فیلم «سیسیلی ها» به کارگردانی هنری ورنولی نیز بازی کرد.
دلون به همکاری با سینماگران ایتالیایی ادامه داد و در سال های 1973 و 1975 در فیلم های «راهی نیست» و «زورو» به کارگردانی دوچو تساری جلوی دوربین رفت.
آلن دلون نیز تأثیر بسزایی بر سینما و فرهنگ ایتالیا داشت و ادای احترامی که سینمای ایتالیا از او کرد نه تنها نقش او را در سینمای ایتالیا برجسته می کند، بلکه بر روابط نزدیک فرهنگی فرانسه و ایتالیا در دوران طلایی سینمای اروپا تاکید می کند . سبک، کاریزما و استعداد دلون او را به چهره ای محبوب در ایتالیا تبدیل کرده است، جایی که او به اندازه زادگاهش فرانسه بخشی از تاریخ سینمای این کشور است.
245245
