1. به مناسبت روز هفتم آبان؟ هفده روز پس از گشایش شهر بزرگ بابل توسط سپاهیان کوروش بزرگ و سقوط پادشاهی نبونید، خود وی پس از فعال سازی مجدد شبکه آبیاری منطقه ساختمانی وارد این شهر شد. این ورود با تشریفات عالی و استقبال عمومی همراه است، احتمالاً با مدیریت فرمانده آن، اوگبارو، که اکنون مدیریت شهر و به ویژه تحویل استوانه معروف به حقوق بشر را بر عهده دارد، زیرا در این استوانه، برای اولین بار، مردم و نه اشراف شهر فتح شده – طبق معمول. استوانه های قبلی میان رودانی مورد توجه قرار گرفته و بر آرامش سربازان، آسیب نرساندن به مردم و آزادی مذاهب و عقاید آنها تاکید شده است. .
2. آیا این روز مستند است؟ بله مستند است و در سنت ثبت وقایع بابلی (سالنامه) تاریخ آن ذکر شده است که طبق تحقیقات کارشناسان این حوزه معادل هفتم یا احتمالاً هشتم آبان در تقویم کنونی ما می باشد. . .
3. معنای این روز چیست؟ جدای از آن در سطح جهانی، کوروش کبیر روشی را برای اداره کشورها به رسمیت می شناسد که در آن شهرهای تابع یک پادشاه مستعمره او نمی شوند (ویران نمی شوند و مردم به بردگی نمی روند) و از حقوق یکسانی برخوردار می شوند. و آزادی پرستش خدایان و زبان ها رعایت می شود و به ویژه امنیت و آرامش در منطقه برقرار می شود تا با ظهور پادشاهی جنگاور در جایی از این منطقه، به ورطه سقوط نرود. . درگیری و نبرد و به این ترتیب نوع خاصی از سیاست در تاریخ جهان شکل خواهد گرفت که آن را به نام «سیاست ایرانی» می شناسیم. در سطح ملی، پادشاهی های رقیب منطقه برای اولین بار در کنار هم یک امپراتوری می سازند که در واقع پایگاه جغرافیایی ایران است که به نام بخش هایی که هزاران سال از آن جدا شده اند، «ایران» می نامیم. و برای اینکه آن را با ایران سیاسی کنونی اشتباه نگیریم آن را «ایرانزمین» می نامیم. پس در واقع این روز سرآغاز تأسیس ایران است و روزی است که همه شاهان و شاهنشاهان و سرداران بزرگ تاریخ ما در طول تاریخ همواره برای احیای آن تلاش کرده و آرمان این وحدت را داشته اند. در سر آنها
4. بیش از یک دهه است که این روز، هفتم آبان، روز بزرگداشت کوروش بزرگ و ایران جاوید برای جمعی از ایرانیان شده است که با تجمع در پاسارگاد، آرامگاه آن شخصیت تاریخی تجلی می یابد. شاید یادداشت های کوتاه دکتر انوشیروان کیهانی زاده در موضوع تاریخ که زمانی در روزنامه های «همشهری» و سپس «ایران» منتشر شد، این توجه را برانگیخت، اما قطعاً ماجرای ساخت سد سیوند و نهضت ملی بود. برای اعتراض به برداشت آب که این مناسبت را نشان داد، علنی شد. حالا مهم نیست این روز جهانی است یا نه، یا مردم و سازمان ها سعی در انتقاد از کوروش کبیر یا اصالت آرامگاه او دارند یا نه. اگر صادقانه بخواهند این بحث ها را در محافل علمی و دانشگاهی مطرح کنند، نه در رسانه ها به طور علنی و نه با کمک رسانه های ملی یا سازمان هایی که بودجه خاصی دارند، که برای اکثر افرادی که این شخصیت را تحسین می کنند، بی احترامی است ; تنها فردی که بر اساس تحقیقات فراوان در کتب همه ادیان ابراهیمی بزرگ بوده است – و بارها مؤسسات عمومی و حتی دانشگاهی خواستار ثبت ملی این روز یا حداقل احترام دولت و حکومت شده اند. نهادهایی که نه تنها به این دلیل انتخاب شده اند که در تضاد با امنیت است. اهمیت ملی ندارد، بلکه انسجام ملی را تقویت می کند. درخواستی که علیرغم اطلاعیه هایی مبنی بر تشکیل کارگروهی در این خصوص در استانداری فارس بی پاسخ مانده است و هر ساله درگیری هایی به وجود می آید که به درد هیچکس نمی خورد.
* دبیر رصدخانه آثار فرهنگی و طبیعی ایران
۲۵۹
