محمدعلی بهمنی یار شعر و ترانه و شاعران و آهنگسازان جوان ما بود. او از نوجوانی کار خود را در چاپخانه ها آغاز کرده بود و تمام عمرش را با کاغذ، مرکب، قلم، چاپ، صحافی، کتاب، شعر و شاعر گذرانده بود.
…
دوستی من با بهمنی حدود 50 سال پیش شروع شد. از خیابان نظام آباد. ایستگاه اسلامی او آنجا کتابفروشی به نام «ناشر چکیده» باز کرده بود و من که دانش آموز بودم و در دبیرستان هم تدریس می کردم – نویسنده هم بودم و سال قبل کتاب «گشت و زنگوله» من چاپ شده بود – به اینجا می رفتم. کتابفروشی کتابفروشی و در این سفرها با بهمنی با هم دوست شدیم و او 3 کتاب از من را در انتشارات «چاکیده» منتشر کرد. می گویم سال 1356. کتاب های «گشفیل» / «سایه سانگو» و یک کتاب دیگر.
محمدعلی بهمنی شاعر، آهنگساز و هنرمندی فروتن و دوستی بعید بود. گاهی اوقات ما به ندرت همدیگر را می دیدیم، اما هر بار که می دیدیم، از دیدار شما خسته نمی شدیم!
یادم هست سال 56 با هم به «شب شعر اخوان ثالث» رفتیم که در شعر و نثر و منظوم و کلام رند دود جهانی بود و چه شب عزیزی برای من بود. خوب یاد محمدعلی بهمنی افتادم. در آنجا او برای اولین بار شعر خود را “خرچنگ مرداب” خواند:
در این دوران حماقت
درود بر کفر گویان
…
مدت ها بود که بیمار بود. با این حال، گاهی برای اینکه دل کسی را نشکند، جایی به مجلس شعر می رفت و با اینکه می خواستم به دیدارش بروم، نمی خواستم خلوتش را به هم بزنم. آخرین باری که با او تلفنی صحبت کردم حدود 3 ماه پیش بود که باید شراکت کنیم. گفت: شما انجمن را تشکیل دهید من هم شرکت می کنم. اکنون انجمن در حال شکل گیری است. اما او دیگر در آن شرکت نمی کند. او نیز مانند محمد علی علومی در این نیت با من بود; اما او خیلی زود رفت.
صبح همان روز (شنبه 18 شهریور) با محمدعلی بهمنی تماس گرفتم. اما تلفنش در دسترس نبود. لرزیدم پیام دادم.
اما متأسفانه دیگر نه صدایش را شنیدم و نه پیامم را دید.
درگذشت این شاعر عزیز را به خود و «محمود لشکری» و سایر عزیزان و ادبای ایران تسلیت می گویم.
چگونه می توانم لحظه ام را توصیف کنم؟
برای این همه فانتزی ناباورانه
به شب نشینی خرچنگ های باتلاقی
چه نوع رقص ماهی آهسته و رویایی؟
…
با اکراه و دردناک
5757
