به گزارش خبرگزاری فارسیرو، ماجرا چندان طول نکشید و اکبر عبدی که در آن سال ها از مصاحبه طفره می رفت، با مجله فیلم که در شماره 110 شهریور 1370 منتشر شده بود، گفت و گوی کوتاهی داشت.
به گزارش همشهری آنلاین، عبدی به عنوان یکی از پردرآمدترین بازیگران آن سال های سینمای ایران، در گفت وگویی که عنوانش معروف شد و اینگونه به یادگار مانده بود، از خود دفاع کرد: «دوست تهیه کننده ای که «باید» پیش من بیاید تو بازی می کنی. در فیلمم، فیلمنامه را خواندم و متوجه شدم که حضورم در فیلم فقط برای فروش است… رک و پوست کنده به تهیه کننده گفتم، تو می خواهی من یک برده با نیت باشم تا فیلمت را بفروشم، من یک دستمزد می خواهم یک میلیون و پانصد هزار تومب… آیا من حق ندارم کار درستی انجام دهم که باید خودم را قنداق کنم، پستانک را در دهانم بگذارم و در کالسکه بنشینم؟ دوستان موضوع را به ارشاد و مطبوعات بردند.
عبدی که یکی از گران قیمت ترین بازیگران آن زمان سینمای ایران بود با بیان اینکه بیشترین دستمزدش 300 هزار تومان بود گفت: در فیلم «مدرسه پیرمردها» دستمزد من 300 هزار تومان بود که فکر می کنم بالاترین دستمزد من است. تا به حال دریافت کرده اند.” اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970 اوج دوران روزنامه های هفتگی بود. هفته نامه های ورزشی اجتماعی که معمولاً صفحه هنری داشتند و عمدتاً به حاشیه می پرداختند.
در تابستان 70 یکی از این موضوعات بحث حقوق اکبر عبدی بود که جرقه اعتراض او را برانگیخت. چرا این دوستان مطبوعاتی بررسی نمی‌کنند که دستمزد من در فیلم‌های قبلی‌ام چقدر بوده است؟ من در «اجاره نشین‌ها» که حدود 60 میلیون تومان فروخته است 47 هزار و 500 تومان و در «و ایران» 190 هزار تومان دریافت کردم. 2 سال کار و 160 هزار تومان در دلشادگان چرا هیچکس از این حرف نمی زند؟ و جمله کلیدی اکبر عبدی که عنوان مصاحبه نیز از آن گرفته شده است: «به تهیه کنندگانی که به ارشاد می روند به من خبر می دهند که فلان مقدار حقوق گرفته ام، می گویم اگر قرار باشد حق داشته باشند که یک نفر شوند. میلیونر با یک فیلم، چرا من حق دارم؟” نباید بگیرمش؟”
۲۴۵۲۴۵
