جلال آل احمد مردی که هرگز ساکت نمی نشست!
به گزارش خبرگزاری فارسیرو، آل احمد را می توان تاثیرگذارترین روشنفکر زمان خود دانست. زندگی و روزگار او از نظر ساختار اندیشه سیاسی و عقیدتی، در ارتباط با ساختن نظام سیاسی و اجتماعی، شاهد یکی از مهمترین دورههای تاریخ معاصر ایران بود. آل احمد، نامی که همواره با روشنفکران متعهد گره خورده است، چهره مشهور نسلی بود که سایه سیاست، سنت و مدرنیته را به دوش می کشید.
به گزارش فرارو، زندگی او بازتابی از یکی از حساس ترین دوره های تاریخ معاصر ایران بود، دوره ای که ساختارهای ایدئولوژیک و اجتماعی در تضاد دائمی بودند. آل احمد در دهه های پرتلاطم 1330 و 1340 نه تنها با قلم، بلکه با گفتار و قیام خود علیه جریان های حاکم، نقشی بی بدیل در تغییر فضای فکری و فرهنگی ایران داشت.
آل احمد از درگیری های سیاسی و فکری به عنوان آینه ای از جامعه خود بیرون آمد. او که ابتدا در حزب توده به دنبال عدالت و رستگاری مردم بود، خیلی زود به واقعیت تلخ این حزب پی برد و آن را رها کرد. او که از سیاست رایج سرخورده شده بود، خود را وقف ادبیات کرد، اما هرگز دغدغه های اجتماعی و سیاسی خود را رها نکرد. آثار او مانند غرب زدگی بیانگر مواجهه او با فرآیندهای نوسازی وارداتی است که هویت ملی-اسلامی ایران را به حاشیه می برد.
آل احمد روشنفکری را فقط در چارچوب بومی سازی می دید; راهی که طی کرد بازگشت به سنت های اسلامی- ایرانی بود. او معتقد بود هرگونه همکاری با رژیم پهلوی خیانت به مردم است. نگاه انتقادی او به مدرنیته غربی نه تنها در آثار مکتوب، بلکه در سبک زندگی و کلامش نیز منعکس شده است. در مواجهه با غرب زدگی، احیای دین را تبلیغ می کرد که به دور از خرافات و تحجر بود و توانایی هدایت جامعه را به سوی ترقی و عدالت داشت.
جلال آل احمد نویسنده ای بود که ادبیات را ابزار مبارزه می دانست. سفرهای او به خارج از کشور و تأملاتش در ساختارهای اجتماعی سایر ملل، او را به این باور رساند که پیوند میان نظام های سیاسی استبدادی و گفتمان غربی عامل اصلی انحطاط فرهنگی ایران است. در مواجهه با این تهدید، او اهمیت هویت محلی و بازسازی اجتماعی را برجسته کرد.
جلال آل احمد مردی بود که هرگز آرام نمی نشست. او که همیشه در صف مقدم مبارزه با استبداد و غرب زدگی قرار داشت، روشنفکری را از تئوری به عمل رساند. میراث او در میان روشنفکران و نسل های جدید به عنوان الگوی تعهد و استقلال فکری زنده است. یادآور این واقعیت است که اندیشه اگر با آرمان ها و عمل پیوند نداشته باشد در طوفان تاریخ گم می شود.
۲۴۴۲۴۵