عباس عبدی در روزنامه Etemad نوشت: “اولین کاری که باید انجام شود قرار دادن قوه قضاییه در تاریخ است. به نظر می رسد که به دلیل وضعیت نسبی و اعتبار دستگاه و به دلیل عملکرد آقای آجی ، برخی از موسسات و موسسات به دنبال آن هستند تا دستگاه را باز کنند تا تاریخ را باز کنند و پشت آن پنهان شوند.
این رفتار به ضرر قوه قضاییه است ، به خصوص که در دادستان است. مرحله ای که نسبتاً سریع و شاید در قوه قضاییه باشد ، اما بیشتر این پرونده ها به دادگاه و دستور ختم نمی شوند. به نظر می رسد که آقای آجی باید روش نسبتاً واضح و واضح را در نظر بگیرد.
نکته سوم ؛ معیارهای حسابرسی و سانسور در ایران. همه این معیارها طعم خوبی و اختصاصی دارند و همانطور که یکی از سیاستمداران اصول گفت ، اگر قرآن به عنوان یک کتاب معمولی داده می شد ، احتمالاً مجوز ندارد و من شک ندارم که نهج آلباگا قطعاً مشمول این ممنوعیت خواهد بود. حتی در امور اخلاقی ، همین موضوع نیز صادق است.
نکته چهارم ؛ این محدودیت ها معنی ندارد. یک سریال طولانی را می توان برای چند ثانیه مورد سؤال قرار داد ، اما این سریال و اشاره به آن به حقوق مردم را بکشید ، اما مهمتر از همه ، وجود سریال های مخرب در رسانه های غیررسمی که میلیون ها نظر دارد و در صورت عدم گفتن ، برای حمایت از سری ترکیه ، سریال های ملی و تولیدات فرهنگی را تبلیغ می کند. رفتار این امر برای نشان دادن نیروی ما فقط به تولید کننده داخلی چیست؟ پیام واضح این رفتار ترک ایران و انجام آنچه او می خواهد است. افرادی که به همه آنها دسترسی دارند. این ظلم تولید کننده ملی است.
و سرانجام ، بیشتر اعضای جامعه آنچه را که فرمول سازهای خط مشی قرمز خود می دانند را پشت سر گذاشته اند. هم نظری و هم رفتاری و هم در دسترس برای تولید فرهنگی مطلوب آن. “خانه ویران شده است/ خواجه در نقش ایوان است.” نگاهی به محصولات پرشور جامعه ایران امروز بیندازید تا دریابید که چگونه این ممنوعیت باعث شده است تا افراد و جوانان با استفاده از محصولاتی که ده سال پیش در نظر گرفته شده اند. ما امیدواریم که هنگام بررسی این رویکردها و رفتارها ، امنیت را به تولید فرهنگی برسانید ، قدرت قضایی این میدان پرخاشگر را از بین ببرید ، همه تولید کنندگان را در یک صلاحیت سازنده قرار دهید و در نهایت از شبکه ها و سری های مبتذل ترکی استفاده نکنید.
21302
