کلود للوش کارگردان کهنه کار فرانسوی در فیلم جدیدش «بالاخره»، داستانی پیچیده و احساسی درباره وکیلی است که با مرگ حقیقت دست و پنجه نرم می کند، اما طرفدارانش چیزهای زیادی برای لذت بردن خواهند یافت.
به گزارش مهر به نقل از ورایتی، پنج سال پیش کلود للوش نویسنده و کارگردان فرانسوی با «بهترین سال های زندگی من» که دنباله رمان محبوبش «یک مرد و یک زن» در سال 1966 است، به بزرگترین موفقیت حرفه ای خود دست یافت. بازگشت از بسیاری جهات، این فیلم مرثیه به نظر می رسید زیرا آخرین حضور دو ستاره آن، ژان لوئیس ترنتینان و انوک امه بود. از آن زمان تاکنون، للوچ 3 فیلم ساخته که آخرین آنها «بالاخره» یا «بالاخره» برای این فیلمساز 86 ساله چیزی شبیه به یک خلاصه حرفه ای به نظر می رسد.
«سرنجم» پنجاه و یکمین فیلم این فیلمساز امسال در بخش خارج از رقابت جشنواره ونیز به نمایش درآمد و در کنار آن جایزه یک عمر دستاورد هنری به للوچ اهدا شد. اولین نمایش این فیلم که شاید فقط برای وفادارترین طرفداران کارگردان قابل درک باشد، برای 13 نوامبر در فرانسه برنامه ریزی شده است.
در حالی که ممکن است طرفداران و دنبال کنندگان آثار او از تفکیک جوک ها و ارجاعات مختلف فیلم به آثار خود للوچ لذت ببرند، زیرا در این فیلم او بار دیگر به خود و آثار بزرگی که از خود بر جای گذاشته نگاه می کند، مخاطبان جدید ممکن است این موارد را از دست بدهند. لحظات
«سرانجام» به شخصیت‌ها، موضوعات داستانی و حتی کلیپ‌هایی از «Money Money Money» در سال 1972 و «سال نو مبارک» در سال 1973 می‌پردازد، هر دو فیلم جنایی با بازی ستاره ایتالیایی لینو ونتورا به عنوان فلاش بک.
قهرمان فیلم جدید، وکیل میانسال لینو کاسارو (با بازی کمدین معروف کد مراد) نام مشترکی با بازیگر جنایی حرفه ای «مانی مانی مانی» دارد. شاید نظر للوچ متوجه دوگانگی انسان باشد، اما توضیح ساده تر این است که اولی پدر دومی است که با ماجراجویی های مبهم خود به سمت راست قانون کشیده می شود.
داستان در مورد لینو جونیور، وکیل موفقی است که با یک بازیگر مشهور بسیار جوانتر به نام لیا (السا زیلبرشتاین) ازدواج کرد، اما ناگهان از دروغگویی خسته می شود و همه چیز را رها می کند تا به تنهایی با پای پیاده در سراسر کشور سفر کند. به نظر می رسد این تصمیم نتیجه یک بیماری مغزی مرموز در فیلم باشد که ناگهان مانع از دروغ گفتن وکیل مدافع موفق می شود. رنجی که عواقب خاصی برای حرفه و ازدواجش دارد.
در اینجا یک فروپاشی عصبی جدی تری نیز وجود دارد، و از آنجایی که او در طول سفر اپیزودیک خود با افراد مختلف ارتباط برقرار می کند، حال و هوای عجیبی در سراسر فیلم وجود دارد، مانند برخی از فلاش بک های تصادفی به جنگ جهانی دوم، همانطور که در موسیقی به نظر می رسد، جاز ویژگی های شلوغ و شاد. ابراهیم معلوف نوازنده سرشناس شیپور.
خود کارگردان درباره این فیلم گفت: «بالاخره» بدون شک فیلمی درباره فرانسه است، بلکه درباره فرانسوی ها، درباره خانواده، درباره آزادی، درباره تنهایی، درباره ظواهر، درباره موسیقی، درباره سینما.» و شخصیت لینو از آثار درخشان الهام گرفته شده است. وکلایی مانند رابرت بودینتر و اریک دوپونت مورتی.
Boyd van Hooij از اسکرین دیلی درباره این فیلم نوشت: شادی محض و تسلط سینمایی للوچ در پشت دوربین به ویژه در همان ساعت اول با تدوین توسط استفان مازالاگ، که شایسته است اعتبار ویژه ای برای زنده نگه داشتن همه لایه های روایت است، مشهود است.
یان لومهولت از Sine Europe این فیلم را ترکیبی از بهترین موفقیت‌ها خواند که در کوله‌ای از حقه‌های قدیمی بسته‌بندی شده‌اند.
آلبرتو کرسپی از Repubblica به فیلم 4 ستاره از 5 ستاره داد و نوشت: فیلم جدید او با وجود پایان کندی که دارد، سرگرم کننده و مهمتر از همه غافلگیر کننده است.
مووی پلیر به این فیلم 3 ستاره از 5 ستاره داد و آن را فیلمی نیمه موفق خواند و نوشت: فیلم للوچ می تواند ناپایداری وجود انسان را نشان دهد. نمایشی که بدون فیلمنامه خوانده می شود، اما بداهه است، مانند کنسرت جاز بین جهش های مداوم بین واقعیت و تخیل، فیلم با مبارزه ای ناپایدار برای متوقف کردن روند شناسایی مخاطبان سردرگم و نه همیشه شاد به پایان می رسد.
5757
