به گزارش فارسیرو روزنامه جمهوری اسلامی وشت: این وصیت نامه ها خطاب به خود مردم بوده و هیچ اشاره ای به نهادسازی در این زمینه نشده است. شاید نسل کنونی آن وصیت نامه ها و نامه ها را ببیند و بخواند و حتی زبان به انتقاد باز کند که چرا با اختلاس ها و تحقیرهای خاص برخورد نکردند که باید گفت در آن زمان چیزی به این نام و عظمت نداشتیم. همه . یقیناً اگر موردی پیش می آمد در هزاران وصیت از آن اجتناب می شد.
در آن زمان مفاسد اقتصادی به صورت احتکار ظاهر شد که فراگیر نشد و به سرعت با آن مبارزه شد. گاهی شاهد گران فروشی بودیم که جواب تبلیغات و تعزیه را می داد. در نمای فروشگاه های گران قیمت و انحصاری پرده هایی با کتیبه گذاشته شد و این سیاست تبلیغاتی بسیاری از مردم را از میانه خطا خارج کرد. اما بیشتر مردم به اخلاق انقلابی پایبند بودند. خط ایثار که در جبهه نوشته می شد، در شهر و روستا قاریان زیادی داشت که قرائت آنها در رفتار عملی مردم نیز نمود پیدا می کرد.
هیچ کس مثل امروز دنبال اجاره نبود. اصلاً این کلمه عمر طولانی در ادبیات جامعه ندارد. تخصص و تخصص آنقدر منفور تلقی می شد که کمتر کسی حاضر بود روغن را روی خود بمالد. اگر بچه می خواست، پدر اجازه نمی داد. اگر پدر می خواست، فرزند از آن فرار می کرد.
در جامعه ای که مادر جگرگوشه را با ریاکاری اش آشنا می کرد جای این جهل نبود. بنابراین اگر حجاب را توصیه می کردند به معنای چشم پوشی از سایر حرام ها و ناهنجاری ها نبود، بلکه این گونه بیماری ها همه گیر نبودند. هنوز هم حجابی است که ما بیش از همه آرزویش را داشتیم و به او وصیت کردیم. هر چیزی باید در بازه زمانی خودش مطالعه شود.
بدانیم که شهدا نسبت به همه گناهان و ناهنجاری ها حساس بودند. آنها به همه تعهدات حسادت می کردند. قطعاً اگر آن وصیت نامه ها و نامه ها امروز نوشته می شد، فهرست مطالبات فرق می کرد. پرهیز از اختلاس، شوونیسم، خویشاوندی، پارتی بازی، جناح بندی، سنگ اندازی، فحش، بد زبانی، بدنویسی، تحقیر، تخریب و… جایگاه ویژه ای داشت.
21302
