اوه ، از دشت منحصر به فرد امید/ برای بهمن رجابی ، که با تنهایی زندگی می کرد و درگذشت ++

Navidi Atta: قبل از حسین تهانی ، Tombak در موسیقی ایران جای خوبی نداشت ، اما با تأثیر استاد Abolhassan Saba ، او توانست Tombak را به عنوان ابزاری مستقل و مشخص در موسیقی ایران ببرد. در زمان سلطنت حسین تهران و پس از او ، موسیقی دانان و معلمان برجسته در حوزه تامباک ظاهر شدند که هر یک از آنها سبک خاص خود را داشتند ، یکی از آنها. وی سالها در اصلاح جنبه های فنی ساز Tombak و ترویج جایگاه خود در موسیقی ایران را گذراند. او نقش هر دست را در توباک به طور مستقل مشاهده کرد و در مدرسه خود ، این استقلال دو دست منجر به ریتم های پیچیده تر و فنی شد.

رجابی روحیه شورشی و عصیانگر داشت و این روح در کلاس حسین تهران زنده نماند. اگرچه او فقط چهار ماه در کلاس Amirnasser طول کشید ، اما او همیشه او را یک معلم واقعی Tombak می دانست و به دلیل او بود. افتتاح امیرناسر معلم دلسوز بود که بسیاری از هنرمندان از جمله بهمن رجابی ، مورتزا آیان و محمد اسماعیلی را به جامعه موسیقی معرفی کرد. هر یک از این هنرمندان تأثیر معلمان زمان خود را گرفتند.

روح شورشی جوانان رجابی او را به یک شخصیت منحصر به فرد تبدیل کرد و همچنان به شکل “بهمن و رجابیر” زندگی می کرد. دیدگاه آرمانگرایانه زندگی و روح مبارزه با قیام ، او را به فردی شبه نظامی تبدیل کرد که تحمل آن را نداشت. این روح پس از حبس آن تشدید شدبشر او از ریاکاری روزانه متنفر بود و بیشتر از بازی می نویسد و صحبت می کرد. او تمایلی به بیان صریح و گاهی اوقات ، به حدی ، آنقدر که حتی از نزدیکترین دوستان و دانش آموزان خود لذت می برد ، تمایلی نداشت.

احمد شملو او را مجذوب خود کرد و خودش شعرهایی نوشت که به وضوح در اشعار او دیده می شد.

در دهه های آخر زندگی خود ، رجابی زندگی سختی را پشت سر گذاشت و تنهایی را برای برقراری ارتباط با دیگران ترجیح داد. او فقط با یک دایره محدود از هنرمندان همراه بود و زندگی خود را از طریق یک خانه اجاره ای سپری می کرد و سالها از خانواده و فرزندانش جدا می شد. نرخ او نیز منحصر به فرد بود: او هر دانش آموز را به طور جداگانه به اتاق کوچک خود دعوت کرد و بر اساس ظرفیت مالی دانش آموز ، نرخ ثبت نام را دریافت کرد ، بدون اینکه سایر دانش آموزان از پرداخت دیگران مطلع شوند. این روحیه رضایت او را هر سال نیازمندتر می کند تا خانه های خود را افزایش دهد ، اما هرگز آرمان های خود را ترک نکرد.

بهمن رجابی در طول دوران هنری خود ، علاوه بر آموزش شاگردان برجسته ، نوشتن کتاب های ارزشمند و ارائه کنفرانس های زیادی ، کارهای یادآوری خود را انجام داد که بر موسیقی ایرانی می درخشد. عملکرد وی در قطعه “سواران دشت Omid” توسط حسین آلیزاده سالها به الگویی و الگویی از موسیقی دانان و محققان Tombak تبدیل شده است.

در زندگی شخصی خود ، او همچنین از تعارف و تعامل متعارف دور بود و هرگز اجازه نمی داد نام وی از کلمه “معلم” استفاده کند و فقط به “Tombak Nawaz” اعتماد کند. رجابی سالها با تنهایی زندگی می کرد و به تنهایی درگذشت. شاید تنها عباراتی که روحیه و زندگی آنها را توصیف می کند شعر شفیعی است که سالها در خانه و پشت سر او روی دیوار بوده است:

یک ملحد و بی دین باشید
دشمن مردم و فتنه باشید
باید پاره شود
مردی که از زمان خود فراتر می رود

59243