امروز در تقویم ملی ما روز سینماست. سینما که برای اکثر ما هنر هفتم است، جادوی تصاویر و داستان هایی است که می تواند قلب ها را به تپش وادار کند و ذهن ها را به سفرهای دور ببرد. این هنر صنعت رسانه نه تنها ابزاری لذت بخش برای سرگرمی است، بلکه ابزاری قدرتمند برای انتقال پیام و شکل دادن به افکار عمومی است.
اما در این میان فیلمسازان ایرانی از دو حق اساسی خود محروم هستند. اولی حق اشتغال و دومی حق اشتغال مطمئن:
1) حق اشتغال
اصل 28 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید: هرکس حق دارد شغلی را که می خواهد انتخاب کند و این شغل مخالف اسلام، مصالح عمومی و حقوق دیگران نباشد.
دولت موظف است با رعایت نیازهای جامعه به مشاغل مختلف، فرصت های شغلی و شرایط مساوی برای اشتغال همه افراد ایجاد کند.
متأسفانه در مقررات و نظام های کنونی کشورمان، برخلاف ضوابط اساسی و قانون اساسی، اشتغال در سینما امتیازی است که طبق سلیقه کارگزاران دولتی از سوی دولت به افراد با شرایط اعطا می شود.
برای روشن شدن این محرومیت و تبعیض باید به این نکته توجه داشت که اشتغال در سایر رشته های صنعتی، کشاورزی و بازرگانی به گونه ای است که شخص حقیقی یا حقوقی پس از احراز صلاحیت فنی (تخصصی) توسط اتحادیه مربوطه (و نه توسط وزارت) وزارت کشور یا سازمان دولتی) در چارچوب یکی از نظام های مهندسی یا پزشکی یا حرفه ای، مجوز فعالیت دریافت می کند و در آن زمینه فعالیت می کند. و چنانچه فردی دارای پروانه کسب (حقیقی/حقوقی) در انجام خدمات و مسئولیت های تخصصی خود کوتاهی و یا تخلف کند، به شکایت شاکی در نهادهای انتظامی سامانه های صنفی مربوط رسیدگی می شود. برای توضیح این وضعیت باید گفت که پزشک، مهندس، تعمیرکار یا فروشنده پس از احراز شرایط شغلی و دریافت پروانه اشتغال برای انجام هر شیفتی نیازی به دریافت مجدد مجوز و پروانه کار از دولت ندارد. یا هر بخشی از فرآیند کاری شما متأسفانه این قاعده عقلانی و صریح در اساسنامه حاکم بر فعالیت های مهندسی، پزشکی و صنفی مستلزم ارزیابی و تأیید صلاحیت فنی یک بار توسط اتحادیه برای استخدام و توجه به تخلفات احتمالی یا کاستی های حرفه ای از سوی دادگاه های انتظامی صنفی در بخش استفاده از فرهنگ و هنر به طور کلی و در بحث ما سینما جاری نیست. مدیران عکاسی و کسانی که در حوزه هنری فعالیت می کنند مجبورند برای هر فعالیت کاری و گاه برای هر بخشی از روند ساخت اثر خود از نهاد دولتی مجوز بگیرند. صدور این مجوزهای بی پایان همواره و بسته به سلیقه مدیران و کارشناسان وزارت ارشاد و در سال های اخیر فراتر از وزارت ارشاد مطرح بوده است. و این بدان معناست که فیلمسازان ایرانی بر خلاف موازین اساسی قانونی و نص صریح ماده 28 میثاق ملی به ناحق از حق فعالیت در سینما محروم شده اند. این ظلم ناشی از نگرش منسوخ به اشتغال به عنوان اعطای امتیازات دولتی به مردم است، در مقابل نگرش خردمندانه اشتغال به عنوان حق خدادادی مردم در عرصه فرهنگ و هنر.
این روزها بعید می دانم جز در چند کشور دور از تمدن، با فعالان و کارگران صنعت هنر و سینما چنین کنند. درست و بجاست که احراز هویت و پروانه اهالی عرصه سینما مانند سایر فعالیت ها و مشاغل توسط نظام صنفی مربوطه صادر شود و فیلمسازان شهروندانی بالغ و خردمند محسوب شوند که می توانند در سینما تولید و خلق کنند. پیروی از قوانین و مقررات
2) بیمه بیکاری
بر اساس آمارهای موجود، نتیجه کلی استخدام فیلمبردار در بهترین شرایط اعطای پروانه ساخت توسط دولت، چهار ماه استخدام در هر هجده ماه است. از سوی دیگر، سبک زندگی مورد انتظار جامعه از سینماگران با متوسط درآمد سالانه آنها همخوانی ندارد و سینماگران به ناچار روزهای خود را با سرخوشی از سیلی سپری می کنند. بر این اساس تضمین امنیت شغلی سینماگران یکی از اولویت های همیشگی مطالبات سالن های سینما در سال های اخیر بوده است. رعایت حقوق مادی نویسندگان در هر زمان نمایش آثارشان (در تلویزیون، سینما، اینترنت و …)، خرید به موقع و به موقع حقوق آثار سینمایی، ایجاد ارزش افزوده در نیروی انسانی با آموزش مستمر و در نهایت بیمه بیکاری. یکی از مولفه های موثر امنیت شغلی است.
بر اساس اصل 29 قانون اساسی «بازنشستگی، بیکاری، کهولت، از کارافتادگی، از کارافتادگی، تردد، حوادث و سوانح، نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و معالجه و مراقبت‌های پزشکی» امری همگانی و الزامی است. خانه سینما در بهمن 87 از معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درخواست کرد تا سرمایه اولیه برای تشکیل صندوق بیمه بیکاری سینماگران را تامین کند. سرمایه اولیه درخواستی معادل تولید دو فیلم بوده است. آن سال ها با رایزنی ها و پیگیری های متعدد دفتر رئیس دولت وقت و سپس شورای اسلامی به جایی نرسید و کمتر از دو سال بعد با دستور وزیر فرهنگ و ارشاد وقت سینما تعطیل شد. ارشاد اسلامی. از آن زمان تاکنون این حق امنیت شغلی و بیمه بیکاری مطالبه هرساله سینماها به مناسبت روز ملی سینما است که گوش دولت ها شنیده نشده و بی ربط شده است.
5757
