از محمدرضا شجریان تا فرزاد فرزین/ این هنرمندان به کمک مردم شتافتند

به گزارش خبرگزاری فارسیرو، هر روز در دنیا اتفاقات مختلفی می افتد که به جان و مال مردم آسیب وارد می کند؛ از بلایای طبیعی مانند سیل، زلزله و طوفان گرفته تا جنگ و… در این میان بارها شنیده ایم که هنرمندان سرشناس و صاحب نام در این جریان ها با اهدای کمک های مالی به یاری مردم شتافته اند.

به گزارش ایسنا، این مشارکت ها را می توان هنرمندانی دانست که در مسئولیت اجتماعی خود عمل می کنند. شاید هر یک از ما به عنوان یک شهروند و عضو یک جامعه دارای نوعی مسئولیت اجتماعی هستیم که با توجه به موقعیت اجتماعی یا شرایط مختلف متفاوت است.

همه ما اعضای یک ساختار بزرگ و به هم پیوسته هستیم، که ما را ملزم می کند در هنگام وقوع حوادث تکان دهنده در جامعه بی تفاوت نباشیم. چنان که سعدی می گوید: «وقتی یکی از اعضا رنج می برد، زمان به اعضای دیگر رحم نمی کند».

هنرمندان نیز بخشی از این جامعه هستند و زمانی که در روزهای سخت به یاری هموطنان خود می شتابند، مسئولیت اجتماعی خود را انجام می دهند.

از طرفی این اقدام شما می تواند دیگران را تشویق کند که نسبت به اطرافیان خود بی تفاوت نباشند و بدین ترتیب دایره وسیع تری از افراد تشکیل شود که مسئولیت اجتماعی خود را انجام می دهند.

البته این نوع اقدامات در دنیا مرسوم است و تیلور سویفت اخیراً پنج میلیون دلار به قربانیان طوفان میلتون که جان و مال خود را از دست داده اند کمک کرده است.

اما در ایران حداقل از سوی اهالی موسیقی از این دست موارد کم نبوده و پیش از این هنرمندان دیگری مانند محسن چاوشی، مصطفی راغب و رضا صادقی به کمک زندانیان جرایم غیرعمد شتافته اند. و یا در موارد دیگر مانند برگزاری کنسرت و پرداخت عواید ناشی از زلزله. قربانیان و برگزاری کنسرت خیابانی به مسئولیت اجتماعی خود عمل کرده اند.

مصطفی راغب (خواننده) تیرماه امسال یک میلیارد و 500 میلیون ریال به ستاد دیه استان یزد برای آزادی چند زندانی جرائم غیرعمد کمک کرد.

همچنین طبق اعلام ستاد مرکزی مهریه کشور، محسن چاوشی با انتشار فراخوانی توانسته از کمک های مردمی برای حمایت از ۱۱۰ زندانی مالی محکوم به پرداخت مهریه جرایم غیرعمد دریافت کند. 665 میلیون تومان جذب شد. البته چاوشی سال هاست که تنها با انتشار پستی از طریق اینستاگرام حمایت های مالی قابل توجهی را برای نیازمندان جمع آوری کرده است.

یکی دیگر از این افراد رضا صادقی است که از انجام هر کاری که در توان دارد ابایی ندارد. به عنوان مثال در اسفندماه سال گذشته در یک مراسم خیریه برای کودکان کارگر در برج میلاد کنسرت برگزار کرد و یا پیش از آن در جشنواره گلریزان شهرستان اردکان به ویژه برای آزادی زندانیان جرایم غیرعمد اجرا داشت.

داوود آزاد همچنین سال ها کنسرت های زیادی را برای زندانیان در زندان اجرا کرده است و در این باره گفت: سال هاست که فعالیت های خیریه را آغاز کرده ام، به همه شهرها می روم، به زندان های آنها سر می زنم و به صورت رایگان برای زندانیان اجرا می کنم. در بسیاری از زندان های ایران، به نظر من، اگر به دنبال استفاده از آن به عنوان خبر و خودنمایی نباشیم، شنیده ام که برخی از دوستان نوازنده ما کنسرتی با قیمت بسیار بالا برگزار کرده اند کنسرت نیست “فروخته شد. کنسرت را لغو کردند و اعلام کردند که وضعیت مردم خوب نیست، کنسرت خود را لغو کردند و گفتند می خواهند در خیابان کنسرت برگزار کنند.”

و یکی از معروف ترین اقدامات در بین هنرمندان به کنسرت «همناوا با بام» در سال 1381 برمی گردد که در آن هنرمندان مشهور موسیقی ایران از جمله حسین علیزاده، کیهان کلهر و همایون شجریان حضور داشتند. کنسرت همناوا با بم برای کمک به زلزله زدگان شهر بم و همدردی با مردم شهر بم بود.

البته انجام این مسئولیت های اجتماعی همانطور که گفته شد می تواند انواع مختلفی داشته باشد و شاید در موارد دیگر مسئولیت اجتماعی هنرمند شامل ساختن آهنگی در نقد وضعیت کنونی جامعه باشد و اگر هنرمندی این گونه عمل نکند یک سیل نقد برای شما ارسال خواهد شد. شاید حتی زمانی که بلایای طبیعی رخ می دهد، هنرمندانی که به کمک مردم می شتابند، ابزاری برای انتقاد از دیگرانی شوند که کمک خاصی نمی کنند.

به هر حال، اشتباه نیست که به هنر نه تنها به عنوان نوعی خلاقیت زیباشناختی نگاه کنیم. بلکه پیام های ضمنی و صریح اجتماعی و سیاسی آن را بررسی کنیم. قرن بیستم شاهد تغییرات فاجعه‌باری مانند دو جنگ جهانی، جنگ سرد ایدئولوژیک، پایان استعمار، جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده و تأکید بر حقوق اقلیت‌های نژادی، جنسی و مذهبی در جوامع غربی بود.

ناگهان هنر با دور شدن از ریشه های زیبایی شناختی خود به محملی برای دگرگونی اجتماعی و سیاسی تبدیل شد. مسئولیت اجتماعی به عنوان معیار شایستگی و برتری هنری پذیرفته شده است. ادبیات، نقاشی، موسیقی یا سینما، مردم به جای قدردانی از برتری خلاقانه هنر، به دنبال عامل مسئولیت اجتماعی هنر هستند. بنابراین، هیچ نویسنده‌ای نمی‌تواند امیدوار باشد که فقط با نمایش مهارت‌های نوشتاری با کیفیت، برنده جایزه نوبل شود، زیرا محتوا مهم‌تر از سبک است. هیچ فیلمسازی نمی تواند برنده اسکار شود مگر اینکه به یک موضوع مهم اجتماعی یا سیاسی روز بپردازد.

۲۴۴۲۴۵