شب پنجم سوره برگزار شد. شبی که انتظار می رفت مراسمی برای نشان دادن دستاوردهای هنری و مناظر فرهنگی باشد ، اما مهمتر از همه آن شبیه یک گزارش مدیریتی بود. حمید رزا جعفاریان ، رئیس سازمان سینمای سوره ، با شور و شوق این سریال ، پنج نوروز و پنج سال فعالیت صحبت کرد و به دنبال برجسته کردن حجم تولید و کمیت سازمان بود. با این حال ، سؤال اساسی باقی مانده است: آیا پروژه می تواند تعداد سری و آمار فروش را جایگزین سینمای زنده ، خلاق و مؤثر کند؟
تمرکز بر تولید کودکان و نوجوانان یک گام ارزشمند است و می تواند بر آینده فرهنگی این کشور تأثیر بگذارد. اما شکاف بین کمیت و کیفیت هنوز هم قابل توجه است. بسیاری از آثار فاقد جذابیت و نوآوری هستند و نمی توانند مخاطب را همراهی کنند. اگر بهبود کیفیت اولویت نباشد ، تمام این سودها در برخی از خطوط در گزارش های مدیریتی باقی می مانند و به نقطه عطفی در تاریخ سینمای ایران تبدیل نمی شود.
یکی دیگر از محورهای تأکید جعفاریان ، توجه موضوع فلسطین بود. موضوعی که بدون شک برای هویت فرهنگی سوره مهم است. اما محصولات موجود در این زمینه هنوز نتوانسته اند با جلسه عمومی ارتباط برقرار کنند. رویکرد شدید به ایدئولوژی ، بدون استفاده از جاذبه های هنری و روایی ، نتیجه ای معکوس دارد و دایره مخاطب را محدود می کند.
در گزارش های ارائه شده ، تعداد و نمودارها به جای کیفیت و تأثیر آثار مشاهده شد. در حالی که سینما با آمار زنده نیست. او با قصه گویی ، شخصیت پردازی ، نوآوری و تأثیر اجتماعی می میرد. ادامه این دیدگاه آماری باعث می شود خطر سوره از مأموریت فرهنگی وی جدی تر شود.
ضعف دیگر غیبت جدی در عرصه بین المللی است. محدود کردن بازار داخلی خطر بزرگی برای فروش و تأثیر آثار است. در دنیای امروز ، سینما فقط می تواند پیام خود را با ارتباطات جهانی دوام آورد. با این حال ، جلسه اخیر بیشتر به عنوان یک جلسه تبلیغاتی یک جاده بود تا صحبت و گوش دادن به صداهای مختلف. فقدان دیدگاه های متنوع و مهم ، خطر تکرار ایده ها و کاهش نوآوری را افزایش می دهد.
در همین حال ، می توان آن را با ظرفیت کمتری تکان داد: حضور دانشمندان مذهبی با تجربه فقهی و فرهنگی. استفاده از “فقه پویا” در فرایند تولید می تواند بسیاری از محدودیت های نظارتی را به صورت خلاقانه برطرف کند. چنین ارتباطی پلی بین آرمان گرایی و جذابیت هنری ایجاد می کند. آثار مبتنی بر خرد فقهی و تعامل با هنرمندان ، یک پیام فرهنگی و اخلاقی خواهند داشت و برای مخاطبان گسترده جذاب است.
کاربرد فقه پویا به ویژه در مشکلات حساس و ایدئولوژیک مانند فلسطین از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این رویکرد می تواند یک پیام ایده آل و در عین حال فاصله ای از قالب تبلیغات و تبلیغات برای ایجاد یک اثر معتبر و مؤثر داشته باشد. همچنین در زمینه کودکان و نوجوانان ، همکاری دانشگاهیان مذهبی با هنرمندان می تواند پایه و اساس تولید آثار اخلاقی و آموزشی غنی ، بدون قربانی کردن جاذبه های داستانی و فیلمبرداری باشد.
با این حال ، آیا سؤال اصلی است: سوره یک نهاد فرهنگی است یا دولت آمار و گرافیک؟ اگر نمی توانید آرمان گرایی ، جذابیت هنری ، مخاطبان گسترده و انعطاف پذیری فقه را متعادل کنید ، دستاوردهای پنج ساله شما چیزی بیش از گزارش های داخلی نخواهد بود و هیچ تأثیر واقعی بر سینمای ایرانی و جهانی نخواهد داشت.
شب پنجم سینمای سوره بیش از هر چیز دیگری تصویری از یک سازمان را بر اساس سازمان ارائه داد. سازمانی که تلاش های او ارزشمند است اما در دام “گزارش ها” به دام افتاده است. عزیمت ، استفاده فکری از توانایی های فکری و فرهنگی است ، به ویژه هنگام تعامل با دانشگاهیان مذهبی و استفاده از فقه پویا. تنها در این صورت محصولات سوره می توانند از تعداد اعداد و گرافیک عبور کنند و به داستانهای زندگی ، نوآورانه و مؤثر تبدیل شوند.
سینما با گرافیک و گزارش ها زنده نمی ماند. زندگی سینما در تاریخ خلاقیت و رابطه صمیمی با مخاطب است.
