“صدای فلزی” نشان دهنده یک سفر داخلی است

ششصد و بیست سال برنامه های خانه هنرمند ایرانی ، روز دوشنبه ، 6 اوت ، خود را به “صدای صدای فلزی” داریوش مردار اختصاص داد.
پس از طرح ریزی فیلم ، جلسه انتقاد با مشارکت بهمن عبداللهی (روزنامه نگار و منتقد فیلم) برگزار شد. این برنامه مسئول برنامه بود.
این جلسه به تجزیه و تحلیل محتوا ، ساختار روایی ، طراحی صدا و فلسفه زندگی در سکوت اختصاص یافته است.
“صدای فلز” داستان یک نوازنده به نام روبن است که به تدریج استماع خود را از دست می دهد.
این فیلم برای اولین بار در جشنواره فیلم تورنتو شرکت کرد و پس از موفقیت در سینما ، وی برای شش اسکار (نود شخص ثالث) نامزد شد و دو جایزه اسکار را به دست آورد.
بهمن عبداللهی در ابتدای اظهارات خود گفت: “انتخاب این فیلم برای پیش بینی به این دلیل بود که” مرد در جستجوی معنا بود. “فیلم” صدای فلز “نمایانگر یک سفر داخلی است. قهرمان فیلم به دنیای متفاوت و ساکت جهانی پر از صدا و ریتم پرتاب می شود ؛ به نظر می رسد که وارد یک سرزمین ناشناخته شده است که باید یاد بگیرد. این برای من بسیار مؤثر بود.
وی با اشاره به ساختار فیلم ، تأکید کرد که “صدای فلزی” بیشتر مربوط به سفر قهرمان است نه در مورد موسیقی فلزی. سفری از جهان ناشناخته ، از آشفتگی خارجی به صلح درونی.
این منتقد فیلم با تقسیم فیلم به هشت ضربه مهم به تبدیل شخصیت اصلی گفت: “اولین ضربه زمانی است که روبن وارد صفحه گرامفون می شود.” ضربه دوم زمانی است که پزشک به او می گوید که مخاطبان وی به زودی ناپدید می شوند. موفقیت نهایی پایان فیلم است. مکانی که در سکوت کامل غرق می شود. در پایان ، روبن مفهوم جدیدی از زندگی را بدست می آورد. او دیگر با مخاطبان مصنوعی بازنشسته نمی شود. سکوت را بپذیرید. این سکوت خلاء نیست ، بلکه نوعی صلح و معنا است.
عبداللهی همچنین گفت که طراحی فیلم یک شاهکار است و با تجربه همدلی عموم را به خود جلب می کند و با قهرمان فیلم زندگی می کند: صدا در این فیلم فقط ابزاری نیست. موضوع است ما صدای محیط را به عنوان شخصیت اصلی گوش می دهیم. گاهی اوقات ، گاهی با سر و صدا و سکوت مطلق محو می شود.
پس از این جلسه ، بحث در مورد انتخاب موسیقی فلزی ، بازیگران بازیگران و جامعه ناشنوا مورد بحث قرار گرفت. عبداللهی خاطرنشان كرد كه بازیگر اصلی این فیلم ، ریز احمد ، كه رپر است ، به مدت هفت ماه از زبان امضا آموخته و موسیقی نمایشی را تمرین می كرد. برخی از افراد فرعی نیز از جامعه سلطنتی سوردا انتخاب شدند.
یکی از شرکت کنندگان پرسید که آیا پایان فیلم پذیرش سکوت یا توبه و ناامیدی است. عبداللهی پاسخ داد: پایان فیلم پر از پذیرش است. روبن پس از تلاش برای بازگشت به دنیای قبلی ، متوجه می شود که آزادی پذیرش وضعیت جدید است. هنگامی که کاشت خاموش می شود ، به سکوت که در آن نور است می رسد. بی صدا پر از معنی.
در بخش دیگری از این نشست ، فیلم های مهم فیلم در جهان نیز در مورد موضوع ناشنوایی -ایرانیان ذکر شد.
عبداللهی فیلم هایی مانند “معجزه” ، “حلزون” و “پرنده کمی خوشحال” را ذکر کرد و آنها را به عنوان نمونه پرداختی توصیف کرد.
۵۹۲۴۳