Mahsa Bahadori: رحا حاجیزینس ، مدیر اثر “Chloekabi ؛ حاجی مولاوی” ، ما نگاهی به ساختار ، محتوای تاریخ و چالش های موجود در صحنه این اثر واقع گرایانه انداخته ایم که منعکس کننده نگرانی های جامعه امروز است.
چرا سعی کردید در برنامه دهه 80 به تصویر بکشید؟
روایت این اثر در چارچوب چهل سالگی و در خانواده ای از Taziyeh صورت می گیرد. خانواده ای سنتی که یکی از قدیمی ترین نخود ها را دارد و تصمیم می گیرد شهرداری و شهرداری را به حزب دعوت کند تا مشاغل خود را تقویت کند. با وجود توافق ها و مخالفت ها ، این مهمانی جشن گرفته می شود ، اما در شب رویداد ، اتفاقی برای اعضای خانواده یک چالش بزرگ رخ می دهد. اکنون هر یک از اعضای خانواده رومی در موقعیتی برای حفظ عزت و عزت خود هستند. بدون دانستن اینکه یک فاجعه بزرگتر وجود دارد.
کار ایجاد شده به سبک واقع بینانه یا واقع بینانه ؛ روایتی که سعی می کند آینه دقیقی از زندگی این خانواده در آن زمان فراهم کند. البته اگر این داستان در چارچوب یک خانواده فرهنگی یا غیر سنتی اتفاق بیفتد ، مخاطب قطعاً با یک رویکرد متفاوت از آن پیروی می کند. این کار یک داستان واقعی نیست ، بلکه یک موقعیت چشمگیر برای زمان و مکان خاص آن است. نکته جالب واکنش مخاطبان است که علی رغم فاصله تاریخی ، داستان را به امروز و وضعیت جامعه امروز گسترش می دهد.
به نظر می رسد که جنس روایت متعلق به دهه نیست ، چرا این اتفاق افتاد؟
روایت کار به چهل و یک ساله باز می گردد ، اما وقایع آن محدود به آن دوره نیست. تحول مردم ، مسئله مهم انتخاب زندگی و پیامدهای آن ، مشکلاتی است که هر روز در سراسر جهان اتفاق می افتد. از طرف دیگر ، موضوع تخلف ، که یک عنصر اصلی در این روایت است ، همچنان یک موضوع به نظر می رسد -دیت و تأثیرگذار ، و متأسفانه تعصبات همچنان در بخش هایی از جامعه قربانی می شوند.
این مشکلات باعث شده است که مخاطب همراه با برنامه باشد. مخاطبان ایرانی ابتدا به دنبال یک داستان خوب هستند و طبق گفته منتقدین و عموم ، این برنامه چنین تاریخ را ارائه می دهد. ارتباط شخصیت ها با شخصیت ها همچنین بیننده را در لحظات مختلف روایت شریک کرده است.
من به عنوان کارگردان ، سعی کردم این روایت را به همراه گروهی از هنرمندان به خطر افتاده و توانمند ، به صحنه برسانم.
مهمترین چالش امروز چیست؟
در حال حاضر ، کار در تئاتر در هر زمان یک چالش است. هنگامی که هنر به دلایل اقتصادی از سبد خانواده ها رها می شود ، باید ببینیم که چگونه می توان هنر را به عنوان یک نیاز تعریف کرد. البته این تنها نگرانی ما نیست ؛ به دلیل افزایش قابل توجه در هزینه ها ، روند تولید تئاتر بسیار دشوار شده است. اگر یک تولید کننده وارد این زمینه شود ، باید درصد زیادی از ضرر را بپذیرد.
با این حال ، من هنوز معتقدم که حضور یک تهیه کننده متخصص و دانش در تئاتر می تواند راه را هموار کند.
تئاتر کار واقعاً دشوار است. این هنرمند ، چه کارگردان ، بازیگر یا طراح ، از مشکلات آگاه است و با عشق به کار وارد این مسیر می شود. اما وقتی این هنرمند با مشکلات زندگی روبرو است ، چقدر می تواند ایده آل ذهنی شما را روی صحنه بگذارد؟ مهمترین چالش تئاتر امروز بدون شک مشکلات اقتصادی و بازگشت سرمایه است. تولید کننده با یک دیدگاه مادی و معنوی وارد کار می شود ، اما همه ما می دانیم که تولید کارهای باشکوه به سختی با فروش توجیه می شود.
هزینه خالی موسسه دولتی در این زمینه چقدر هزینه دارد؟
از طرف دیگر ، بخش دولتی به وضوح از بین رفته است. اگر سالن ها و تولید کنندگان محروم نمی شدند ، چه تعداد اثر روی صحنه می رفتند؟ خوشبختانه ، تهیه کننده ما داود ناموار سالها در این زمینه فعال بوده و مدیریت عمارت Nofel Lawshato و تولید کننده چندین اثر را تجربه کرده است. اما سوال اصلی این است که چه مدت می توانیم گسترش هنر را بپردازیم؟ چه زمانی بخش دولتی می خواهد فراتر از شعار باشد؟ چه زمانی روند اختصاص اتاق های دولتی و توزیع کمک ها شفاف خواهد بود؟
برای من ، این نمایش یک تجربه درخشان بود. همکاری با بازیگران حرفه ای و متعهد ، طراحان منحصر به فرد و تاریخ همدلی باعث این کار با کیفیت دفاعی شد. امیدوارم مخاطب در چند روز آینده میهمان ما باشد. حمایت از کار ایران و درام ملی باید یکی از اصول اساسی سیاست فرهنگی کشور باشد.
۲۴۵۲۴۵
