زهرا سعیدی: ما دموده و قدیمی نیستیم
زهرا سعیدی اظهار داشت: مدتی است که در حوزه سینما و سریال کاری نداشتم. برای فجر امسال هم پیشنهادی نداشتم. فیلمنامه‌ها طوری نوشته می‌شوند که حتی بازیگران میانسال هم نقشی نداشته باشند و فقط جوانان باشند. در این فیلمنامه‌ها ما جایی نداریم. به گزارش ایرنا، سعیدی گفت: در زندگی واقعی، همه آدم‌ها از سنین مختلف نقش و حضور دارند، اما فیلمنامه‌ها مشکل دارند و در عین حال تلاش می‌کنند مشتری جلب کنند. این پیشکسوت سینما و تلویزیون درباره حضور کمرنگ خود در عرصه تلویزیون و سینما هم گفت: خیلی‌ها مثل من هستند. هر چقدر دلشکسته و خانه‌نشین باشیم اصلا مهم نیست. وقتی انگیزه‌ای نباشد کاری هم نیست. او در این باره که آیا در طول سال‌ها فعالیت در سینما و تلویزیون نقشی بوده که بخواهید بازی کنید اما نتوانستید و یا این که به شما داده نشد؟ اظهار داشت: خیلی کارها دلم خواسته که بکنم اما دیگر مهم نیست و بی‌خیال همه چیز شده‌ام. سعیدی همچنین درباره کتاب جدید خود گفت که در مورد زندگی فردوسی رمانی نوشته و آن را به چاپ رسانده است. او توضیح داد: در حال معرفی و شناساندن کتابم هستم. «سومین پر سیمرغ» روایتی داستانی از زندگی و زمانه حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسه سرای بزرگ ایرانی و خالق اثر جهانی شاهنامه است. در این کتاب، زهرا سعیدی، نگاهی تازه و روایتی جذاب از آثار و اشعار و افکار حکیم بلند آوازه ایرانی فردوسی طوسی را در برابر خوانندگان کتاب خود قرار داده و به شیوه‌ای نو شناختی تازه و متفاوت از شاعر بزرگ ایرانی را…
داستان اسباب‌بازی ۵: وقتی هیچ‌کس دیگر اسباب‌بازی‌ها را نمی‌خواهد!
داستان اسباب‌بازی ۵ با رویکردی وجودی، به تغییر معنای بازی در عصر فناوری و جایگاه اسباب‌بازی‌ها در دنیای امروز می‌پردازد. فرارو- در آستانه انتشار قسمت پنجم این مجموعه محبوب، پیکسار قصد دارد روایت تازه‌ای ارائه دهد که تحولات فرهنگی و دیجیتالی دهه ۲۰۲۰ را در قالبی احساسی و عمیق بازتاب دهد. به گزارش فرارو به نقل از امپایر آنلاین، از سال ۱۹۹۵ تا امروز، جهان تغییرات گسترده‌ای را پشت سر گذاشته است. در سه دهه‌ای که از انتشار نخستین داستان اسباب‌بازی می‌گذرد، شکل و معنای «بازی کردن» به‌طور کامل دگرگون شده و دنیای اسباب‌بازی‌ها اکنون بیش از هر زمان دیگری تحت تأثیر فناوری‌های نوین قرار دارد. در چنین شرایطی، داستان اسباب‌بازی ۵ که قرار است در سال ۲۰۲۶ و شش سال پس از قسمت چهارم منتشر شود، حامل پیام‌ها و دغدغه‌های تازه‌ای است؛ پیام‌هایی درباره اسباب‌بازی‌ها، فناوری و اینکه «کودکی» در دهه ۲۰۲۰ چه معنایی پیدا کرده است. اندرو استنتون، کارگردان این قسمت که از چهره‌های شناخته‌شده و تأثیرگذار پیکسار به شمار می‌آید و پیش‌تر با آثاری چون در جست‌وجوی نمو و وال‌ئی شناخته شده بود. در گفت‌وگویی با مجله امپایر توضیح می‌دهد که این فیلم قرار است به مضامین عمیق‌تری بپردازد. او که برای نخستین بار سکان هدایت یک عنوان از مجموعه داستان اسباب‌بازی را در دست گرفته، می‌گوید این قسمت جدید تلاشی صادقانه برای بازتاب دادن وضعیت دنیای امروز است؛ دنیایی که در آن کودکان بیش از همیشه به ابزارهای دیجیتال و سرگرمی‌های مبتنی بر صفحه‌نمایش روی آورده‌اند و نقش اسباب‌بازی‌های سنتی به شکلی محسوس تغییر کرده است.…
نقد و بررسی فیلم «خانواده اجاره‌ای»
فرارو- این فیلم که در توکیوی پرهیاهو روایت می‌شود، از پدیده خانواده‌های کرایه‌ای نقطه عزیمت می‌گیرد و با نگاهی انسانی و انتقادی، تنهایی، نیاز به ارتباط و پیامدهای اخلاقی نقش‌بازی در زندگی دیگران را بررسی می‌کند. به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، خانواده کرایه‌ای اثری است که در نگاه نخست با ظاهر احساسی و ساده‌گرایانه‌اش شناخته می‌شود، اما در بستر داستان، مفاهیم عمیق‌تری از تنهایی، نیاز به ارتباط و بحران هویت را پیش می‌کشد. محور اصلی فیلم بر شخصیتی آمریکایی بنا شده که سال‌هاست در توکیو زندگی می‌کند اما هنوز نتوانسته جایگاهی واقعی برای خود پیدا کند. حرفه او، ایفای نقش در زندگی دیگران، فرصتی می‌آفریند تا لایه‌های پنهان فرهنگ ژاپن و دنیای پیچیده نقش‌آفرینی‌های اجتماعی آشکار شود. فیلم با بهره‌گیری از حضور برندن فریزر، که اینجا چهره‌ای آرام، سرگشته و درعین‌حال عمیقاً انسانی از خود ارائه می‌دهد، از دل موقعیت‌هایی اغلب کمیک اما سرشار از دلتنگی، به جهانی سرک می‌کشد که در آن «نقش‌های اجاره‌ای» پاسخ اضطراری به تنهایی مزمن جامعه ژاپن تلقی می‌شوند. فریزر شخصیتی را تصویر می‌کند که شب‌ها از آزمون‌های بازیگری ناکام بازمی‌گردد و با حسرت به خانواده‌هایی می‌نگرد که به نظر او «واقعی» هستند. هنگامی که وارد شرکت ارائه‌دهنده نقش‌های خانوادگی می‌شود، وارد مسیری می‌گردد که مرز میان کار و احساسات واقعی به‌تدریج در آن کمرنگ می‌شود. فیلم با ظرافت نشان می‌دهد که چگونه ایفای نقش‌هایی چون «پدر گمشده»، «داماد موقت» یا «روزنامه‌نگار ساختگی» می‌تواند هم برای مشتری و هم برای بازیگر تأثیری عمیق‌تر از آنچه انتظار می‌رود بگذارد. جامعه‌ای که در آن…
