Zainab Kazemkhah: صدها نفر از هنرمندان معاصر دعوت مشابهی دریافت کردند: “نسخه خیالی یکی از آثار منتخب خود را از مجموعه موزه لوور تصور کنید.”
دستورالعمل ها مبهم بود ، اما این دقیقاً هدف داستان بود. اگر هنرمندان دعوت را بپذیرند ، باید نسخه خیالی خود را به یک کار واقعی تبدیل کنند. با الهام از یکی از چهار شیء نشان داده شده در لوور ، از دوران باستان تا قرن نوزدهم.
این چهار هنرمند این چالش را پذیرفتند و هیچ کار مشابهی نداشتند. نتیجه نهایی شامل نقاشی ، طراحی ، صدا ، مجسمه سازی و فیلم های مشهورترین آثار در لوور و همچنین برخی از آثار کمتر شناخته شده است. این آثار اکنون به شکل نمایشگاهی با عنوان است “کپی” در مرکز پومپیدو متز و با همکاری لوور نشان داده شده است. این نمایشگاه تا اول فوریه ادامه خواهد یافت.
چیارا پاریسی (مدیر مرکز پامپیدو متز) و دره (برنامه های معاصر در لوور) انتخاب هنرمندان نقطه شروع نمایشگاه است. هنرمندانی که می توانند این دعوت را آزادانه به روش منحصر به فرد خود تفسیر کنند.
آنها در بیانیه ای می گویند: “ما هنرمندانی را که تحسین می کنیم انتخاب کرده ایم ؛ صرف نظر از سبک ، متوسط ، نسل یا چشم انداز. در حقیقت ، نام این نمایشگاه” کپی “است بدون استفاده از کلمه” نسخه. “این نمایشگاه موضوعی گرا نیست ؛” این یک دعوت برای بیان وجود فردی است. “
هر شغل ، تعبیر جدیدی از گذشته باشکوه
نسخه بخشی از سنت دیرینه در تاریخ هنر است. به خصوص در موزه لوور ، که از زمان تأسیس ، دفتر رسمی حق چاپ را داشته است. نشستن در مقابل یک شاهکار عالی به معنای یادگیری سبک معلمان ، جذب تکنیک های کلاسیک و ایجاد پایه ای برای ایجاد آثار جدید است.
اما با گذشت زمان ، سنت کپی و احترام به سنت های گذشته کاهش یافت. هنر مدرن تمایل به شکستن برای ادامه دارد. به جای نمایندگی ، چکیده و به جای دقت بی دقتی باشید.
با این حال ، آیا هنر مدرن واقعاً از نفوذ گذشته فرار کرده است؟ موضوعی که هنوز مورد سوال است. برخی از ابتکاری ترین هنرمندان تاریخ بر اهمیت تقلید قبل از خلاقیت تأکید داشتند. پیکاسو یک بار گفت:“هنرمندان خوب کپی می کنند ؛ هنرمندان بزرگ دزدی می کردند.”
به گفته سازمان دهندگان ، چالش بین کپی و سرقت ، معنای جدیدی دارد. فن آوری ها ، تصاویر و رسانه های جدید کار گذشته را با کمک الگوریتم ها و بانکهای اطلاعاتی تولید می کنند. از هنرمندانی که به “نسخه ها” دعوت شده اند خواسته شد این حد را بین اصالت و تولید مثل به روشی منحصر به فرد کشف کنند. طبق گفته پاریسی در مصاحبه با ArtNews: “نتایج بد بود!”
وی می افزاید: “این آثار از نظر تفسیر ، ظرافت و وارونگی انتظارات شگفت آور بودند.” نقاشی هایی که به یک مجسمه تبدیل شده بودند و بالعکس. “
کپی کردن برخی از هنرمندان راحت تر بود. محمد بورویزایک عکاس فرانسوی متولد الجزایر گفت: “من همیشه کپی کرده ام.” ورودی من به هنر کپی کردن بود. من شروع به کپی کردن کمیک هایی مانند “افسانه های عجیب” و ابرقهرمانان مارول کردم. آنها اولین نقاشی های من بودند. “
اما برای دیگران ، پاسخ به این دعوت چالش برانگیز بود. ژرژ آداگوابوبنین هنرمند ، با الهام از دوکلاوا ، یک عاشقانه فرانسوی قرن نوزدهم ، و یک کار با عنوان “لوور بازسازی” انجام داد. کولاژ جواهرات ، ماسک ها و مجسمه های بومی به همراه نقاشی های دالکرووا. او می گوید: “هر هنرمند راه خود را دارد.” Dulakro مسیر خاص خود را دارد و من ، ژرژ آداگبو ، مسیر خودم. “از آنجا که مسیر من مسیر Duklaro نیست ، من نمی توانم مانند او کپی کنم.”
در نمایشگاه METZ ، این آثار در یک فضای پویا و مداوم نشان داده شده است. همراه با روح معاصر مرکز پمپید ، به همراه گنجینه های بی شماری از موزه لوور.
در سال 4 ، پل سزان ، که زمانی در موزه لوور کپی می کرد ، در نامه ای نوشت: “لوور کتابی است که ما از خواندن یاد می گیریم. اما ما نه تنها باید خودمان را با فرمول های زیبا از پیشینیان راضی کنیم. ما باید به طبیعت زیبا برویم ، ذهن خود را آزاد کنیم و مطابق روح شخصی خود بیان کنیم.” زمان و تأمل ، دیدگاه ما و در نهایت درک را تغییر می دهد. “
سایر آثار نمایشگاه عبارتند از: مادلین راجر ؛ لاکاندر تفریح کار “حمام ترکیه” اینگر ، به جای زنان منفعل ، او مردان منفعل را قرار داده است ژان -فیلیپ دلمومیک نسخه وفادار از پرتره مارکز دلا اسلانا این کار را فراهم کرده است.
منبع: مجله Smilesian
۵۹۵۹
