وقتی به خودمان آمدیم، دست کم لال ماندیم. می خواستم به شما بگویم که از جایزه بزرگی که گرفتید خوشحالید. مهم و بسیار مهم است که شما بنویسید و برنده جایزه نوبل شوید و جهان شما را بخواند. مهم این است که توشه تاریخی خود را جایی بگذاری و رنج زنان و دخترانت را با مهارتی بین شعر و نثر چنان بگوئی که تو را تحسین کنند. شما همیشه خوشحال هستید که فرهنگ در سرزمین خود، در این قاره که دائماً جان مردمانش را می گیرد، وابسته نیست، هیچ کنترلی شما را احاطه نکرده است، حتماً جایی در انجمن، طبقه، گروه نوشته اید و آن را پراکنده نکرده اید و سپس ادامه می‌دهد شما فهمیده‌اید که چرا در جایی موشک‌ها، تحریم‌ها، پارادوکس‌ها، وضعیت نگران‌کننده اقتصادی، حتی عدم تساهل متقابل، شما را به اندازه چند نفر دور یک میز برای حمایت از یک ایده به صلیب نکشیده است… من متاسفم برای زنانی که خوب نوشته اند و نوشته اند و خوب دیده شده اند. اما ما هرگز آنقدر راه نرفته ایم. ما هرگز این همه را با هم نداشتیم. ما به روایتی از زنانی نرسیده‌ایم که احساسات مطلق نباشند، تحت استبداد لفظی، روحی و فکری باشند و ناقص بازنمایی نشده باشند و حتی پس از دیده شدن مانند شهرنوش پارسی‌پور، منیرو راوی‌پور، فریبا وفی و بسیاری دیگر به مهاجرت بروند. . و برو و در گوشه ای که با جبر زمان و مکان محدود شده است فرو نرو.
کاش کسی مثل شما را در اینجا داشتیم که از داستان های دلخراش زنان این سرزمین ترانه ای بسازد که به تمام دنیا برسد.
اما با وجود همه اینها، چه خوب است که اینجا به دنیا نیامده ای، دوباره بنویس و شادی را با دنیا تقسیم کن.
روحت و قلمت و سرزمینت قرین رحمت باد!
۵۷۵۷
