دور میزی در پاسیو یکی از کافه های پاسیو نشسته ایم. دو کارگردان، یک دانشجوی جوان و من. دو سینماگر جوان با هم مشغول هستند. آنها رویاها را می‌بافند و داستان‌هایشان را به هم می‌پیوندند تا کمدی سیاهی بسازند که آنقدر جذاب است که نمی‌توانی بخندی. یکی از این دو کارگردان جوان مازیار سیدی است. متولد 1347 او را حتما به عنوان پلیس و دستیار پیمان معادی در دوی 6.5 متر سعید روشیتی به خاطر دارید. این اولین عکس از آشنایی ماست. انگیزه ای برای دیدن تئاتر بعدی.
او که در 15 سال گذشته نقش عمده ای در صحنه تئاتر تهران داشته است، با حسن معجونی، مهدی کوشکی و… روی صحنه رفته و یا پشت صحنه را کارگردانی کرده است.
گروهی متشکل از 50 بازیگر روی صحنه ای به طول 100 متر، صحنه ای که عموم مردم از سه طرف به آن فکر می کنند. این سالن برای اجرای موسیقی و موسیقی ساخته شده است اما سال هاست که همه می دانند آکوستیک نیست زیرا اروند دشت آرا این انبار تجهیزات تالار وحدت را به اتاقی کوچک اما جذاب برای اجرا تبدیل کرده است. در آن زمان از سیستم صوتی برای نمایش استفاده می کردند، اما برای نمایش هایی با صدای واقعی روی صحنه، به سختی صدا به صندلی های بالا می رسد. اتاقی که تماشاگران برای نشستن روی سکوها باید از بین بازیگران روی صحنه رد شوند و از همان لحظه اول در متن نمایش جای گرفته اند، این جعبه سیاه حافظ در بنیاد رودکی است که اکنون مملو از تماشاگر است. آماده برای شروع Cymbeline، نمایش قفس.
سیمبلین اقتباسی از نمایشنامه سیمبلین نوشته ویلیام شکسپیر است که در آن نویسنده مشهور انگلیسی داستان خود را از داستان مورخ معاصر خود و با روایت های فرعی رایج از اروپای پیش از رنسانس اقتباس کرده است. اما آنچه در تالار حافظ به این روایت کمدی موزیکال سیاه اضافه می شود جسارت و خلاقیت است.
نمایشی که به جای استفاده از فرمول استفاده از ستارگان سینما و موسیقی، تئاتر کودک را هدف گرفته بود. یک گروه 50 نفره برای این 15 اجرا جان خود را داده اند. آنها، بی ستاره ها، با زبان رسا و با شجاعت صحبت می کنند، آواز می خوانند، شوخی می کنند، اصالت داستان اصلی را به زیبایی به تصویر می کشند. آنها از ظلم، انگ، حسادت و فریب صحبت می کنند. آنها شجاعت نشان می دهند و برای مبارزه با ظلم تلاش می کنند.
بازی روان محسن ابوالحسنی و کامران هوشمندیان در نقش مردان بد داستان به همراه بازی روان جواد پورحیدری در نقش کینگ سیمبلین و شادی امیری در نقش ملکه در کنار سپهر فرخی، سیما خالقی، ندا اسدی، مهران اکبری، پژمان. . برزگر و خیلی از بچه های کمتر شناخته شده تئاتری است که 100 دقیقه را بدون یک ضرب، بدون یک لحظه سکته، بدون استفاده فوق العاده از نور، تزیین، صدا و تصویر بر اساس هارمونی انسانی و نه بیهوده به نمایش می گذارد. فرشته صدرالفایی در پایان این اجرا را کلاسی آموزشی نامید. به خاطر بازی موزون و داستان سرایی اش به آن تئاتر می گویند.
داستانی که بارها شنیده ایم اما هارمونی و معجزه تعبیر روحی مضاعف به آن بخشیده است تا به تماشای آن تا پایان ادامه دهد…
5757
