حسین غر: از وقایع این برنامه ، حدود هزار سال بعد ، و مردم آن زمان در سرزمین خیالی فورتونا اینوری با مفهوم “مرگ” پس از جنگ جهانی اول آشنا نیستند و فقط تولد قابل توجه است و از بین رفتن هر ارگان به هر دلیلی باعث رشد و رشد آن می شود.
ایده کار از جایی شروع می شود که ما هنوز هیچ معنایی نداریم ، زیرا انسان تنها موجودی مرگ آگاهانه “هستی” است و فلسفه بسیاری از فلسفه ها و فیلسوفان در مورد هستی ، چگونه باشد ، چگونه می توان طبق مرگ زندگی کرد. اخلاق و مذاهب تأسیس می شوند زیرا مرگ به زندگی معنا می بخشد. نویسنده فرض کرده است که مردم چگونه زندگی می کنند و اگر مرگ بی معنی باشد و جاودانگی رخ دهد ، چه معنایی در زندگی دارند. اگرچه تفکر نویسنده در حال حاضر خیالی و مرکزی است (در تقابل با عقل گرایی) ، می تواند در دوره های بیولوژیکی متعاقب انسان و تحول انتزاعی (پدیده) رخ دهد. با این حال ، مرگ در آن دنیای خیالی نفوذ کرده و قدرت آن را قطع کرده و معادلات فکری آن سرزمین را قطع می کند.
صرف نظر از معنای جهان کار که می توانید بر روی آن بنویسید ؛ اما یکی از موارد جالب این نمایش ، طراحی لباس است که ایده بسیار متفاوتی دارد. ایده ای که قبلاً به این شکل اجرا نشده بود. این لباس از مقوا یا جرم مقوا ساخته شده است. در نمایش های دیگر ، استفاده از مقوا برای دکوراسیون یا قسمت هایی از لباس استفاده شده است. اما از آن به عنوان بازیگران استفاده نشده است ، که دلایل زیادی دارد. دلیل اول بی نظمی و خشکی این ماده در مقایسه با سایر مواد است. همچنین این بازیگر را در نوع بازی محدود می کند و هنگام دویدن آسیب دیده و شکسته یا پاره شده است. هلیا میرادی ، طراح لباس ، اما تأثیر آن در این حد و از آن به عنوان یک ویژگی استفاده می کند. ایده استفاده از مقوا و ماکارونی آن ، در هماهنگی با ایده نویسنده و مدیر هادی رحیمی نصر ، به شکل جدیدی از بصری و خلاقیت می رسد.
ایده استفاده از مقوا یا توده بازیافت شده ویژگی های مفهومی تری را ارائه می دهد. اولین ویژگی این است که مخاطبان امروز در آینده هیچ تصوری از موضوع ندارند ، این دو معانی. یکی این است که شاید مطالبی که ما داریم و ما نوعی پوشش را ارائه داده ایم دیگر خارجی نیست و برای آنها (مردم افراد آینده) در دسترس نیست. به عنوان مثال ، مانند ما ، و احتمالاً نوع مطالبی که مصریان باستان در 5000 سال گذشته از آن استفاده می کنند ، ما در دسترس ما نیستیم. اگر به همه نرویم ، در ابتدای دوران مدرن ، استفاده غیر ضروری از پوست حیوانات نوعی اشرافی بود که جایگزین الیاف مصنوعی و غیره شد. به دلیل انقراض موجودات و حفظ تنوع زیستی.
این ماده و مواد به این معنی است که مقوا می تواند نشان دهد که هزاره بعدی به دلیل تخریب مواد طبیعی (پس از جنگ جهان) در خارج از دایره استفاده قرار دارد و انسان ها با اولین مواد زنده مانده در دنیای ما زندگی می کنند. نکته دیگر این است که اضطراب ذهنی مخاطب هنگام استفاده از این ماده می تواند عملکرد امروز را از بین ببرد و آینده و دنیای معتبر را نشان دهد.
ایده آنها محصول همکاری گروه است و به کار می پردازد. طراحی لباس مبتنی بر شخصیت ها است. این ایده ، گرچه کارگردان و بازیگران در طول اجرا به چالش کشیدند. اما او جذاب شده است. طراحی لباس مبتنی بر شخصیت دارای دو ویژگی است ، یکی که فاصله مخاطب را به شخصیت کاهش داده و بار شخصیت پذیری را به خود اختصاص داده است و ثانیاً با علائم و عناصر مشترک بین امروز و آینده. به عنوان مثال ، پوشش پادشاه یکی از وظایف جالب این طرح است ، چهره پادشاه در یک قاب عکس است ، این خودخواهی خودسخت و مداوم که همیشه با دیکتاتورها وجود داشته است ، به یک شخصیت ذاتی و درونی تبدیل شده است. این طراحی همزمان که به مخاطب کمک می کند تا آن را به سرعت تشخیص دهد ، طنز ظریف را نیز به همراه می آورد. شخصیت های دیگر نیز از این قاعده مستثنی نیستند و از خصوصیات بصری بهره مند شده اند.
اگرچه تخیل انسان در هزاره بعدی بازیگران را به یک بازی کمی اغراق آمیز سوق داده است ، اما عملکرد کار متناسب با متن است.
ژن زامبی ، که به آینده بشریت نگاه می کند ، دنباله ای از کارهای جدیدتر مانند سه گانه Ordos ، آلزایمر ، “اسکیزوفرنی” Rahimi Nasr است.
عوامل نمایشنامه نویسنده ، نویسنده ، طراح و کارگردان است: حامد رحیمی نصر ، بازیگران: کامبیز امینی ، امیر حسین ادیم ، روناک ، روناک ، هوسین تحویل Legi ، Ayatolá Ghobadian ، Amirpouria Masoudia ، Davood Mehrity ، Mahtab Nikbakht ، مدیر تولید و مدیر تولید: Siavash Abbasi ، معاون مدیر و برنامه ریزی: Mahbubeh Tahani ، طراح: Helia Mirhadi.
۵۷۵۷
