1- چون دایره نصیحت ما محدود است، اشتباهات زیادی مرتکب می شویم.
2- چون با وجود ضریب هوشی بالا، دچار ضریب هوشی پایین هستیم;
3- زیرا بسیاری از ما ناخودآگاه در طول زندگی دست نخورده می مانیم.
4- زیرا اکثریت مطلق پدران و مادران تربیت را صرف ستایش فرزندان خود می دانند;
5- چون افراد به دلیل مشکلات معیشتی به ندرت فرصت کشف خود را پیدا می کنند.
6- زیرا اگر واقعیت را بپذیریم، نگران از دست دادن موقعیت خود هستیم;
7- چون احساسات ما بر محاسبات ما مسلط است;
8- چون از نوشته های سعدی و فردوسی و دیگر مشاهیر ایرانی بسیار کم خوانده ایم.
9- زیرا خطاها را نه تجربه بلکه ضعف ابدی می دانیم;
10- چون ما یک ضعف بسیار اساسی داریم: می خواهیم همه ما را تایید کنند.
11- چون نه در خانواده، نه در مدرسه و نه در جامعه راه های انتقاد را به ما یاد نمی دهند;
12- چون با تاریخ خود بیگانه هستیم.
13- چون به ما یاد نداده اند که انسان مجموعه ای از نقاط ضعف و قوت است;
14- چون وقتی انسان اشتباه می کند، او را اصلاح نمی کنیم، بلکه عمدتاً او را نابود می کنیم.
15- از آنجا که ما کتابهای بسیار کمی می خوانیم، دامنه واژگان ما برای درک پدیده ها و تعامل با یکدیگر بسیار محدود است.
16- چون بیشتر از اینکه بخواهیم افکار و رفتار دیگران را مرور کنیم، می خواهیم با هم باشیم.
17- چون تمرین نکرده ایم 50 صفحه درباره خودمان بنویسیم.
18- چون عموماً با وجود متواضع بودن در ظاهر، بیشتر رفتارهای ما آمیخته با خودخواهی و خودپسندی است.
19- چون ما شدیداً دنبال برتری هستیم، نمی توانیم نقاط ضعف خود را بپذیریم;
20- چون گمان می کنیم سؤال و مشورت ما را ضعیف می کند;
21- چون ماهیت خطاپذیری انسان را با فطرت ثابت ملائکه اشتباه گرفته ایم;
22- چون اهداف ما با امکانات ما متعادل نیست.
23- چون کلمه Fact در منظومه ادبی و فکری ما وجود ندارد.
24- چون تقریباً در هیچ زمینه ای با هم رقابت نمی کنیم.
25- چون انگلیسی بلد نیستیم که خودمان را در دنیا محک بزنیم.
26- چون چند میلیون آسیایی، آفریقایی، اروپایی یا عرب در کشور ما زندگی نمی کنند.
27- چون فرصت مقایسه نداریم;
28- چون تاریخ چین و هند و روسیه و آمریکا و اروپا را نخوانده ایم.
29- چون تصمیم گیرندگان جامعه ذهن ریاضی کمتری دارند و انتزاعی ترند.
30- چون در خود غرق شده ایم و علایقمان، همکاری، یادگیری و مشارکت با دیگران تقریباً بسته است.
