پنج هنرمند که الویس پریسلی از آنها متنفر بود

به گزارش خبرگزاری ، الویس پریسلی به راحتی می تواند استعداد را به رسمیت بشناسد. در لاس وگاس ، ما مرتباً از نمایش های لاژاگانو بازدید می کردیم که در آن بسیاری از هنرمندان نوظهور حضور داشتند. “پاریسیلا پریسلی از زندگی سابق خود یاد کرد.” اگر الویس این نمایش را دوست داشت ، از این باشگاه حمایت می کرد و هنرمندان را ترغیب می کرد تا کار خود را ادامه دهند و کار خود را با اعتماد به نفس و اشتیاق بیشتر ادامه دهند. “

به طور خاص ، بسیاری از دشمنان موسیقی پاریسلی زمانی دوست یا افرادی بودند که او را تحسین می کردند. به طور کلی ، این وضعیت به دلیل تبدیل دوستی ها به حسادت یا مشکلات آنها بود ، به طوری که خواننده شروع به خصمانه با سایر هنرمندان کرد.

بعضی اوقات این یک احساس متقابل بود ، زیرا نفرت پریسلی تنها بازتاب انرژی منفی وی از دیگران بود. اما در موارد دیگر ، انتقاد الویس از احساس تلخ و ویرانگر پایان تحسین زندگی بود. در هر صورت ، نفرت او غالباً بی رحمانه ، سرد و به طور کلی پشت خنجر بود.

گروه بیلز در بالای میز

الویس پریسلی مشکلی داشت: “این باید برای آنها دشوار و دردناک بود.” برای اعضای گروه بیتلز ، الویس پریسلی قهرمان بود. هنگامی که این چهار جوان برای اولین بار ملاقات کردند ، “پادشاه” یک نیروی متحد و الهام بخش برای آنها بود ، زیرا به نظر می رسید در آن زمان به هر موسیقی دان جوان دیگری. موسیقی او انقلابی بود ، مانند جان لنون یک روز او را به عنوان بت معرفی کرد و تمام اعضای گروه در زمان های مختلف به تأثیر و شکل گیری تجربه گوش دادن به موسیقی پریسلی برای اولین بار اشاره کرده اند. “

با این حال ، هنگامی که آنها با قهرمان خود ملاقات کردند ، آنها فهمیدند که ارتباط چندانی با او ندارند ، همانطور که بی بی سی در آن زمان گزارش داد: “در بین پنج نفر فوق العاده ، سکوت شرم آور غالب شد ، آنها در مقابل یکدیگر ایستاده بودند و تقریباً هیچ چیز مهمی رد و بدل نشده بود.” این وضعیت حتی سردتر شد. اگرچه پریسلی در سال 6 به طور علنی گفته بود: “من واقعاً بسیاری از گروه های جدید را دوست دارم: Betles ، پرندگان و هر چیز دیگری” ، گفته می شود که او لحن دیگری را در درهای بسته دارد و به رئیس جمهور نیکسون گفت: “بیتلز واقعاً نیرویی علیه روح ضد آمریکایی بود.”

احساسات منفی پریسلی نسبت به این گروه به چنان اقدامی رسید که سعی در ورود آنها به ایالات متحده داشت. خوشبختانه ، این تلاش ناکام ماند ، اما منجر به حباب تحسین شده بیتلز قهرمان خود شد.

مشکل فرانک سیناترا

شما می توانید فکر کنید که فرانک سیناترا و الویس پریسلی ، مانند دو خواننده برجسته زمان ، مجبور بودند به خوبی بپیوندند. با نگاهی به گذشته ، به نظر می رسد برخی از شباهت ها بین آنها وجود دارد ، اما در روزهای اول کار خود ، آنها در هر دو طرف یک بخش واضح بودند. پریسلی یک راکلر بود ، سیناترا یک شمشیر یا خواننده جاز بود: این دو سبک موسیقی هنوز متوجه نشده بودند که چقدر نزدیک هستند.

بنابراین ، اگرچه این دو می توانستند برای یکدیگر دوست جدی باشند ، اما برای کلمات و اظهارات عمومی به یک نبرد مداوم تبدیل شدند. سیناترا اولین قدم را برداشت و در مصاحبه ای با یک مجله فرانسوی گفت که راک -و -ریل “توسط افراد احمق که از تکرارهای غیر ضروری و اشعار کثیف استفاده می کردند ، نوشته و تفسیر شده است ، و همانطور که قبلاً گفتم ، این موسیقی برای هر نوجوان شیطانی مناسب است و هر فرد بی رحمانه … از آنجا که پریسلی سلطان راک و راک بود ، این توهین مستقیماً به او محکوم شد.

پریسلی پاسخ داد و سیناترا را “بسیار بد” خواند. وی خاطرنشان کرد: در یک زمان ، سیناترا نیز بخشی از موج جدیدی از موسیقی بود و افزود: “اگر خوب یادم باشد ، بخشی از یک روند بود. من نمی بینم که شما می توانید جوانترین نسل امروز را فاسد و شر بنامید. این بهترین موسیقی است و همچنان بهترین خواهد بود.” من عاشق هستم و مطمئن هستم که بسیاری دیگر احساس می کنند. “

نبرد ادامه یافت و بازگشت ، بنابراین پریسلی هرگز به سیناترا یا آلبوم های او علاقه ای نداشته است.

دالی شروع می شود و الویس پریسلی

گفتن کلمه “نفرت” برای توصیف وضعیت بین دالی شروع می شود و الویس پریسلی ممکن است حاد به نظر برسد ، اما پس از درگیری ، “پادشاه” دیگر طرفدار او نیست.

داستان این است که در اوایل دهه 1980 ، پریسلی به همان اندازه جزئی بود که می خواست یکی از آهنگ های خود را بخواند. قبلاً Partant برای او و دیگران به یک دستگاه تولید گرما تبدیل شده بود ، زیرا نسخه های Readitic از ترانه های وی در جداول موسیقی گنجانده شده بود. پریسلی همچنین می خواست به بخشی از موفقیت برسد و به او رسید ، به این امید که به او اجازه داده شود “من همیشه تو را دوست خواهم داشت” ضبط کند.

اما خواندن آهنگ پریسلی همیشه با شرایط همراه بوده است. “شب قبل از جلسه ، سرهنگ تام پارکر با من تماس گرفت و گفت:” خوب ، شما می دانید که ما هیچ آهنگی را با الویس ضبط نخواهیم کرد مگر اینکه حقوق انتشار یا حداقل نیمی از انتشار را داشته باشیم. “” پارتون ادامه داد ، “خوب ، من این کار را نکردم و من نکردم.”

بعد از اینکه آنها با روش ها و تمایل به به دست آوردن اعتبار بیشتر از آنچه که او درست بود ، روبرو شد ، رابطه او تاریک شد و پریسلی نظر خود را در مورد خواننده تغییر داد زیرا او نتوانست به خواسته های خود برسد.

ملت تورمی و رابرت گول

زندانلا پریسلی گفت: “آنها مسئول دو دستگاه تلویزیونی با اسلحه بودند.”

این کمتر نگران کار ، انرژی یا هویت تورم یا گناه بود و عمدتاً به این دلیل بود که پریسلی معتقد بود که هیچ چیزی در آنها وجود ندارد. الویس موسیقی را با قلب ، روح و احساسات می خواست و هیچ یک از این خصوصیات در آنها نبود. “او نتوانست خوانندگانی را تحمل کند که به گفته وی هیچ احساسی عاطفی نداشتند” ، و به نظر الویس ، تورم یا گول چیزی بیش از صدای خوب نداشت. برای او ، این کافی نبود. “

فرهنگ متضاد به طور کلی

وقتی پریسلی برای اولین بار به صحنه آمد ، این نمادی از فرهنگ مخالف بود. این باورنکردنی و جسورانه بود و در جدایی موسیقی یک نیروی قدرتمند ایجاد کرد زیرا بلوز و راک را به جریان اصلی آورد و آن را در دسترس عموم قرار داد. اما با گذشت زمان ، او به سرعت از صحنه ای که در ابتدا پرورش داد دور شد.

برای سال 3 ، پریسلی سعی کرد نقش افسر مواد مخدر را بازی کند. مأموریت جدید وی دریافت نشان “مواد مخدر و مواد مخدر خطرناک” این بخش بود و امیدوار بود که به این هدف برسد که صحنه فرهنگ مخالف را که ظاهراً از آن متنفر بود ، از بین ببرد. در این گزارش در جلسه رئیس جمهور نیکسون و پریسلی آمده است: “پریسلی احساسات زیادی به رئیس جمهور دارد که” من با شما هستم. “

در این گزارش آمده است: “پریسلی بارها و بارها تکرار کرد که می خواهد کمک کند ، می خواست به پرچمی که از دست می داد احترام بگذارد.” به ویژه ، او می خواست از موقعیت خود در دنیای موسیقی استفاده کند و این واقعیت که سایر هنرمندان ، از جمله هنرمندان مخالف ، به او اعتماد کردند که از آنها در برابر خود استفاده کند.

منبع: Faroutmagazine

مترجم: Mahsa Bahadori

۲۴۵۲۴۵